Naar Dogonland

Vrijdag 25 april Douentza-Sanga
Bij het opstaan zagen we vanaf ons dakterras dat de bakker naast het hotel was, oftewel er was een loketje van waaruit het brood verkocht werd.
Stad uitgereden en het overtollige brood van de gisteren nog aan een jongetje gegeven die erg blij keek toen hij in het zakje kneep.
De rit begon met het niet kunnen vinden van de op de kaart uitgezochte weg. Op de papieren en GPS kaart waren een paar wegen die er waarschijnlijk gewoon helemaal niet zijn of alleen met een ezel te berijden of zo.
Dan maar de aanwijzingen van de douanecontrolemeneer gevolgd. Want die andere weg zou volgens hem de motoren breken. Eerst een flink eind (ruim 40km) asfalt, we vielen bijna in slaap, en dan de afslag die ons het hele eind tot Bandiagara zou brengen.
Wat een verrassing, een nieuw aangelegde weg deels zelfs metselwerk met grote keien. Onderweg waren ze nog bezig sommige stukken aan te leggen. Dan reed je over het oude track ernaast. Op 1 stukje na waar er geen plek was voor 2 tracks tegen de bergwand.
Hobbel de bobbel tussen de werkende mannen, hun gereedschap en alle materialen door.
Begon de dag nog met een saai uitzicht, hier in de bergen werd het al mooier en mooier. We hadden zelfs een heuse rivierdoorwading waar de omgeving prachtig groen was. Net na de wegwerkzaamheden keken we van grote hoogte uit over de vlakte. Lekker plekje om onder de boom onze mangos te eten. Met de schillen hebben we nog gefrisbeed boven de vallei.
Boven op de berg / hoogvlakte deden de rotspartijen een wedstrijdje om er het bizarst uit te zien. De weg wordt ook hier regelmatig onderbroken door waterbakken, waarvan sommigen zo heftig zijn dat we bijna gekatapulteerd worden.We hebben gelunched onder een boom samen met de damherstelwerkers daar. Zij aten een mengsel van baobab blaadjes en "miel", geen honing maar stevige riet/bamboe stengels, fijngestampt tot een prutje. (Achteraf realiseren we ons dat ze millet bedoelden). Dat eten krijgen ze van het dorp waar ze de dam voor onderhouden, ze worden er verder niet voor betaald. Wij kregen ook nog aangeboden maar we hebben het toch maar bij ons broodje mayo-tonijn gehouden met een fles aanmaaklimonade.
Al die tijd geen afslag gezien die daadwerkelijk ergens (Sanga) heen leek te gaan dus stonden we in Bandiagara. Colaatje gedronken bij Bar-restaurant La Fraternite en een hele verhandeling gekregen over dat hij niet in de gids stond en alle blanken daardoor bij de concullega gingen eten en dat dat niet terecht was en zo. Als we de LP nog schrijven zullen we em noemen.
Toch nog maar de 44km doorgereden naar Sanga en ook dat stuk was weer een prachtig stukje natuur. Met de nodige door toerisme verpestte "donnez moi" kids langs de weg natuurlijk. D'r stonden er ook nog te zingen langs de weg met een of ander instrument dat leek op een paar kalebas schalen op een stokje om mee te rammelen. Klonk best grappig maar dat die zelfs buiten het toeristenseizoen niks beters te doen hebben.
De weg was nog wel iets heftiger dan het stuk tot Bandiagara, beton afgewisseld door piste en bij allebei krappe bochtjes langs de rotsblokken. Ook hier weer veel nog steilere waterbakken zonder water natuurlijk.
Bij het hotel een kamer genomen voor de bagage en zelf gaan we weer lekker op het dak slapen. Erwin wordt al snel aangesproken door een gids over een feest die avond maar hij houdt 'm nog even af. Eerst effe bijkomen hoor. Eten besteld en al gauw horen we dat het feest toch al snel gaat beginnen dus als we nog mee willen ? We maken snel afspraken met Amagana die onze gids voor morgen gaat worden Vanavond krijgen we er dan gratis bij. Op de motor, Amagana achterop bij Erwin en snel hobbeldebobbbel van de weg af. Motoren parkeren op een rotsige vlakte en de rest lopen naar het dorp. We worden eventjes vergezeld door een stel kinderen maar die rennen al snel op hun teenslippertjes vooruit de vallei in en de rotsblokken weer op. In het dorp is het lekker druk, Het is dus wel degelijk en origineel feest en geen toeristengedoe waar we toch even bang voor waren. Veel kleurtjes door de vrouwen met hun jurken, hoofddoeken en babybinddoeken. Vanaf een dakje waar we via een echt en spannend Dogontrappetje komen, slaan we het geheel meteen paar andere witneuzen gade.
De bewoners zitten lekker op de binnenplaats en jagen zo nu en dan de mensen weg die ook op het dak willen. Hoeveel kilo zou zo'n dakkie kunnen hebben ? Een deel van het binnenplaatsje is een open stal en daar scharrelen 2 koeien, een paar schapen en wat kippen. Die kippen vinden de staart van een van de schapen erg lekker en lopen er flink aan de pikken. Het puntje is rood van het bloed.
Er wordt een lekker muziekje getrommeld en er lopen mannen met geweren (die je nog van voren laadt met kruit en dan aanstampen) te dansen en rondjes te rennen en ze schieten er ook mee. Daar zullen de boze geesten wel van vertrekken. Verder staat er een rijtje dames heel bevallig met pluimen te zwaaien. Pas als het donker wordt komt het Dogonmasker tevoorschijn, geen fotos dus kunnen nemen. Terugweg was wel een tikkie spannend zo in het donker maar het ging prima. Bij het hotel stonden de tafels al gedekt en gingen we al snel lekker eten.Daarna heeft Erwin lekker dikke matrasjes uitgezocht en zijn we op ons priveterrasje onder de sterren in slaap gevallen.
Sanga, 4252 km naar huis, 6915 km gereden

Zaterdag 26 april Sanga
Even na zessen vertrokken we voor onze Grande Tour. Een wandeling langs een aantal dorpen in de Dogonvallei. Rugzakjes volgestopt met van alles, 5 liter water, koekjes, limopoeder, zaklampen want gisteren was best donker, wcpapier, doeken, petjes, reservebatterijen, restje brood van gisteren.
Onze gids: Amagana. Prima vent. Voor de dames een niet vervelende verschijning, gekleed in een camouflagebroek met daarboven een traditioneel hemd met Tshirt er onder en een plaatselijk mutsje op. Ook hij doet al mee aan de laatste mode, z'n onderbroek komt onder z'n gewone broek uit. Hij had een leerling gids bij zich om het vak te leren. Die werd vooral gebruikt om water en sigaretten te halen, vast een goeie manier om de mensen te leren kennen.
Eerst bovenop het plateau gelopen, daarna stevige afdaling naar het eerste dorp terwijl een stel dames gewoon op teenslippers omhoog liepen met een flinke lading op hun hoofd Wat zijn die dorpjes schitterend. Wederom onbeschijfelijk.
En het uitzicht vanaf de rotsen: zandduinen ! En als je dan recht naar beneden keek dan zag je het dorp. Boven de dorpjes in de spleten van de rotsen zijn nog de bouwsels van het Telemvolk zichtbaar. Die bevolkten de vallei voor de Dogons. Het lijkt alsof de Telem konden vliegen want op een andere manier zijn hun bouwsels niet te bereiken.
We hielden in het eerste dorp even pauze en dronken een fles water leeg in een campement waar de goed werkende koelkast op olie liep. Dat werd eigenlijk pas duidelijk toen de gerant de boel voor een onderhoudsbeurt uit mekaar ging halen.
We wandelden verder over de laagvlakte langs de rots naar het volgende dorp en bij het dorp daarna hebben we gelunchd en gerust van 10.30 tot 4 want dan is het te heet om te lopen. Met was bijna ook te warm om te rusten.
De terugweg tegen de rots op leek van afstand helemaal niet mogelijk maar er was een soort trap in de rotsspleet gemaakt. Klimmen viel op zich best mee in de schaduw van de bergwand. Voor ons liepen de gids en z'n knechtje lekker te babbelen met 2 dames met spullen op hun hoofd en teenslippers aan, die dus niet kunnen kijken waar ze hun voeten neerzetten. Wij konden het maar net bijhouden met onze schoenen. Amagana liet ons nog de route zien die we morgen kunnen nemen, inclusief de natuurlijke tunnel onder een deel van het dorp door. Daar kregen we nog een liedje van een paar meisjes toegezongen.
Geweldig om elke keer weer het uitgebreide groetritueel mee te maken. Dat mag ook door gaan terwijl je al weer verder loopt. Een reeks vragen die de een eerst aan de ander stelt en dan andersom. Kinkt erg grappig. Harold en Margrieta, we hebben de korte versie uitgeschreven dus dat kunnen julie alvast uit je hoofd gaan leren.
Na de wandeling viel het bier erg lekker, Amagana lustte er ook wel eentje. Afgerekend en - o wonder - verder helemaal geen gezeik over het geld.
Nog even de kettingen geolied. Hee wat ligt daar op Erwins motor ? Z'n handschoenen ! Die lagen er dus al sinds gisteravond. Wow, dat zouden we thuis eens moeten proberen.
Heerlijke couscous met een grote kom saus weggegeten en om een uur of 8 naar "ons" dakterras gegaan dat we al eerder die avond hadden "afgepiesd" met onze lakenzakjes en kussenhoesjes. We waren namelijk niet de enige gasten. Er was nog een complete franse familie, pa, ma, 2 kinderen, opa en oma en nog een malinese vriend. Gezellig stel alleen jammer dat ze zoveel rookten en bovenwinds zaten.
Sanga, 4252 km naar huis, 14 kilometer gelopen