Euskadi (Spaans Baskenland)

Tuurlijk hadden we vooraf tickets geboekt voor het Guggenheim museum. Ons hotel lag op loopafstand in de oude stad dus we konden er te voet naartoe. De stad begon al behoorlijk in TdF sferen te raken. Over drie dagen zou de Grand Départ zijn en de stad begon al behoorlijk wat geel, wit, groen en rode bolletjes te vertonen. Lekker rondgekeken in het Guggenheim en daarna verder rondgesjokt in de stad. De volgende dag zouden we al weer vertrekken en de route de stad uit had onheilspellende percentages. Via een oud keienstraatje van zo'n 20% ging dat ons echt niet lukken. We hadden al wel ontdekt dat er vroeger een lift naar boven ging. Het bijbehorende betonnen gebouw op de berg torende als een BigBrother-achtige besturingstoren boven de oude straatjes uit. We namen de trappen omhoog die naast het weggetje lagen dat we morgen zouden moeten nemen. Eenmaal boven gekomen bleek er een nieuwe lift te zijn naar het metrostation onder de berg. We moesten eenmaal beneden wel een kaartje kopen om door de metrohekjes te komen. Voor een schijntje kochten we in de automaat een speciaal10rittenkaartje voor de ascensor waar we morgen dus ook mee naar boven konden. Tuurlijk nog goed rondgekeken maar nergens bordjes gezien dat we er niet met de fiets mochten komen. Met een relaxt gevoel dat we morgenochtend niet meteen al hoefden te zwoegen een restaurantje opgezocht en lekker gegeten met een flesje rosé erbij.

Volgende ochtend alle bagage weer in de lift van het hotel gepropt. In het gebouw zitten ook bedrijfjes dus de lift wordt goed gebruikt. Erwin zette vervolgens een voor een de fietsen in de lift. Zonder bagage pasten ze wel gewoon. Een paar dames die naar boven wilden keken heel raar op toen er alleen een fiets in de lift stond. Ha, die's van mij :-)

Door alle afdalingen moest Erwin z'n remblokjes vervangen, die hadden we dag daarvoor in weer zo'n mooi fietswinkeltje gelukkig kunnen scoren. Hij door de straatjes sjeesen en hard remmen dus, tot hij tevreden was. Lekker opgewarmd voor de rest van de dag. Fietsen in de metrolift de berg op ging helemaal top. We stapten op om onze weg te vervolgen maar de rest van de berg was alsnog zo steil dat we weer moesten sleuren en lopen. Maar die eerste 45 meters omhoog hadden we onszelf toch mooi bespaard!

Op de afdaling lwamen we diverse Caminolopers tegen. Niet zo gek want we volgen vanaf nu een tijdje de camino-norte-fietsroute en die overlapt regelmatig met de wandelcamino. Fietsen is pittig, maar lopen met zo'n rugzak lijkt ons helemaal zwaar. Maar ook wel weer mooi om te doen. We trappen maar weer verder. In het dal komen we twee wielerploegen tegen die kennelijk een trainingsrondje aan het doen zijn. Een ervan is duidelijk herkenbaar: Jayco Alula. Ik kijk nog of ik de enorme bovenbenen van Dylan Groenewegen er tussen zie, maar geen idee of hij erbij zat. Nog een klim die wel goed te doen is en we zijn in Gernika. We hebben een appartementje gehuurd want er is geen camping in de buurt. Tis effe zoeken maar het blijkt op de begane grond van een flatgebouw te zijn. Meestal zitten daar winkeltjes en omdat die slecht te verhuren zijn, zijn ze vaak dichtgemetseld. Hier heeft iemand het goede idee gehad om er twee appartementjes te maken. Gloedjenieuw en alles erop en eraan. Betekent wel dat je alleen een raam aan de voorkant hebt en de ventilator in de badkamer heel lang aan moet laten, maar ach. De badkamer is trouwens giga, het appartement is namelijk geschikt voor rolstoelers. We kunnen nog net een half uurtje het Museum in Gernika bekijken dat natuurlijk over het bombardement gaat, maar ook over mensenrechten in het algemeen. We hebben er eigenlijk te weinig tijd voor...dat vindt de mevrouw ook en we mogen gerust morgen terugkomen. Heel aardig maar dan zijn we al weer onderweg. Natuurlijk gaan we ook nog even naar de tegeltiesversie van Picasso's Guernica. Er is een soort sportdag bij de school midden in het dorp en de terrasjes in de buurt zitten lekker vol. Biertje met een pinxto gaat er bij ons ook prima in ! Daarna nog een heerlijke pizza en we rollen voldaan ons bed in.

De kust lonkt. We hebben besloten niet verder de Pyreneeën in te trekken maar langs de kust richting Frankrijk te trekken. We zijn daar in 2018 al eens de andere kant op gefietst dus we proberen wel een andere route te kiezen. Er zou een mooi onverhard pad zijn langs de Lea rivier dat ons naar Leiketio brengt. Eerst eerst een beetje klimmen en lekker geleidelijk afdalen richting kust langs een rivier klinkt als een goed plan. Volgens het bord goed te doen voor iedereen. De werkelijkheid is een tikkie anders. Tis hartstikke mooi maar zelfs met een echte mountainbike zonder bagage zijn sommige stukken niet te doen. Rotsige haarspeldbochtjes van een halve meter breed steil naar benee, gladde houten plankiers over de rotsen, steile stenige klimmen, maar gelukkig ook heerlijk rollende gravelpaden. Op een gegeven moment zoeken we de naastgelegen weg op, anders komen we pas in het donker aan in het hostel. We kunnen precies ook even schuilen voor de regen bij een fronton, zo'n half open baskische sporthal. Daar binnen liggen twee grote rotsblokken met een beugel eraan. Die hadden we eerder ook al gezien. Tis een plaatselijke sport om die over een flink aantal meters over een keienstrook te trekken. Moet je wel voor trainen ;-)

Eenmaal in het hostel snel douchen en naar het stadje om een restaurantje te zoeken. Ook daar is het weer enorm druk, alsof iedereen buiten is. Het blijkt het weekend van de San Pedro feesten. Wisten wij veel.... Terwijl we op een terras aan de haven van onze zeeduivel genieten horen we keiharde knallen vanaf het plein. Baskenland... explosies.. het zal toch niet??? Gelukkig is het gewoon loeizwaar vuurwerk ;-) "Onze" cobra's zijn er niks bij! We zien later ook nog iemand rondrennen op het plein met iets waar vuurwerk uitkomt. Heeft vast ook met de viering te maken. Als we terug het dorp inlopen is dat gelukkig voorbij en is de fase van rondtrekkende folklore-bandjes aangebroken. Veel leuker! Maar de wekker gaat morgen weer vroeg dus we weerstaan de kroegjes en duiken ons bed in.

Wat een raar geluid buiten. Is iemand een spelletje op z'n telefoon aan het spelen, een nieuw versie van Pong ofzo?? De hele tijd horen we pong, pong, pong. Da's irritant. Verder horen we niks en we beginnen te vermoeden dat het een beestje is dat dat geluid maakt, want wie gaat er nou een half uur buiten een spelletje staan spelen. Maar wat voor dier dan? Erwin pakt z'n telefoon en gaat op zoek. Het moet een vroedmeesterpad zijn. Als het goed is stoppen ze rond middernacht en inderdaad, na verloop van tijd is het stil. Eigenlijk jammer want zo'n beestje is natuurlijk wél leuk om naar te luisteren.

De hosteleigenaar vertelt bij het ontbijt dat de tour over een paar dagen voorbij komt en dat hij natuurlijk met een baskische vlag gaat staan zwaaien. Hij heeft er zin in. Wij ook, we hebben besloten de derde etappe te willen zien. Daarvoor moeten we nog drie dagen in de buurt blijven, maar er is ook regen voorspeld. We besluiten even echt vakantie te nemen en boeken een houten huisje op de camping van Zumaia. Daar hebben we vijf jaar geleden geleden ook gekampeerd toen die net open was. De rit erheen is heerlijk. Tis klimmen en dalen, maar het uitzicht is overal geweldig. Je ziet de zee, de wolken, de bergen , de dorpjes, de stranden, de rotsen en soms even alleen het bos. Dat ruikt vaak heerlijk omdat er veel eucalyptysbomen staan. Een lekkere rit dus.

We weten van 5 jaar geleden nog dat je in het dorp heerlijk aan het water kunt zitten. Je haalt een glas Txakolí, een plaatselijke licht tintelende witte wijn en een pinxto natuurlijk, je steekt de straat over en de gaat lekker op de kademuur zitten. Lekker mensen kijken en als het effe meezit ook roeiers die de zee op gaan.

De dagen daar vulden we verder met relaxen, wandelen, een tentoonstelling van oude motoren, een processie met grote poppen en het bewonderen van de Flysch-rotsen. Heel veel plakjes rots, aan de kust in de miezerregen. En we konden de eerste twee dagen lekker naar de Tour kijken, want er was ook een tv in het huisje. Tussendoor werden ook wedstrijden uitgezonden van het zeeroeien en handpelota. Daarbij slaan ze een balletje van wol met leer eromheen - een soort honkbal- om en om met de hand tegen de muur van zo'n fronton. Fascinerend om naar te kijken. Ze hebben wel iets van een handschoen aan, maar dat moet toch echt wel pijn doen.

De derde etappe van de tour heeft een mooie klim die wij ook aan denken te kunnen. De regen is verdwenen en we rijden voor de etappe uit. Gelukkig starten zij pas rond het middaguur en wij al wat uurtjes eerder. We weerstaan de verleiding om bij de rotondes af te snijden zoals de bordjes aangeven. We zijn niet de enigen die deze klim hebben uitgekozen, maar wel de enigen die met bagage naar boven buffelen en we worden ook aangemoedigd met het Baskische "Aupa!" We zoeken een mooie bocht uit in de schaduw, zetten onze stoeltjes neer en dan is het afwachten geblazen. Na anderhalf uur komt de reclamecaravaan voorbij en anderhalf uur daarna de twee koplopers Powless (in de bolletjestrui) en Pichon en een minuutje later het peloton. Via de Tourapp zagen we dat Wout vanAert daar nog achter reed -hij had een probleem met z'n schoen, lazen we later- dus hem konden we mooi nog even KOM OP WOUT toeschreeuwen.

En toen was het al weer voorbij. Wat een verschrikkelijk grote hoeveelheid autos hebben we voorbij zien rijden. Echt belachelijk bizar, maar het tourgebeuren zelf is leuk om mee te maken! Nu nog zelf de klim afmaken. We reden over de top terwijl de streep voor de bollentrui al weer werd afgebroken. Afdalen naar SanSebastian en op naar de camping. Die leek mooi net buiten de stad te liggen, maar bleek feitelijk ingeklemd tussen de snelweg, de autoweg, de trein en een industrieterrein. En het barstte er van de muggen die zich geen reet aantrokken van ons antimuggenspul. Vroeg gaan slapen en vroeg weer weg dus.

Voor de volgende dag stond de Jaizkibel op het programma. Een fraaie bergkam parallel aan de kust, waar de tour tijdens de 2e etappe ook had gereden.We stonden aan de voet te twijfelen of we de camino zouden volgen of de gewone weg, maar locals adviseerden ons de caminoroute, want daar reden weinig auto's. Kennelijk waren zij nog nooit op een fiets met bagage een berg op gefietst. Veels te steil om te fietsen en dus weer flink gesleurd met de fiets. Eenmaal bij de gewone weg aangekomen kwam er net een rolstoeler naar beneden. Een electrische step met 2 aangedreven wielen had hij zelf gekoppeld aan z'n rolstoel en daarmee een voertuig gemaakt waarmee hij al door de Pyreneeën was getrokken en nu op weg was naar Santiago. Respect! We hebben em maar geadviseerd de gewone weg te volgen.

Zelf klommen we ook verder via de gewone weg, prima te doen ook al was het behoorlijk warm. De afdaling was weer heerlijk en al snel kwamen we bij onze laatste Spaanse camping, die van Hondarribia. Druk campinkje met nog een paar andere fietsers en ook wandelaars. Te voet verder afgedaald naar de kust en daar lekker vis gegeten. Het mooie oude stuk van de stad ontdekten we pas op de terugweg. Daar zijn we de volgende ochtend nog uitgebreid gaan kijken. Bij de plaatselijk VVV was nog een tentoonstelling met oude wielershirtjes. Ook naar aanleiding van de Tour natuurlijk.

We volgden netjes de bordjes van de Euroveloroute, de brug over tussen Irun en Hendaya, tot een groot hek waar we niet doorheen konden. Niet zo heel erg Bienvenue en France...via de gewone weg kon het gelukkig wel en daar hingen ook volop camera's om iedereendie binnen kwam vast te leggen.