mmmmmmmalaria

Zo, dat heeft even geduurt maar daar is een goeie reden voor. Inmiddels zijn we in Kayes, niet zo veel verderop dus maar de reis ernaartoe was dan ook onder zware omstandigheden

Maandag 5 mei Bamako-Toukoto
Asfalt tot aan Kita en ik "vreesde" al dat dat zo zou blijven tot in Kayes, maar het asfalt maakte plaats voor een mooie nieuwe piste. Ergens een afslag naar rechts niet genomen. We waren er al 3 kilometer voorbij en de mooie piste was opeens veranderd in een oud bushpad.

Toch nog even teruggereden naar die afslag, maar het zag eruit alsof die weg nog niet open was want er lagen takken over de weg, teken dat je er niet door kan.
Vanaf toen werd de route een beetje lastiger met als hoogtepunt een volledig ingestortte brug waarvan de ontbrekende delen met keien waren opgevuld. Erwin heeft beide motoren daar overheen en de andere steile oever opgereden.
Verderop kwamen we weer op de nieuwe piste, een brede vers en mooi strak aangeschoven weg. Op de gps track kun je eigenijk al zien dat we toch die afslag hadden moeten nemen.
In Toukoto was geen echt hotel te vinden. Gevraagd bij een familie die op hun erf bezig waren. We mochten wel kamperen daar. Na nog wat doorvragen was er ook wel iets waar vaker reizigers sliepen. De man des huizes Amadou, gehuld in blauw laken (boubou), wees de weg achterop bij mij. Het was het dorp uit bij het camp jeunesse. Onderweg riep hij nog naar de toezichthouder die even later op z'n brommertje aan kwam zetten.
De boel werd even aangeveegd en het toilet en de douche (bucket) aangewezen. 2 bedden buitengezet met stokken voor de klamboe bevestiging. Ik heb Amadou weer teruggebracht en daarna zijn we gaan eten.
Bij ons kamp nog een zak pinda's en een fles aanmaak "pina colada" leeggemaakt met 2 kaarsjes aan. Eentje nog afgeschermd met een opengesneden fles voor de tocht die is later nog in de brand gegaan maar toen sliepen we al.
Net voor dat we gingen slapen nog een enorme spin zien lopen, ongeveer zo groot als Irene d'r hand. Sweet dreams....

Toukoto 4493 km van huis, 8010 km gereden

Dinsdag 6 mei Toukoto-Bafoulabe
Na het inpakken en aankleden eerst weer naar het station voor een ontbijtje. Irene is erg ziek, ligt wat op een bankje en wil niet eten. De thermometer komt erbij en geeft 39,8 gr aan. Een fijne temperatuur voor midden op de dag buiten maar niet voor in je lijf. De dokterspost is niet ver weg en we worden snel geholpen. Er is geen malariatest voorhanden maar ik word om een intraveneuze koortsremmer gestuurd en een set van 3 malariapillen bij de
pharmacie. Dat helpt goed en Ireentje is weer een beetje aanspreekbaar. We overwegen terug naar Kita (60 km goede piste) of verder naar Bafoulabe of Kayes voor een Malariatest. We verwachten dat die goeie piste gewoon het hele stuk tot Kayes doorloopt dus dat is wel te doen in 1 dag (270km volgens de kaart)
Ventje rende voor ons uit om ons het juiste pad te wijzen, dat was bij een spoorbrug waar je over de ijzeren platen naast de rails kon rijden. Duidelijk geen grote piste, maar wel goed te volgen.
Later hadden we het vermoeden dat de grote weg misschien toch naar het noorden liep, langs het camp jeunesse, deze weg is in ieder geval onmogelijk voor vierwielers. Maar o wat mooi.

Helaas lukt het me niet zo heel goed om er ook echt van te genieten met m'n zieke meisje achter me aan.
In een dorp uitgerust waar we eerst stoelen kregen en een mangootje aten en daarna maakten ze een bed klaar met daarop een kleed en een laken. Konden we lekker slapen tot we weer verder zouden rijden, want dat doe je toch niet voor 4 uur. Water gevraagd want dat was hard nodig en onder het toeziend oog van velen gefilterd met onze magische steripen. En na een half uur toch maar weer vertrokken want we moesten nog een eindje.

Rond lunchtijd in een dorpje onder een boom neergestreken. Ook daar werd al snel een kleed gepakt waar we op mochten zitten of liggen. Iemand wees ons ook op de zwarte lucht achter ons. Oeps dat zit er dreigend uit. We hadden net een deel van ons stokbroodje vis op toen het begon te waaien. Echt veel stof. Snel de
andere helft gesmeerd en naar binnen gepropt en weggereden.

Onderweg stak er nog een groep aapies over. Leuk hoor en dat zonder "park entree".

De rivier oversteken gaat niet bij Bafoulabe maar ietsje zuidelijker bij Mahina, ook weer de spoorbrug waar wij ook over rijden langs de rails. Met een tegenligger brommertje die tegen de kant gaat staan gaat het net.

Mahina lijkt al wel een aardig levendig plaatsje maar het hospitaal is 4 km verder in Bafoulabe dus we rijden door.
In Bafoulabe aangekomen waren de bordjes naar het hotel snel gevonden maar helaas, daar aangekomen was de naam overschilderd en iemand zei dat de boel
ferme was. Maar er was nog een campement in het dorp dus daar konden we heen. Voor 6000 cfa kregen we daar een heet hok voor de bagage en de belofte van bedjes buiten. In het dorp na lang zoeken iets te eten gevonden. Een restje spaghetti met bonen, beetje saus en een visje dat ter plekke ontgraat werd en door het eten werd geroerd. En dat alles in het donker ware het niet dat Erwin natuurlijk zijn koplamp bij zich had.
In het campement lag iedereen inmiddels op een bed voor de tv, maar wij wilden wel slapen. We kregen een dun stuk schuimrubber zonder overtrek. Na wat vriendelijk aandringen door Erwin kwam er nog een matras en 2 bedden. Onder de bomen naast onze motoren weer een prachtig tentje gemaakt. Met de tv op de achtergrond sliep Erwin heerlijk en ik iets minder.

Bafoulabe 4481 km van huis, 8159 km gereden


Woensdag 7 mei Bafoulabe-Kayes
Het campement en eigenlijk heelBafoulabe is niet zo aantrekkelijk om langer te blijven en Irene voelt zich best wel goed genoeg om door te rijden naar Kayes dus dat doen we maar.
Bij de veerpont gehoord dat er 2 routes naar Kayes zijn waarvan er eentje via de pont was natuurijk. Gezegd dat wij via Diamou willen (de hoofdweg volgens de kaart) toen werd er gezegd dat dat wel kon op de motor. Vervolgens allebei 3 liter benzine uit de fles a 800 cfa getankt want de Total pompstationhouder zat in de gevangenis. Dat moet zeker genoeg zijn tot Diamou en anders net genoeg tot Kayes (Ja, onverstandig
natuurlijk)

We nemen weer een spoorbrug over een zijrivier en na het stationnetje is er nog een. De fietssporen lopen er ook naar toe dus ik rij er ook heen maar deze is wel veel smaller en beneden zie ik de "weg". Dan maar de spoordijk af, recht naar beneden want voor keren is niet veel plek. Ik rij ook Irene d'r motor naar beneden. Beneden rijden we onder de spoorbrug door en vervolgens weer omhoog om daar weer over het spoor te moeten om het pad te volgen. Sjongejonge.

Lang leve smalspoor! Normaalspoor is precies zo breed dat je voor en achterwiel tegelijk over een rails moeten, hier is dat niet zo en dat maakt de vele kruisingen, bij sommige ligt de
rails best hoog, een stuk eenvoudiger.
We rijden hele stukken met rechts de Senegal (rivier) en links rotsen waar een mooi pad is gemaakt. En dat dan begroeid met allerlei bomen. Ook komen we langs dorpjes aan de rivier met groepen palmbomen. Erg mooi.
De kindertjes onderweg roepen iets wat op "rally rally" lijkt. Tsja, die zou hier ooit best wel eens langs gekomen kunnen zijn.

In Diamou stoppen we voor de lunch, en we eten ons broodje met vis op. Voor het eerst sinds tijden gooien we eten weg. De rest van de vis, het was een groot blikje en Irene eet niet zoveel nu, gaat op aanwijzing van de winkelier in de prullebak. Geen bedelaarkindertjes te
bekennen hier. Ook bijzonder.

We rijden ook regelmatig een stuk over de oude spoordijk, dat schiet lekker op want zo'n stuk is strak glad en rechtdoor. Af en toe moet je er dan af omdat een spoorbruggetje ingestort is. Dijkje af, rivierbedding door en dijkje weer op. De route voert verder ook over rotsige paden die vooral veel lastige rivierbeddingen kruisen.

Ergens kunnen we kiezen uit 3 sporen (zoals zo vaak) en ik kies de middelste. Verderop wacht ik op Irene maar ik hoor de motor stoppen. Dan maar terug en daar ligt ze plat. Ze had het rechter spoor gekozen en dat was geen zand maar een dikke laag stof. Beetje FesFes proberen
te rijden, ja dat lukt natuurlijk niet.
In eerste instantie reageert ze niet eens als ik vraag of ze zich pijn gedaan heeft terwijl de stofwolken van mijn remmen en haar vallen langzaam wegtrekken. De throttle rocker heeft flinke indruk gemaakt op d'r bovenbeen en dat gaat een mooie blauwe plek worden.
Het wordt d'r allemaal wat teveel en er vallen wat traantjes....
De eerste km's hierna gaan een stuk langzamer maar dat trekt redelijk vlug weer bij. Gelukkig maar want we moeten nog een stukje en het wordt inmiddels toch echt wel tijd om naar het ziekenhuis te gaan. We rijden dan ook maar door bij de waterkrachtcentrale aan de rivier waar we in de verte de Chutes de Felou kunnen zien.
Als we Kayes inrijden zien we gelijk het hospitaal maar eerst maar even naar het hotel. De enige optie uit de LP is vol en we worden naar een ander verwezen. Hotel Bouna ziet er prima uit met een fijne douche, moderne airco en een lekker bed. Dat is em. Als we alle spullen binnen hebben wordt het Ireentje weer wat teveel en er lopen weer wat traantjes. We douchen eerst lekker uitgebreid en ik doe een nieuw verbandje om d'r teen. Daarna gaan we naar het
ziekenhuis.

Bij de ingang mogen we niet verder van de politie daar. Lekker zeg, kom je met iemand met inmiddels 40gr koorts aan, en lopend zijn we een tijdje aan het zoeken voordat we de juiste afdeling "urgences" gevonden hebben.
Eerst een ticketje kopen voor 1000CFA en dan mogen we een consult bij de arts. Nadat die een verwijskaartje heeft getekend (lijntjes, geen handtekening) stuurt ie ons in de verkeerde richting voor het lab dat we uiteindelijk wel
vinden maar er is niemand. Irene blijft daar en ik ga iemand zoeken. Ik hoor dat we boven in het gebouw moeten zijn, wij de trap op en daar ligt inderdaad iemand te slapen op een matras in een lab. Hij gaat vervolgens nog iemand halen en blijft zo lang weg dat ik em al weer ben
gaan zoeken. Als ik terug kom zijn ze al bezig met het bloedsample van Irene.
Positief en wel 30 dinges is de score en dat is best veel malaria zegt de arts later. Iemand kreeg nog op z'n kop voor het niet reageren op de hoge koorts. Net goed, beetje ons ziek rond laten lopen op zoek naar een lab en personeel.

Irene mag in de aircokamer afkoelen terwijl ik met een indrukwekkende boodschappenijst naar de pharmacie wordt gebracht. Daar krijg ik een grote doos vol spullen mee. Daarna ga ik wat te eten halen, zoveel medicijnen op een lege maag is vast niet goed en ik zal straks ook wel honger krijgen. Ik doe nog boos tegen de politie die ons niet doorliet bij het hek terwijl iedereen met de brommer heen en weer rijdt op het terrein en ik daar was voor "transport d'un malade" zoals toegestaan volgens het bord.
Maar daar ging het helemaal niet om, ik had de rotonde verkeerdom genomen (er waren maar 2 straten, de 3e was inmiddels de vuilnisbelt of zo) en ik moest de motor daar laten staan want
die was "saisi" of zo. In beslag genomen.
Ik was al pissig van de hele gang van zaken hier en dit maakt het niet minder. In m'n gebrekkige Frans herhaal ik een paar keer dat ik eten ga halen voor m'n zieke vrouw en wel weer terug kom en dat ie daarna maar kijkt hoe en wat. Hij wil het sleuteltje nog pakken maar dat laat ik niet toe. Op naar de winkeltjes.
Er zijn geen bananen helaas, dan maar koekjes en wat lekkere drankjes. Terug neem ik de rotonde zoals het hoort, echt een onlogische route, en rij gelijk door tot het blok waar Ireentje ligt.
De komende uren is het niet alleen drup drup van het infuus, maar buiten begint het ook nog eens hard te regenen. Ik haal snel het schaap naar binnen en ben al behoorlijk nat van die paar meters.
Tegen dat we weg kunnen is het al bijna droog, Irene met de doos medicamenten in de taxi en ik op de motor erachteraan. De politielul bij het hek is al verdwenen, mooi want dat gezeik zitten we niet op te wachten.

We eten nog wat bij het hotel en gaan lekker slapen, het is inmiddels al even na 12 uur.

Kayes 4430 km van huis, 8300 km gereden


Donderdag 8 mei Kayes
Overal op het ziekenhuis terrein zie je mensen eten en eten maken. Er zat er zelfs een op de grond in de behandelkamer waar we de ziekenhuistoer begonnen met een grote schaal rijst.
Terwijl Irene aan d'r tweede dag infuus ligt weet ik een Desert in redelijk goeie staat te vinden, en ik heb nog een trailmax gezien. Verder stuk of wat gladgereden crossbanden en banden waarvan het loopvlak van de zijwand af wil komen die nog best goed zijn volgens de handelaar. Maar de bandensituatie is hier duidelijk veel hoopgevender dan in Bamako.


Vrijdag 9 mei Kayes
3e en laatste dag infuus voor Irene.
Nog andere medicijnen gekocht, malaria 3x2 pillen in een mooi rood/geel/groen/vlagvanMali-stripje, paracetamol voor koorts en hoestdrankje, want ze is ook nog erg verkouden.
Ontdekt dat mijn batterijlader stuk is, een nieuwe zekering was niet de oplossing. Gelukkig hebben we er 2 van. Andere soldeerbout gekocht om het gpsaansluitpunt bij Irene te repareren
en ik vermoed dat ik hardsoldeer heb gekregen bij de vorige bout ipv normale tin.
Bij Irene is de koorts inmiddels verdwenen.


Zaterdag 10 mei Kayes
Net ontdekt dat het zaterdag is ipv zondag. In het ziekenhuis hadden ze het gisteren over morgen geen test want dat is zondag. De medicijnen zullen wel een dagje langer nodig hebben.
Ik ga weer op pad met een boodschappenlijstje: water, neusspray, tin, achterband, extra spanbanden om ze achterop te binden en behalve de spanbanden is dat allemaal gelukt.
Ik ging nog is kijken bij de bandenboer waar de Desert vandaan komt want er staan nog meer banden die bij het steeds langsrijden er toch veelbelovend uitzien. Nog voor ik iets meer dan "ca va" gezegd heb wordt er al gebeld en gezegd dat ik even moet wachten en er iemand aankomt met een band. Bizar! Ik vraag nog wat voor band dan en krijg 18" als antwoord. Even later komt er iemand met een V-rubber crossband die ik al op een andere hoek had zien staan. Daarna
brengt ie nog een kale Bridgestone enduroband. Allemaal niet fijn. Ik moet vanavond maar terugkomen en als ik weg wil rijden vraagt ie of ik nog 2 minuten heb.
Ik wacht nog een kwartiertje en dan komt ie met een Desert aanzetten. Wel met de zij-noppen afgesneden, wat misschien voor ons wel nodig is, maar ook weer in best redelijke staat.

Inmiddels voel ik (Erwin) me ook niet meer zo lekker en mijn temperatuur begint op te lopen.

Naar een andere dokter gegaan waar 24/24 bij het labo staat maar die kan uiteindelijk ook geen malaria testje doen vandaag.
Vast wat bronchites medicijnen meegekregen, want we hoesten nu allebei en paracetamol tegen de koorts.


Zondag 11 mei Kayes
Wisselende resultaten bij de koortsthermometer. Hoogste waarde is 39,25 okseltemp geweest. We hangen de hele dag wat op bed en eten wil niet echt lukken, bij mij (E) wil de brochette er al helemaal niet in. Gelukkig was de dag redelijk snel om.


Maandag 12 mei Kayes
Eindelijk kunnen we voor onze testjes en we zijn diep teleurgesteld als ons om half 11 verteld wordt dat we de uitslag om 3 uur op kunnen komen halen. Die teleurstelling is van onze gezichten te lezen en uiteindelijk is de mijne met een half uur klaar en die van Irene
na anderhalf uur.
Mijn test is negatief, geen malaria gevonden in het bloed van het topje van m'n linkermiddelvinger. Wat nu? Eerst maar weer terug naar mijn dokter die toch doodleuk malariamedicijnen voorschrijft omdat dat veel voorkomt en ik wel de symptomen heb.
Vervolgens terug naar het lab voor de uitslag van Irene, Geen malaria meer! Dat is wel fijn.

En ook geen salmonella, geen idee waarom dat getest is.
We vertellen de laborant dat de dokter toch malariamedicijn voorschrijft ondanks zijn negatieve test maar die bevestigt dat dat best wel kan. Iets met zones met en zonder malaria of zo.
Iets meer overtuigd gaan we via de pharmacie voor mijn pillen naar het ziekenhuis met Irene d'r uitslag. Ze is wel malariavrij maar nog niet beter. Daar krijgt ze een pepkuurtje voorgeschreven met vit. C en ook die arts bevestigd dat het niet raar is dat ik toch malariapillen heb gekregen.

De rest van de dag hangen we op de hotelkamer en ik vind nog wat energie om te solderen maar sjesus wat gaat dat slecht. Het tin wil niet eens hechten aan een nieuw koperdraadje.
Volgende keer gaat de soldeerbout en tin wel in de bagage.

De kip 's avonds gaat al iets beter maar na het eten voelen we ons allebei niet zo goed als ervoor. Erg vermoeiend, eten.


Dinsdag 13 mei Kayes
Ha, ik word wakker zonder noemenswaardige koorts. Voor het ontbijt heb ik nog het idee dat ik wel samen met Irene boodschappen kan gaan doen maar dat trekt al snel weer weg.
Irene gaat wel, dapper hoor. Helaas blijkt bij vertrek dat haar aanstekerplug niet meer werkt. Gelukkig is het niet de met veel moeite gesoldeerde aansluiting aan de motor dus de gps kan het gewoon doen straks.
Ze komt terug met allerlei lekkers als het net begint te regenen. Daarna is ze wel bekaf en gaan we lekker weer even slapen.
Geen TV5 vandaag maar een groen scherm. Jammer hoor, zelfs een kwis in het Frans die dus niet te volgen is is al een prettige afleiding.
Maar, we knappen duidelijk op vandaag. We hebben al weer naar de kaart zitten kijken en misschien gaan we zo zelfs dit verhaal wel posten.

Inmiddels is het al weer woensdag en zitten we eindelijk in het internetcafe van Kayes, terwijl de jongetjes naast ons vieze filmpjes zitten te kijken.
We zijn nog erg duf en moe dus misschien vertrekken we hier pas overmorgen. Dan trekken we naar de Senegalese kust waar het heeeeeeeerlijk koel moet zijn.


Lieve mamma's, sorry hoor maar door de malaria zijn we jullie moederdag heeeelemaal vergeten. We denken de rest van de week extra vaak aan jullie.