Hola España

Wat een kalme zee hadden we. Heel soms moest je een klein stapje opzij doen als je aan het lopen was, maar verder was het zo rustig als wat. Heerlijk, want ik kan best wel zeeziek worden. We hadden een 4 persoonshut voor ons tweeën dus alle ruimte. 's Morgens lekker douchen aan boord, best luxe. Wat we alleen niet begrijpen is waarom je op de fiets kilometers de verkeerde kant op met de auto's mee de haven uit moet richting snelweg, terwijl er voor voetpassagiers en mini-cruise-gangers die dan 2 uur in Santander mogen blijven een poortje is dat gelijk in de stad uit komt. Maar goed, via een smal voetpad langs de snelweg - verboden voor fietsers [e-1f633]- kwamen we toch veilig op de boulevard. Bij de eerste de beste ferreteria eindelijk borgvloeistof gekocht om Erwins standaard goed vast te zetten. Hij kreeg er iemand voor aan de telefoon die dan kon vertalen wat hij nou eigenlijk wilde kopen [e-1f604]

Omdat het in Spanje bij aankomst nog een paar dagen zou regenen hadden we een kamer met kookplaat en koelkast gehuurd. We hadden gewoon geen zin in natte-tent-gedoe. Zodra we een cafeetje hadden opgezocht voor onze eerste bocadillo jamon iberico begon het me toch te plenzen.

Daarna te voet een van de steile heuvels over waar Santander tegenaan gebouwd is, want onze "loft" lag aan de noordkant in een buitenwijk bij Playa de Maruca. De dagen daarna wasje gedraaid, in de buurt gewandeld en met de bus die onder ons raam stopte naar de stad gegaan en daar rondgewandeld.

Donderdag zou het weer opklaren en inderdaad om 11 uur scheen eindelijk de zon weer na een paar grijze natte dagen. Onze route ging eerst over een oude spoorlijn en daarna de bergen in. Het was klam want de zon scheen flink maar de wereld was nog nat van de dagen daarvoor. Alles was daardoor wel prachtig groen.

We wisten dat we op het laatst nog een berg over moesten maar de klim hadden we toch een beetje verkeerd ingeschat. Meer dan 10% kan wel even maar geen honderden meters achter elkaar en de teller stond soms zelfs op 17%. Veel gelopen dus, heel veel gelopen zelfs. Soms kwam Erwin zelfs terug lopen om mij te helpen duwen. Maar wat zijn die bergen hier mooi en wat was het heerlijk afdalen.

Op de camping was het bier koud , de douche heerlijk en het eten ook: gestoofde geit voor Erwin en bacalau in tomatensaus voor mij. Doodmoe vielen we in slaap.

We hadden al gezien dat de klim de volgende dag nog erger was, maar er was geen alternatief. We wisten dus dat we in 5 km zo'n 600 meter moesten klimmen. Gemiddeld meer dan 10% dus. Erwin had naast de keukentas ook de tent achterop genomen in de hoop dat ik hem iets beter bij kon benen.

Gelijk na de camping het bruggetje over stapten we al af met 78 gereden meters op de teller. 3 uur later stonden we op de top van de Alto de los Machucos. En zoals de campinghouder ons beloofd had,we konden Santander zien liggen. Waanzinnig mooi daar boven. Al met al hadden we toch nog ongeveer een kilometer kunnen fietsen. Best knap vonden we zelf. Maar de rest van de tijd was het dus sleuren aan de fiets. Halverwege kregen we nog even gezelschap van een gezellig hondje. Hoe hoger we kwamen hoe minder schaduw en de zon brandde flink op onze velletjes. Ik liep met een doek over m'n nek en armen en Erwin liep met een in het stroompje naast de weg natgemaakt colletje in z'n nek. Ik zag al voor me dat er net om de volgende bocht een hoop koeien stond te piesen :-)

Op de top lunch, met koffie natuurlijk! en op naar de afdaling. Wat waren we blij dat we van de andere kant kwamen. Er zaten stukken bij van 28% volgens de bordjes. Onze remmetjes hadden het zwaar, maar waren goed genoeg om een wegspringende hertje nog even na te kunnen kijken. We hadden op de top al gezien dat Contador en Pogacar er al eens een Vuelta-etappe hadden gewonnen op deze klim, maar dat was dus via de nog steilere kant waar wij dus afdaalden. Contadors naam stond nog een paar keer op het inmiddels heel slechte asfalt en

Landa was her en der nog op de vangrail te ontwaren. Contador won achteraf - door de schorsing van Denifl- de Vuelta-etappe die daar finishte in 2017 en Pogacar won er in 2019. Heilige grond dus!

De rest van onze etappe, na die steile afdaling van zo'n 5 kilometer, ging op wat korte klimmetjes na, heerlijk zachtjes glooiend naar beneden naar de camping in Ramales de la Victoria. Daar maar weer even een rustdag om onze stinkende fietskleren uit te wassen en omdat er geen slaapplekken te vinden waren voor de etappe daarna. Geen campings en alle hoteleltjes ed. waren of volgeboekt of te duur. De vrije dag was goed getimed want het was een bloedhete dag die we vooral doorbrachten in onze stoeltjes in de schaduw.

Ik wilde graag de oude spoorlijn rijden, Montes de Hierro genaamd. Daarmee werden vroeger de ijzerhoudende rotsen naar de kust getransporteerd. Geen idee waarom, maar dat leek me een mooie en makkelijke route richting Bilbao. Daarom hadden we ook de etappes van de voorgaande dagen gereden. Achteraf slaat het natuurlijk nergens op, maar ach, we hadden wat te doen :-)

Vanuit Ramales de la Victoria moesten we nog een col over, La Escrita. 6,8% max en 4,5% gemiddeld. Kijk dat zijn beklimmingen waar we van houden! Zonder te hoeven lopen kwamen we boven, een geheel nieuwe ervaring.Tuurlijk wel zo nu en dan effe gestopt om te drinken (en uit te hijgen). In het dorpje Traslaviña was het even zoeken naar het goeie pad. Het grote infobord was beklad en de app die je via de nog wel zichtbare QRcode kon downloaden was alleen beschikbaar voor Spanjaarden. Dat is stom zeg! Maar gelukkig konden we het pad ook zonder wel vinden. Inderdaad, het pad glooide heerlijk door het landschap, maar toch waren er wat gemene klimmetjes waar de grond kennelijk was opgekocht en iemand z'n achtertuin was geworden. Of omdat de berg half afgegraven was voor het ijzer dat er kennelijk nog steeds uit gewonnen wordt. Bij Mercadillo verlieten we het spoor voor onze overnachtingsplek. Een heerlijke kamer in casa rural uitgebaat door twee zussen. Voor een hapje eten moesten we nog even wachten, pas vanaf 8 uur was de keuken open en het was pas 5 uur. Die brachten we door met douchen, thee drinken en de andere bars/restaurantjes in de buurt aflopen om te vragen of we daar misschien al iets konden eten, quod non.

Na een overdadig ontbijt zochten we de spoorbaan weer op. Een stukje verder want anders was het wel weer heel erg klimmen/lopen. Prachtige route verder die ons tot de heuvels ten noorden van Bilbao bracht. Van daaruit zouden we via een fietspad tot dichtbij de stad kunnen komen. Eerst nog even stevig klimmen via een grote weg met veel vrachtverkeer. Ook hier bleken de bergen weer te worden afgegraven. Je zag in de brokstukken langs de weg de roestige aders in het ijzerhoudende gesteente. Na een korte plaspauze stopte er een auto en een meneer vertelde dat we helemaal niet verder konden en dat de weg alleen naar een andere mijn liep. Maar wij hadden op de kaart toch echt een pad gezien. Toch maar gaan kijken dus en jawel, daar was het weggetje. Steil naar beneden en met flinke hekken op de weg waar we met de fiets prima langs konden. Daarna kronkelde de weg heerlijk naar beneden ook weer via een paar tunnels. Ook dit was duidelijk een oude spoorweg. We love em!

Het mooie pad hield op en we kwamen bij de snelwegen rond Bilbao uit. Bizarre viaducten, veel beton en veel staal. In de volgende tunnel lag afval en waren plassen. Door de tunnel daarna ging een dikke pijp en er was een soort huisje bij met een trap waar trompetgeschal vandaan kwam. Er hing ook een slaapzak te drogen en er stond een scooter. Een hele rare situatie. De man stopte met spelen kwam de trap half af en vertelde dat de tunnel wel begaanbaar was maar heel slecht en met diepe kuilen en veel modder. Althans dat begrepen we er van. We vroegen of hij hier woondeen hij zei dat hij hier fijn kon spelen. Even naar em geluisterd, hij was Summertime aan het oefenen, applaus gegeven en toen maar onze weg via het asfalt naar de stad beneden gezocht. Ons hotel lag midden in de oude stad op de 3e etage. Fietsen op het achterwiel en 1 voor 1 inclusief bagage in de lift gepropt en omhoog met die hap.

Hèhè, we zijn in Bilbao.