cultuur !

Maandag 24 maart Kara Lama - Naboba

Na een uitgebreid paasontbijt met zelfs ham, kaas, croissantjes en een ook een hardgekookt ei zettten we weer koers naar het noorden. Dit keer via een waanzinnig mooi bergpaadje langs de hoogste berg van Togo Mt Kabaye. Supersteile haarspeldbochten, onverhard natuurlijk, overal prachtige hutjes die vers aangestreken leken, terrasbouw en mooie uitzichten. Nog iemand blij gemaakt met een ballon. Hadtie maar niet om een cadeau moeten vragen, haha. De route ging uiteindelijk helaas de verkeerde kant op. Weer een andere weg genomen, klein stukje doodlopend, uitkomend bij een grote boom waaronder allemaal mensen met tomaten stonden.
De juiste weg weer gevonden en geprobeerd door te steken naar het noorden via een rottige (vind ireentje dus) veels te gravelige weg. Via een donkerrode gravelweg door de boomgaarden een flinke berg op gereden en onder een mangoboom in een durpie heerlijk gelunchd. Sultana's en citroenaanmaakdrank. Net toen we verder wilden rijden begon iemand een praatje in t engels en vertelde doodleuk dat de weg niet verder ging, want die was nooit afgemaakt. Het hele end weer teruggereden (grrr, incusief rottig gravelstuk). Onderweg nog een herder met kudde koeien tegengekomen. Alsof ik, Irene de duivel was, zo raar keek hij met z'n stok dreigend in de lucht, terwijl hij voor Erwin nog een koe had tegengehouden. Mij was de stier met gigahorens en omgevallen bult op z'n nek dus ook niet opgevallen.
Via de grote weg naar Kande gestoven. Weer over een flinke berg met een helling bergaf van 10%. Dat ging niet voor elke vrachtwagen goed. Eentje kreeg waterkoeling voor de remmen van de man die er naast liep, en er lag er weer eenje naast de berg. De hele vangrail was geplet. En natuurlijk ook daar weer het bord met het mobile nummer voor de takeldienst.

In Kande getankt (je weet maar nooit) en gelijk de afslag naar Nadoba genomen. Peage -verkapt entreegeld - betaald en aanbod voor een Unescogids afgeslagen. We hadden immers in de LP gelezen dat er een auberge met gids etc was. Kilometertje of 25 verderop door de vallei met al die wonderlijke huisjes...
Ach, het hutje was zo slecht nog niet. En ook het eten was best ok. Wat wel jammer was, de patron, tevens "gids", daar was iets raars mee. Soms praatte hij duidelijk dan weer niet. En als je dan aangaf wat je niet begree dat herhaalde hij juist datgene wat begrijpelijk was en mompelde de rest weer. En dat herhaalde hij dan een parkeer bij ons allebei. Ook vertelde hij dingen die we zelf ookwel wisten.
"Hier is een stoel, daar kunt op u op zitten" of " Kijk, zo werkt een deur"
Eerst ging hij brood voor ons halen en de lokale drank voor ons regelen, dat vond hij zelf wel een goed idee. Jammer van het brood, dat was beschimmeld. Gauw wat crackers met echte Ghanese pindakaas naar binnengewerkt, want we hadden echt honger.
De patron/gids opgezocht, die inmiddels weer ergens onder een afdakkkie bij wat dorpsgenoten was gaan zitten, hij zou ons immers de TataSomba huisjes laten zien en zo. Hij wilde bij Irene achterop.. haha echt niet.
Vervolgens legde hij uit dat hij dan bij Erwin achterop ging en dat Irene dan moest volgen. Duh....
Aangekomen bij zo een huisje was toevallig net de dochter van de grote baas bevallen en het was natuurlijk wel gewoonte dat vreemdelingen dan kwamen kijken. De prijs moest alleen wel wat omhoog uiteraard. 4000 pp terwijl een Unescogids 5000 voor een groep tot 8 personen zou hebben gekost. Toen wilde ie ook nog gaan lopen de berg op terwijl we juist met de motor zouden gaan, want het was best heet.
Toen vonden we het wel welletjes want hij zat ook nog eens elke keer aan Irene als hij iets probeerde uit te leggen. We zijn nog wel blijven eten (een van de gezellige kipjes werd net geplukt geslacht toen we terug kwamen van de tour en werd in een lekker tomatensausje gekookt) en slapen.
Na een warm biertje ("we zijn in Afrika, dus leef als in Afrika en de koelkast is kapot" was z'n excuus) en een heel klein slokje van het plaatselijke bocht dat in een klein koelboxje zat bij het eten zijn we naar de biertent 100m verderop gelopen voor 2 lekkere koude biertjes en een kleine onderbreking van de patrons gedram. Hij bleef namelijk zeuren dat hij het toch zo goed bedoeld had en dat wij hem verkeerd begrepen... Onderweg nog genoten van het uitzicht op de sterren. Hij heeft de rest van het bocht vast lekker opgedronken.

Nadoba, 4683 km naar huis


Dinsdag 25 maart Nadoba-Kante

De haan ging lekker vroeg. Snel gebucketshowered en wegwezen bij die rare patron.
Even navraag gedaan bij de douane hoe het zit met de carnets en daarna snel ingecheckt bij Auberge Oxygene. Stukken beter!
Geprobeerd in het dorp te internetten maar helaas dat werkte niet. Kopieren konden de dames wel dus hebben we 2 kopien van de ghanese douanepapieren laten maken. Een van die kopien hebben we vervolgens bij het postkantoor, waar we heerlijk in de schaduw even moesten wachten tot de betreffende beamte op z'n brommer terugkwam, naar onze expediteur in Accra gestuurd. Een envelop hadtie ook en heeftie niks voor gerekend. 250 aan postzegels erop, waaronder een met rode strik, aids dus, hot item hier. Daarna nog een stokbrood zonder suiker gescoord en een verse fles water want we gingen met onze carnets naar de douane. Dat ging sneller dan verwacht. Na een beetje uitleg en een telefoontje werd ons deel ingevuld en scheurde hij hun stukje af. Geen idee oftie het nog gaat invullen. Intussen nog gezien hoe subtiel omkoperij werkt. Vrachtwagen komt aan, mannetje springt eraf, overhandigt de papieren met daaronder een briefje van weetikniethoeveel. briefje verdwijnt in broekzak, stempetje, krabbeltje klaar.
De rest van de dag onder de mangoboom doorgebracht. Besloten om maar niks meer te gaan doen verder vandaag. Die huisjes van binnen zien met een echte gids laten we ook maarvoor wat het is. Het voelt toch wel erg gluurderig.
De plaatselijke zot Jerome bleef eerst maar op een steen voor ons zitten, mompelde onverstaanbaar en lachte zo nu en dan en begon daarna tegen een auto te praten. Daarna nog een heel kluitje militairen die een vrachtwagen dwongen te stoppen omdat die geen remmen had. Best gevaarlijk met die hoge berg over een paar km. De militairen verdwenen vervolgens de auberge in om aan het bier te gaan.
Er waren wat andere mensen die een soort buiging voor ons maakten als ze langsliepen, beetje vreemd... raar koloniaal gevoel.
We werden nog getipt op een dansfestijn en zijn daar op enig moment gaan kijken. Toen kwamen we bij de Totalpomp net een frans stel tegen die naar ZuidAfrika rijden met hun LaRoCamper. Hij moest nog even water bijvullen (400 liter, ssstttt, net goed voor Total vanwege Myanmar)
Daarna naar het veld gelopen en naar het rituele dansen gekeken. mannen met bellen aan hun benen en horens of een skimuts op hun kop, man met raar houten fluitje en nog een soort hoorn. We mochten nog meedoen, maar nou dank u liever niet.
Foto's hebbe we niet gemaakt, dat leek niet zo gepast. Dat vond degene die ons tipte, die we daar weer tegenkwamen eigenlijk maar raar.
Op de binnenplaats van de auberge onze couscous met wederom vers geslachte kip en groentensaus gegeten wat erg lekker smaakte. Koud biertje erbij......
Op weg naar onze kamer vertrok de vrachtwagen met kapotte remmen eindelijk.

Kante 4703 km naar huis