langs de Niger

De laatste dag in Niamey en we gaan nog naar het museum. Netjes 2 kaartjes gekocht voor ons en eentje voor de camera (das normaal)
Lopen we de eerste expositieruimte in worden we teruggefloten omdat er geen foto's gemaakt mogen worden.
Daar maken we effe lekker stampij over en de bewaker brengt ons maar naar het kantoor. Daar worden we ontvangen door niemand minder dan de directeur.
Eerst verontschuldigt hij zich dat hij eerst koffie gaat halen, zijn verslaving.
Gezellig een tijdje zitten babbelen over zijn museum, zijn dierentuin en die van Chicago. En natuurlijk over het niet mogen maken van foto's terwijl ons wel een kaartje verkocht is.
Uiteindelijk brengt hij ons terug naar de expositieruimte en geeft daar de conservator op z'n kop dat er geen rood bordje is "verboden te fotograferen" en even later ook nog dat er vuil onder de vitrine ligt. Haha
Voor een persoonlijke rondleiding bedanken we vriendelijk, da's teveel.

De dag erna vertrekken we over de brug naar de westoever van de Niger. Wat een prachtige route. Links zandduinen met enkele bomen, rechts de Niger af en toe in beeld tussen de dichtere begroeing en de dorpjes door. De plaatjes doen het echte beeld vast onvoldoende eer aan (kom maar lekker zelf kijken).
Bij de pont kunnen we kiezen, 90 km asfalt of een stukje om binnendoor. Het eerste stuk zag er net zouit als langs de oever, harde wasbordondergrond, goed te doen en dat blijft de eerste 20km ook zo op wat stukjes met een beetje los zand erover na. Goed om te oefenen (voor een van de twee dan). Nu de afslag vinden naar het noorden en de asfaltweg. Hij staat op de GPS en op de kaart en in het landschap zijn steeds vele onduidelijke paadjes te herkennen. Af en toe twijfelen we of dit wel goed gaat komen maar steeds zijn er weer paadjes die de juiste kant opgaan. En de omgeving is echt heel mooi, we rijden over alle kleuren die je kunt bedenken. Groen, geel, oranje, rood, zwart, paars en wit. Ok, goed opgelet, blauw ontbreekt maar daar rijden we onder.
Op een of andere manier is het ook niet al te heet maar een aangename 34 graden. Als we onze jas uitdoen en de wind wappert je natte tshirt tegen je rug krijg je kippenvel! Echt waar.
Uiteindelijk komen we dan toch bij de "reddende" (zo voelde het inmiddels wel) asfaltstreep naar Tera en leggen de laatste 60km af met oordoppen in. Moeilijk de oogjes openhouden, dat wel. Onderweg krijgen we al de tip van iemand die stopt met de auto bij restaurant Amitie te vragen voor overnachting. Daar blijkt dan weer iemand gebeld te worden die een heuse villa aan ons verhuurt. Wel eerst zelf de hoofdkraan voor het water moeten zoeken, ach.