Niger in

Op dinsdag 1 april hebben we een huisdier, hij kwaakt niet maar Erwin weet het zeker. Er huist een kikker in de pleepot. 1 april, kikker in je bil, hoe toepasselijk.

Op naar de grens, eerst stempeltjes halen bij het hokje waar douane op stond. Mis, we moesten aan de overkant zijn, krabbeltje stempeltje, klaar. Daarna naar de police. Daar zaten we ook al verkeerd, ondanks de bordjes immigation en emigration boven de bureaus en de mannen in het cachot. Maar een van de aanwezige plisiemannen escorteerde ons naar de echte grenspost en speelde daar (het gelevrolijkeprintshirt ging even uit en het blauwe zat eronder) stempelaar. Eindeljk mochten we de brug/grens over.
Aan de ander kant eerst stempeltjes voor ons paspoort gehaald. Dat duurde even want de meneer wilde zelf het forremeliertje invullen. En wij moesten dus alles op z'n frans spellen Daarna carnets bij het volgende hokje af laten stempelen. De twee beambten werkten leuk samen. De een zat op een stoel die op het stenen bankje stond, zo zat hij net in de schaduw. De ander stond bij het bureau en gaf de stempels aan. Daarna gaf de een de ander z'n stempel terug en die zag dat maar niet. Zelfs toen we ernaar wezen, dacht hij dat we het over z'n douanemedaille hadden, die hij trots nog even beter liet zien.
Vlak voordat we weg wilden rijden kwam er een mannetje in het oranje naaar ons toe. We moesten nog peage betalen. 500 CFA pp tot aan Niamey. Bij elke post daarna werden we vrolijk doorgewoven.... Pennelikker.

Vlak na de grens in Gaya begonnen met de kleine weggetjes. De weg naar Tara was effe schrikken voor de een en smullen voor de ander. Veel zand en smal, hobbelig, palmen, de Niger op de achtegrond, pffft dat was even werken maar wel prachtig.
In dorp Tara de weg gevraagd en al snel op kennelijk de oude doorgaande weg terecht gekomen. Grote piste dus met zo nu en dan wel vreselijk diepe gaten die je niet aan zag komen of niet meer kon ontwijken met 60 km/h. Klabang. Daar kan de vering van de ene motor beter mee overweg dan de andere. Lang leve dikke Ohlins.
Verder bijna geen verkeer tegengekomen, ongelofelijk. In een durp, vlak na onze eerste echte politiecontrole (waar ga je heen, waar kom je vandaan, het weer is in nederland anders, hier regent het minder vaak en is het nogal droog zoals u kunt zien, prietpraat), hebben we mango's gekocht die we ter plekke opaten. Van de een kregen we water om de mangos af te spoelen en van de ander water om onze oranje handjes en smoeltjes schoon te maken. Er werd ook nog een goedje bereid in halve kalebassen, beige prut met water erbij dat je dan met een kalebaslepel naar binnen kon werken. Vast lekker, maar vandaag even niet. Ook nog twee oliebolletjes gegeten en voldaan afscheid genomen van het 30 man grote gezelschap onder de boom. Een kilometertje of honderd over de pistes gereden, door dorpjes met allerlei verkeersborden, max 40, pas op hobbels (duh), overstekende kindertjes, pas op bocht, pas op S-bocht, nooit iets scherps of kindertjes gezien.

Uiteindelijk op het asfalt naar Dosso aangekomen en in Dosso benzine, sap en water gekocht. Tering wat was dat koud, hoofdpijn alsof je een ijsje te snel opeet. Bij het tankstation werden steeds
kindertjes weggejaagd die zaten te azen op onze flessen. Kregen ze toch nog het "cadeau" waar ze direct al om vroegen. Naast bonjour, bonsoir, bon arrivee is cadeau wel het woord dat we hier het meest horen. Meestal wordt het dan nog voorafgegaan door donnez moi.

Het was al 3 uur en Dosso was eigenlijk niks dus besloten door te flitsen naar Naimey.
Stad ingereden, wat een chaos, maar Erwin leidde ons bijna direct naar het hotel. We zaten al flink in de buurt toen we voor het eerst de weg gingen vragen.
Na enig zoeken toch het hotel gevonden maar helaas, ze zaten vol. Shit en het was al bijna 6 uur, dan wordt het snel donker. De Mission Catholique zou ook bedden hebben.
Na een beetje zoeken gevonden en de meneer van de acceuil deed een beetje twijfelend. Uiteindelijk toch een heerlijk schone kamer gekregen met gigatoilet over de hele achterzijde van de kamer. Het geheel doet ook een beetje aan een klooster denken. Centre Acceuil Missionaires heet het officieel.... en daar mogen wij slapen. We voelen ons heel sereen en vroom. 's avonds lekker pizza gegeten.
De laarsoperatie heeft geholpen, teen doet minder pijn.

Niamey, 4304 km van huis