weghanawhagga

We zijn aanbeland in de stad met de leukste naam van heel Afrika, Ouagadougou. Meer dan de naam is het eigenlijk ook niet want er is niet heel veel te beleven. Maar we hebben een missie, 3 eigenlijk: olie, banden en visa voor Mali. En een beetje rustig aan doen want het zwakke geslacht is snipverkouden. Ja, dat kan dus zelfs als de temperatuur niet onder de 29 graden komt.
De afgelopen dagen via de stadjes Dori en Kaya afgezakt naar het midden van Burkin Faso. De eerste dag alleen maar asfalt gereden, speciaal voor Irene, om even bij te komen van de 2 loodzware dagen daarvoor.
Die asfaltweg voerde ons langs Bani waar volgens de Lonely Planet de 7 moddermoskeen te zien waren. Bij het bordje Bani zien we 4 afbrokkelende gebouwen op een heuvel staan maar als we voorbj de heuvel rijden komen we in het echte dorp waar nog een grote moskee bijna in volle glorie staat. Binnengaan gaat helaas niet want de crosslaarzen uitdoen en dan op sokken door het stof verder.... liever niet. We gluren wel door de 3 poorten naar de binnenplaats waar de echte moskee staat. Met de motoren rijden we verder de kleine straatjes in en er verzamelen zich steeds meer kindertjes die op enig moment joelend en gillend achter ons aan rennen en fietsen. Jammer dat we daar nou geen foto van hebben.
Onderweg nog 2 man (met uniform) op een brommer met mitrailleurs gezen en ook nog een controle gehad door mannen met mitrailleurs die lekker onder een boom zaten (ook in uniform). We zijn eerst even doorgereden om te overleggen - er schijnen namelijk wel eens overvallen plaats te vinden door "coupeurs de route" - en toen toch maar even teruggegaan want ze zagen er wel echt uit. Erwin heeft even met ze gebabbeld en zij wilden van ons weten hoe de route was. Misschien durfden ze zelf niet ?
Verder liepen er nog 2 gieren op de weg te doen alsof ze kalkoenen waren, beetje suf heen en weer drentelelen, voor onze wielen natuurlijk.
Handige bewaarplaats voor stro of hooi hebben ze hier, de bomen ! Dan kunnen de koeien, geiten en schapen er lekker niet bij. We zijn hier natuurlijk precies in de droge periode dus de akkers zijn dor en bruin. In de rivieren is geen water te zien maar in de regentijd lijkt het wel verwoestend te zijn. We kijken al uit naar de foto's van Harold en Margrieta later dit jaar als er wellicht nog wel water staat. Wij zien vooral lege beddingen, veel afgebrokkelde oevers en diepe sleuven. De bruggen worden beschermd met basaltblokken en er worden 2 nieuwe dammen gebouwd.
In Kaya zitten we in een 2sterren hotel, waar Erwin heel afrikaans de prijs tot 2derde heeft afgepingeld !
Daar maken we 's avonds weer de domme fout om niet van tevoren ons eten te bestellen. Met knorrende magen zaten we popelend een kwartiertje of 3 in de warme eetzaal op ons diner te wachten. De voortgang was een beetje te volgen want we zagen de boodschappen langs komen.
We lopen nog even door het stadje en verbazen ons over het assortiment in het kleine supermarktje. Diverse wijnen, campinggaz lampen, chips, zuivel, van alles. Ook de handkarren vallen op. Sinds Ghana was er de "standard issue" 4 autowielige handkar met draaiende vooras om te sturen en trekstang. Hier is de handkar 3 brommerwielig en wordt er geduwd. Sturen doe je door het enkele voorwiel omhoog te drukken en em wat te draaien.
We kijken nog even bij een feestje waar volop gedanst wordt op een lekker muziekje. Da's beter dan die feestjes in Ghana, waar de dames opgedoft op een rijtje op een stoeltje zitten met keiharde muziek.
Bij het hotel komt er nog een jongen van tegenover aangelopen met een briefje met zijn adres in z'n hand. Of ik dat wil hebben, vraagt ie een beetje schuchter. Nou... nee.....
De volgende dag lonken de kleine weggetjes op de kaart al weer, veel leuker en rustiger dan asfalt. We komen door dorpjes, waar de straat geflankeerd wordt door grote bomen, waarvan er helaas al veel gekapt waren of al half tot houtskool waren gestookt. Route was weer bijzonder mooi en gelukkig geen zand, maar wel lekkere pistes met diverse schitterende uitzichten, waaronder meerdere heuse tafelbergen. Uiteindelijk in Mane, via de politie waar Erwin de weg heeft gevraagd en het schoolplein, de route gevonden de we wilden hebben, althans het leek erop maar hij ging beduidend anders dan op de kaart en de gps. Erwin heeft nog een mevrouw op de fiets aangereden. Hij zegt natuurlijk dat ze viel omdat ze achterom keek, maar of dat geloofwaaardig is... ;-)
Onderweg veel barrages, betonnen bakken waar het water door kan stromen. Als je daar te hard door gaat dan komt de achterkant flink omhoog stuiteren.
In Ouaga bij het hotel treffen we nog net 2 Engelse mannen aan die met elk een KTMadventure640, net zo bepakt als wij, met ortliebs dus, maar met flink afgekloven bandjes. Jeremy en Keith zijn op weg naar Kaapstad en te volgen via www.2wheels2africa.com. Ze zijn van plan om door Nigeria te gaan.... stoer of dom ?
En dan onze missies.... banden hebben we eigenlijk nog niet nodig, 4000km hebben ze pas geleden en zo hard slijten ze niet. In Bamako schijnen ze ook Deserts te verkopen, hoewel er volgens Keith ook nepperts tussen zitten. Ha, nog 2 missies te volbrengen.Onze zoektocht naar olie voert ons langs elk tankstation in het centrum van Ouaga en dat zijn er zo'n 20. Echt op elke straathoek zit een Total, Shell of Petronas of zoiets. Maar nergens verkopen ze olie voor motoren. De meeste verkopers zeggen dat we er gewoon auto-olie in kunnen doen en dat is dan ook volop te koop. Iemand nog ervaring met Total Quartz 7000 (halfsyntheet) of 9000 (volsyntheet) auto-olie in een motorfiets en al dan niet slippende koppeling?
Bij een brommerzaak weten ze ons namelijk te vertellen dat de olie die wij nodig hebben overal uitverkocht is. :-/
Lopend van tankstation naar tankstation treffen we wel weer veel mensen die ons van alles willen verkopen en dan beledigd doen als we daar geen zin in hebben. Beetje zeggen dat wij racisten zijn terwijl zij alleen hun praatje tegen ons (les blancs worden we genoemd) beginnen en niet tegen hun landgenoten. Verder zitten er volop wapenwinkels dus mochten we ons onveiig voelen, dan kunnen we altijd een fijn geweer aanschaffen. Missie 2 is vooralsnog dus niet gelukt.
Voor missie 3 zijn we vanochtend op pad gegaan, op naar de Malinese ambasade voor een visum. De eerste keer weer sinds ons 5-landen visum dat we in Accra haalden. Water mee, psion computertje, boek, koekjes en binnen een kwartier staan we al weer buiten... 2 visa rijker en 50000 CFA armer + 100 CFA voor het betaald brommerparkeren. Dat was snel.
Intussen is het lunchtijd, alle winkels zijn dicht tot half vier, iedereen luiert want het is loeiheet en de warmte prikt in je ogen. We hebben in de tuin van een restaurant vol leuke metalen kunstwerken zojuist onze sandwiches besteld. En ja hoor, daar komt een manneke langs met de vers gekochte baguetjes.

Ouagadougou, 4458 km naar huis

(foto's later vanwege onhandig internetcafe)