07. Ruta 5 y más

We hebben de afgelopen dagen een paar keer de Panamerican Highway opgezocht, aka de Ruta 5. Dat is de grote weg van Noord naar Zuid dwars door Chilli. Als je erop wil is het ook makkelijk, je hoeft alleen te letten op: al Sur of al Norte. Het is een 2x2baans snelweg maar toch net anders dan bij ons. We rijden er niet graag want we hebben steeds fikse tegenwind en de snelweg is gewoon niet ons ding. We pakken liever de onverharde wegen in het binnenland, maar soms zijn die er gewoon niet, gaan ze de verkeerde kant op (vooral oost-west) of schiet het niet genoeg op. Op de Ruta 5 is het gelukkig niet echt saai, je deelt de weg/vluchtstrook met gewone sjokfietsers, wielrenners (ok, maar eentje gezien, maar toch...), tractors, aardbeienverkopers, stalletjes met honing en kaas, man-op-paard met nog twee paarden aan de lijn, politie met lasergun terwijl je 120 km/h mag. Verder nog veel meer aarbeienverkopers bij de tolpoortjes, waar je (omgerekend) 30 eurocent of een euro af moet rekenen per motor.
Verder mag je gewoon wandelen langs de snelweg. Er zijn bushaltes en er staan zelfs borden dat je vooral links moet lopen (oversteken dus) maar beter wel reflecterende kleding aantrekt. Goeie tip, waar alleen de wegwerkers naar luisteren. Daar mag je dan ook weer gewoon met 100 of 120 langs razen.

De afgelopen dagen hebben we heel divers doorgebracht. De ene keer in een soort achtertuin camping waar ook een bijeenkomst was van een stuk of twintig man die de avond in gingen met Chileense liederen waarbij we lekker in slaap konden vallen. De volgende ochtend werden we wakker door het gezang van vogels, waarvan er een paar kennelijk aan het paarseizoen waren begonnen want er kwamen de vreemdste geluiden uit. Eentje klonk zelfs als een zweep.
Bij de toeristische watervallen van Laya bleek helemaal niet te kamperen. Een mevrouw die ons aansprak snapte dat ook wel. Waarom nemen jullie geen cabaña, dat is helemaal niet zo duur en lang niet zo koud 's nachts. Daar zat wat in en natuurlijk had zij wel zo'n huisje. Alles erop en eraan voor maar (omgerekend) 25 euro per nacht, inclusief twee honden en een kat die om 10 uur 's avonds besloot ook bij ons te horen en aan de deur begon te miauwen. Na de watervallen van Laya besloten we ook naar de bron te gaan, het meer van Laya verderop in de bergen. Daar voelden we ons echt Remi. Afgezien van een boswachter, een jongen bij de receptie van de cabañas (kamperen leek ons echt te koud) en nog twee of drie auto's met mensen zagen we twee dagen helemaal niemand. Alsof we helemaal alleen waren tussen die enorme bergen in ons houten huisje. De tweede dag dat we daar waren maakten we een prachtige wandeling de berg op tot aan een enorm lavaveld. De berg af bleek eigenlijk nog wat uitdagender want het pad was op veel plekken behoorlijk los, wat het afdalen best pittig maakte.
Een andere nacht brachten we door aan een rivier met een haardvuurtje op een campinkje met alleen koud water.

Ondanks onze vorige vrieskistervaring in ons tentje op 1000 meter hoogte gingen we het toch weer proberen. Bij het plaatsje met de tongbrekende naam Malalcahuello streken we neer bij het door een Chileens-Zwitsers paar gerunde CampingRestoHotel Suizandino.
Snel de tent opgezet en op weg gegaan naar de Navidadkrater in de buurt. Een verse krater die met kerst 1988 onstond bij het uitbreken van de naastgelegen vulkaan. Maar helaas, we konden em niet zien omdat de weg nog niet open was door sneeuw. Het vulkaanlandschap onderweg was gelukkig supermooi. Terug bij de Chili-Zwitsers maakten we goed gebruik van de kookkunsten van de chef daar. Beetje ongebruikelijk, rösti, maar wel heeeel lekker met zalm en vooraf kregen we zelfgebakken bruin brood. Jammie !
En het was helemaal niet koud 's nachts in onze slaapzakken met donsjasjes, een fleecedekentje en andere kleren over ons heen gedrapeerd :-)

Vanuit Malalcahuello hoefden we niet terug naar de Ruta 5 om verder zuidwaarts te keren. We konden door een Nationaal Park. Wel effe 6000 CLP pp aftikken, totaal 15 euro dus, om er te mogen rijden. Nou we kregen waar voor ons geld. Weer een waanzinnig vulkaanlandschap, prachtige meertjes, Araucaniabossen en vooral een smalle onverharde weg die soms zo steil was dat zelfs een 2wd SUV maar met heel veel moeite naar boven kon komen. Die had de keien op de weg
flink omgeploegd waardoor het voor mij ook niet echt makkelijk was om boven te komen. Ik kwam stil te staan op een ongelukkige plek en bij het wegrijden slipte m'n achterwiel en kon ik niets anders doen dan de motor neerleggen. Erwin kwam al snel naar beneden en vanuit het camperbusje dat beneden stond te wachten schoot ook al snel iemand te hulp. Erwin reed de motor soepeltjes de berg op en op een bezweete rug en een verbogen schakelpedaal was er niks aan de hand. Het camperbusje had kennelijk achterwielaandrijving want die tufte al snel probleemloos voorbij. We voelden groot medelijden voor de fietsers die we eerder al tegen waren gekomen en toen al behoorlijk stuk zaten. Die hadden nog een zware tocht voor de boeg. Maar hopen dat ze een lift hebben gekregen van een pickup ofzo. Het pad kronkelde de bergen op en af en snel ging het niet omdat er ook tegenliggers waren om rekening mee te houden. Pucon of Villarica zouden we niet meer halen die dag, maar we vonden weer een fijn plekje op een camping op weg daarheen. We wilden niet aan de weg staan en kozen daarom een plekje wat verder achterin. Net toen de tent stond kwam de eerste auto over het gravelpad erachter langsstoffen. Nou ja, dan maar in het stof :-)
Foto's : https://erwindob.smugmug.com/Travel/Zuid-Amerika-2018/07-Ruta-5-y-más/