Tombouctou en retour (1)

We zijn jullie nog het verslag schuldig van onze eerste volle dag in Mali en we zijn heen en weer naar Timboektoe gereden.

De weg van Hombori naar Douentza is op zich erg saai met hier en daar wat gaten zodat je wel op moet blijven letten. Dat is moeilijk want de gigantische rotsformaties langs de weg zijn een goeie afleiding.
We moeten ook even een paar kilometer omrijden want we hebben nog een stempels in onze paspoorten en onze carnets moeten nog worden afgestempeld. Dat kan alleen in Boni aan de weg die normale mensen van Burkina naar Mali nemen. Hmmm, lekker even geen asfalt.

Het douanekantoor blijkt daar inmiddels niet meer te zijn, maar we kunnen in Douenza terecht.
Dat doen we die middag nadat we ons intrek hebben genomen in een fijn campement (zo noemen ze de hotelachtige dingen hier vaak).
Bij de douane aangekomen treffen we een dichte boel, maar we worden achterom gewenkt waar de vrouw des huizes met een geweldig decolletee de was aan het doen is en de koe en de geit gezellig samen in een stalletje staan. Hij is aan het slapen en of ze hem wakker moet maken ?
Ehhh, ja graag, hoewel... het is pas 5 uur 's middags... We hebben lekker het huishouden zitten aanschouwen terwijl le douanier eerst uitgebreid ging douchen.
Daarna was het snel gepiept. Hij zat nog wel een beetje te azen op Erwins Tshirt van de Tuareg Rally want hij was zelf ook een Tuareg.

de volgende dag vroeg opgestaan, brood en mango en de weg naar Tombouctou, genaamd Route de l'Espoir ingeslagen.

195 kilometer tot aan de rivier de Niger, 195 kilometer wasbord van de ergste soort. Ribbels waar de een helemaal gek van wordt en waar de ander een beetje saai overheen stuurt. Zo nu en dan worden de ribbels afgewisseld door zandgaten en plakken van iets wat ooit mogelijk asfalt geweest is.
Onderweg zie je niets anders dan bomen zonder blaadjes maar met stekels en zand in allerei kleuren. Heel leuk is ook knal geelgroen zand, gekleurd door de grassprietjes die op zo'n 10 cm van elkaar groeien.
In het begin zagen we nog een caravaan van ezeltjes met zoutplaten en na een kilometer of 60 stonden er 3 mannen te liften. Verder hebben we niet meer dan 5 andere voertuigen gezien waarvan er 1 vast en 1 met pech stil stond.

De boot hadden we natuurlijk voor het oprijden prijsafspraken moeten maken maar we zijn toch voor de halve originele (oplicht)prijs helemaal aan de overkant gekomen. Gewoon omdat ik em niet meer geld gegeven heb.

In Tombouctou was het eerste hotel vol en wist te vertellen dat er net een of andere conventie begonnen was. We hebben maar voor een plek op het dak gekozen en dat was erg lekker behalve het ontbreken van een muskietennet. In de avond fijn sterrenkijken en in de ochtend was het 22 graden. Ik heb de dekens echt gebruikt, Irene had wel genoeg aan alleen een lakenzakje.
En ja hoor, we hebben hem nog gespot. Donald was er ook.
Verder beetje rondgelopen en gekeken. Het beloofde aantal gidsen dat zich zou moeten opdringen viel heel erg mee. Toch een voordeel van buiten het toeristenseizoen.
O ja, de thermometer deed het ook goed. 41.7 gr. Celcius! Dat zal ook wel met het seizoen te maken hebben.
Eten kon op het dak van het marktgebouw, leuk over de daken uitkijken met daarachter de grote woestijn. Het eten was (we denken speciaal Tombouctaans) lekker zout. Daar verlies je nogal wat van op een dag zo aan de shirtjes te zien.

De terugweg leek veel op de heenreis alleen kreeg een van ons het nog voor elkaar om vast te rijden bij de plek waar op de heenweg een vrachtwagen vast stond.
We hebben ook nog een paar kamelendrijvers blij gemaakt met wat water. We hadden voor de zekerheid maar flink meegenomen, je weet nooit met een lekke band of zo, en we waren al bijna weer in de bewoonde wereld. Vroegen ze toch nog om een cadeau toen we een foto wilden maken ..

O, nog een dienstmededeling voor de collega's die wel wat meegeven voor onderweg: de laatste dropjes zijn in Tombouctou opgegeten