Van het Isle of Wight naar Weymouth

We laten Hayling Island achter ons door met een klein pontje over te steken richting Portsmouth

Tot dan toe hadden nog opvallend weinig buitenlandse toeristen gezien, maar nu waren we met 6 Ollanders zomaar in de meerderheid. De vier anderen hadden allemaal een e-bike en alleen tasjes achterop. Die deden een luxe fietshoteltripje en gelijk hadden ze! Na een bakkie aan zee gingen we aan de overkant op zoek naar de boot naar het Isle of Wight. Mijn route ging naar een ander punt dan die van Erwin. Bleek dat ik mijn gps naar de Hovercrafthaven had gestuurd en Erwin de zijne naar de gewone ferry verderop. Ja, als we er dan toch staan...en dat ding bijna vertrekt... en maar een paar euro meer kost. Voor we het wisten waren onze fietsen half in een hok gepropt, lag onze bagage verspreid over allerlei stoelen (voor de veiligheid!) en zaten wij in een soort vliegtuigstoelen. Opstijgen en zoeven over het water. Kwartiertje later landden we aan de overkant in het plaatsje Ryde en moesten we snel van het strand af om niet weggeblazen te worden bij het vertrek van het apparaat terug naar het vasteland. Het was gelijk flink klimmen om van de vergane-glorie-seaside van Ryde weer landinwaarts te komen.

Net voor de volgende kustplaats Sandown aan de zuidoostkant alweer zien we een camping en we vinden het wel genoeg voor die dag. De afslag naar de overblijfselen van een Romeinse villa bij het plaatsje Brading hebben we kennelijk gemist, was kennelijk geen bruin bordje waard. Jammer dan.Tentje opgezet, schoenen aan en via een moerassig pad afgedaald naar de kust om voor het eerst Fish [e-38] Chips te eten. Doperwtjes erbij natuurlijk. Erwin nam ze mashed en kreeg dus een groene prut.

Wat een hoop vervallen hotels hier, echt ruines staan er tussen. Best zonde en kennelijk niet de moeite om er weer iets nieuws te bouwen.

De volgende dag volgen we het RedSquireltrail over het eiland, met weer een stukje over een oude spoorlijn. We komen ook langs Appuldurcombe house, een supergoed geconserveerde ruine van een 18e eeuws mansion. Gaaf om even in rond te lopen. De gatehouse was een vakantiehuisje van de National Trust en de tijdelijke bewoners waren duidelijk in voor een praatje. Beiden hoogbejaard en hij vertelde over zijn fietsvakantie van Duitsland naar Nederland. Hij had in Nijmegen in de jeugdherberg willen slapen maar die kon hij niet vinden (in engeland altijd de stad uit en de berg op) en was toen maar gelijk door gefietst naar eindbestemming Hilversum.

Onze route ging verder door een enorme poort, Fremantle gate, onduidelijk waarvoor of waarvan maar mooi! We reden verder op kleine weggetjes door het binnenland tot we bij de waanzinnige uitzichten van de zuidoostkust kwamen. Voelde een beetje als IJsland! Nog even een zware klim omhoog en daarna afdalen voor ons eerste ijsje. Over de flake leerden we pas later, we wisten dus niet beter ;-) Even later streken we neer op weer een heerlijk volkse camping. De warden zat net aan het bier dus de volgende ochtend inschrijven was geen probleem.

De route naar de ferry terug naar het vasteland liep een paar fraaie kilometers langs de riviermonding. Aan de overkant voer de ferry een flink stuk de riviermonding in. Daarna volgde een flink stuk onverhard door het New Forest national park. Het gravel knisperde onder onze banden terwijl we door de schaduw van het bos fietsten. Heerlijk zo! Daarna volgden nog weggetjes als Smugler's Road, Moortown Lane en Crow Hill. Geen idee waar Dick Turpin zich destijds afspeelde maar dat kon goed hier zijn. Laatste stuk nog een oude spoorlijn en daar was de camping al weer. Aan de andere kant van een weg die net geen snelweg was. We hadden met gevaar voor eigen leven over kunnen steken bij een rotonde, maar toch maar een eind via een smal pad langs de weg gefietst tot we bij een fiets/voetgangersbrug kwamen. En toen hetzelfde stuk weer terug langs de andere kant natuurlijk. Er waren kennelijk nog niet vaak fietskampeerders op deze boerencamping geweest want de dame bij de receptie kon maar niet geloven dat we alles bij ons hadden. En dat met die bloedhitte! Crazy!

Bij vertrek de volgende ochtend zei de standaard van Erwins fiets opeens krak, door de helft gebroken. Bij de Halfords vlakbij werden we verwezen naar Pedals een echt fietsenwinkel in de buurt. Een heel gezellige tent, ze vonden onze fietsen echt helemaal top. We vertrokken met een stevige standaard voor Erwin en voor mij nieuwe fietsschoenen en een zadel. Dat kraakte namelijk nogal en voor vertrek had ik al getwijfeld of ik em moest vervangen. Maar het nieuwe zadel kraakte nog steeds, dus dat was niet het probleem. Later de zadelbuis schoongemaakt en weg was het gekraak :-) Het oude zadel en m'n oude schoenen heb ik voor de zekerheid nog twee dagen meegenomen maar gelukkig bevielen de nieuw aankopen goed!

Via de Castleman's Way, weer een prachtige onverharde oude spoorweg, afgezakt richting Poole een helemaal langs de kust naar het uiterste puntje gefietst waar we met een pontje over konden naar het gebied dat de Purbecks heet. Naast de pont, met fenomenaal uitzicht over de kust zat iemand piano te spelen. James Tofalli, onderweg vanuit John O'Groats met z'n piano om geld in te zamelen "to bring attention to mental health and autism". Indrukwekkend! Vervolgens met de kettingpont naar de overkant, wat een herrie maakt zo'n systeem! Daar fietsten we weer een mooi stuk door een gebied waar maar weinig mensen leken te komen. Maar tuurlijk... net als ik eindelijk een piesplek heb gevonden, komt er iemand aan. Bestemming vandaag is Corfe Castle, een pittoresk dorp met inderdaad een prachtige ruine bovenop een berg.

We waren er graag een dagje extra gebleven maar de volgende dag zou Lulworth range, het oefenterrein van defensie ten oosten nog open zijn en daarna een week dicht. Daar op de bergrug wil je dan niet rondfietsen als shooting duck. Via Lulworth Estate en Lulworth Cove, een mooi, maar toeristisch baaitje stuurden we onze fietsjes via de eerste plensbui deze vakantie naar Weymouth.

Campings zijn niet altijd even goed te vinden, veel zijn alleen voor leden toegankelijk en als je dan al lid zou worden dan betaal je met alleen een tentje nog 40 pond ofzo. Goeie reden om zo nu en dan een hotelletje te boeken. Dat deden we ook in Weymouth, echt een ouderwetse badplaats met kermis aan het strand, monumenten voor alle royals van weleer, maar behoorlijk verlaten allemaal. 's Avonds was er in elk geval geen kip te zien, tot we tijdens ons pre-dinner ommetje in de haven terecht kwamen. Superleuke sfeer met allerlei restaurants en bars. Maar we hadden al bij de Indiër bij het hotel geboekt, dus snel terug naar onze tijdelijke stek. Heerlijk gegeten daar trouwens, gelukkig niet zo heet als eerder bij de Indiër in Crawley. Dat was echt te heet (voor mij dan), je proefde gewoon niet meer wat je at. Maar als je ooit twijfelt of je naar Weymouth gaat, gewoon doen!