Over de helft

We zijn in Bamako aangekomen.

Ergens in Burkina hadden we al net zoveel kilometers gereden als het nog naar huis was, nu zijn we qua tijd dan toch echt op de helft van onze reis aanbeland. Twee maanden en 7662 km achter de rug en nog iets minder dan twee maanden en geen idee hoeveel kilometers te gaan. We zitten erover te denken om ons weblog te hernoemen naar "weghanognienaarhuis" maar dat merken jullie tzt dan nog wel.

Iedereen vindt dat we hier in het verkeerde seizoen zijn. Il fait chaud, zeggen ze allemaal. Nou warm is het wel maar we vinden het hier echt het ideale seizoen. De argumenten op een rijtje:
1. er zijn mango's
2. er is bijna geen regen, we krijgen hooguit een sneakpreview op de regentijd
3. er zijn mango's
4. weinig andere toeristen = weinig gidsen op de been = weinig (nou ja, minder dan) hassle
5. er zijn mango's
6. hotels in Djenne zitten niet vol en we slapen overal alleen op het dak.
7. er zijn mango's
Jullie vatten 'm al, we zijn dol op de mango's hier en eten ze bij bosjes.

De weg van Segou naar Bamako was nattig. (voor ons dus een ouwerwetse koninginnedag). Het had 's nachts flink gehoosd en gelukkig lagen we deze keer in een kamer onder een ventilator en niet ergens op een dak.
Segou is een leuk stadje, het barst er van de ouwe koloniale gebouwen al dan niet in naderende staat van ontbinding. Er was er eentje bij, direct aan de oever van de Niger waar we zo zouden willen wonen, kunnen we van daaruit motorexcursies naar Dogon en Djenne verzorgen.
Het Hotel de Ville zag er wel mooi strak wit en grijs uit maar daar hebben we geen foto van geprobeerd te maken, gelet op de vele soldaatjes en politieagenten bij de ingang.

Vanuit Segou eerst een stukkie asfalt en al snel een secondaire weg opgezocht. Eerste stuk ging erg lekker maar verderop werd het al snel duidelijk dat deze weg niet veel meer gebruikt wordt. Wat een natte bende. We hebben alvast een voorproefje van het regenseizoen gezien en weten dat we hier dan niet moeten zijn (argument 2). Op veel stukken was de plas net zo breed als de weg. We zien nu wel het nut in van die waterbakken op andere wegen. Het weggetje kwam weer op het asfalt uit dus daar zijn we weer een stuk op verder gereden.
Een tweede poging om onverhard te rijden resulteerde niet in een betere weg. Erg mooi, maar werderom veel plassen. Dat betekende veel schakelen en dat vond mijn teen niet fijn. Die zat al behoorlijk opgepropt in die laars en kreeg nu steeds een tik. Na zo'n 40 km toch maar weer voor het asfalt gekozen. Jammer hoor. Laatste stukje om het asfalt in Fana te berijken was echt nat. De hele straat was in een water en modderpoel veranderd. Is toch weer gelukt zonder een nat pak te halen. Onze motoren en laarzen zijn wel een tikkie vies uit de strijd gekomen.
In Fana was het vreselijk druk, te druk voor ons na die rust van het platteland. Even verderop bij een douane stop maar wel even gestopt voor een colaatje en ons stokbroodje vis, met leuk uitzicht op diverse overbeladen en volgepropte bussen. Op een gegeven moment hoorden we en gegil: hoe hartverscheurend kunnen geitjes bleren als ze met vastgebonden pootjes de 3 wiel brommertaxi uitgegooid worden. Zielig hoor.
Op de vele kilometers asfalt daarna een paar scheefhangende vrachtagens, diverse overbeladen volgepropte busjes, dure 4x4's, vele mercedesen en 1 citroen visa zien rijden.

In Bamako hebben we een vertrouwd stekkie uitgekozen om te overnachten: de Mission Catholique. Deze wordt gerund door nonnen en het is er heerlijk rustig. De nonnen trekken zich zo nu en dan terug in de gebedsruimte en zingen dan. Maar er zijn ook gasten die roken, bierdrinken en het toilet niet doortrekken. We slapen in een 6 persoonskamer met alleen de eerste nacht nog een ander Spaans-Italiaans stel.
Na het douchen pakken we de motor en gaan op zoek naar het ziekenhuis. Mijn teen is zo groot dattie bijna niet meer in m'n schoen past en het voelt niet goed. Volgens de LP is de Clinique Pasteur het beste ziekenhuis van heel Mali dus daar gaan we heen. Om kwart over 6 stappen we het ziekenhuis in en precies een uur later en omgerekend 70 euro armer maar met een mooi ingepakte teen stappen we er weer uit. Probeer dat is in Nederland!
De chirurg, dokter Toure, gekleed in een bruin uniformachtig pak, keek even naar m'n teen. Woorden die vallen: incision, antibiotiques, nettoyer. Oftewel, het mes erin en de troep eruit. Op naar de OK. Schoon lakentje op het bed, dienblaadje onder m'n voet, scalpeltje vers uit de verpakking en een metalen doosje met andere gereedschappen. Eerst veel jodium op m'n tenen, en daarna 2 flinke spuiten met verdoving. Allejezus wat doet dat pijn. Van het snijden voel ik gelukkig niets. De chirurg zegt nog dat het profond (diep dus) is maar wel schoon. In het verband en vrijdagochtend terugkomen en een receppie mee om 2 soorten antibiotica te halen bij de apotheek. Achterop de motor via de apotheek weer terug. Gelukkig zit tegenover de Mission een restaurantje waar we neerstrijken om te eten. Dat was hard nodig.

De dag daarop is het de dag van de arbeid, hier een Nationale Feestdag. Banden scoren en GPS traceren heeft dus niet veel zin. Ik zit de hele dag met m'n pootje omhoog een boekie te lezen en de stratenmakers gade te slaan die in de bloedhete zon de binnenplaats aan het vernieuwen zijn. Ze leggen van die mooie stukken natuursteen in cement, waarin we gisteren per ongeluk nog een bandenspoortje hebben achtergelaten.
Erwin gaat boodschappen doen (argumenten 1, 3, 5 en 7)en probeert toch banden te vinden, zonder succes hoewel hij wel een nog zwaarder versleten achterband kon kopen.

De volgende dag 's morgens eerst naar de Clinique Pasteur gereden om het verbandje te laten verversen. De dokter is vandaag helemaal in het geborduurde wit gestoken en is erg tevreden over het herstel en de verpleger ook. Ik trouwens ook want het voelt stukken beter. De verpleger ontsmette de boel weer zorgvuldig met 3 verschillende sausjes en deze keer kwam er een iets minder dik verbandje op. Morgenochtend nog een keertje komen voor een vers verbandje. Bij de dokter nog even een formuliertje gevraagd waar hij de behandeling opgeschreven heeft voor de verzekering. Terwijl we in zijn kamer met airco, aquarium, flatscreentje en allerlei andere prullaria aan het wachten waren zagen we aan de muur een bedankbrief van het Witte huis omdattie mrs. Bush (Laura) zo goed geholpen had. Outstanding stond erop. Misschien stuur ik 'm ook nog een briefje, zou hij die ook inlijsten ?
Op de terugweg nog even via een mogelijke bandenboer gereden, maar helaas die had ook niets voor ons. Erwin had daarna nog wat afspraken met mannetjes die hem wel aan een band konden helpen en ik ging wat was doen en weer met m'n poot omhoog zitten.
Na de lunch besloten om eerst maar eens naar DHL te gaan om te zien of ze iets konden betekenen, want op internet hadden we gezien dat de GPS al een paar dagen bij de douane lag. Daar hadden we nog een uur voor want om 2 uur zou de volgende bandenhulp weer klaar staan. Bij DHL bleek dat er nog geld betaald moest worden bij de douane en die gingen vanmiddg om 3 uur dicht. Met de papieren naar het vliegveld dus. Eerst aan de verkeerde kant van de stad gaan zoeken .... maar daar was geen vliegveld. Dat lag een flink end naar het zuiden. Bleek dat ze juist pas om 3 uur open gingen. Tsja, hadden we kunnen weten: vrijdagmiddag moskeemiddag. Lekker op een bankje gewacht en een sinaasappeltje gegeten dat toch op iemands hoofd langskwam. Dat is echt wel geweldig hier. Er is altijd wel iets te eten in de buurt.
Voor 3'en ging de loods al open en na even zoeken werd ons pakketje gevonden. Een mevrouw schreef van alles op de papieren en Erwin vertrok vervolgens met een meneer en de papieren naar de chef de douane. Toen de meneer zag dat ik hinkte mocht ik lekker op een stoeltje in de schaduw gaan zitten. Het duurde eventjes (bijna een uur) en ik mocht intussen aanschouwen hoe een toyota pickup werd volgeladen met dozen met wortel, tomaten, paprika, sla, bleekselderij, kool en okrazaad. Eindelijk kwamen ze weer aanlopen. Erwin heeft geprobeerd uit te leggen wat er in dat uur allemaal gebeurd is, maar het is niet op te schrijven of uit te leggen. Van het ene bureau naar het andere, grote boeken met verschillende importtarieven. GPS ? Daar heeft niemand ooit van gehoord bij de douane. Noem maar op.
De bandenafspraak van 3 uur zit er nog als we om half vijf terugkomen en hij gaat z'n vriend even waarschuwen en dan rijden we ernaartoe. Het is gewoon ergens op straat en ik zie al 3 Deserts en nog iets tegen het hek staan. De Deserts zijn wel behoorlijk afgekloven en hij vraagt 40.000 voor 1. Dat schiet niet op, ze zijn niet heel veel beter dan de MT21 van mij en slechter dan die van Irene. Ik bied nog 10.000 maar dat doet ie niet. Hij gaat nog proberen een tout neuf T63 te regelen. We gaan het zien....

Hoera ! We hebben weer een 2e gps! En met Senegal en Mauretanie compleet want die heeft Andre er opnieuw ingezet..... Of is er meer loos en is er een soort van Bermudadriehoek daarzo? Nadat de gps weer weet waar ie is pan ik naar de kust. Ook dit keer ontbreekt dat stukje van Afrika, heel vreemd. WorldMap voldoet verder overigens prima hier, er staat hartstikke veel op en het klopt best goed, mits je niet op een kilometer kijkt ;-).

Vanochtend hebben we het er maar eens flink van genomen. En ontbijtje dat twee keer zo duur was als het hele avondeten van gisteravond. Elk een espressootje, een pain au chocolat, een pain aux raisins en een groot glas versgeperst sinaasappelsap. Daarna weer naar de Clinique voor een vers verbandje. De dokter was er ook. Hij moest toch z'n BMW in de buurt een beurt laten geven. Dit keer was hij casual gekleed, donkerblauwe broek en een blauwgestreept shirtje.
Vandaag verder nog maar eens geconstateerd dat de Malinezen best goede smaak hebben op het gebied van brommers. Er rijden hier maar 2 merken rond Yamaha en KTM !

Dit verhaal zitten we te tiepen in Le Patio, een open cafetoestand in de tuin van het Franse Cultureel Centrum alhier. Espressootje erbij... genieten maar.
Is wel uit te houden zo. Wanneer we hier vertrekken weten we nog niet, dat hangt nog even van de voetsituatie af :-/

Vlak voor het betreden van het internetcafe zien we 2 echte KTMs 950 in volle reisuitrusting langsrijden. Misschien treffen we die nog ergens in de stad.....

Bamako, 4537 km van huis, 7662 km gereden