11. ¡Hola Patagonia!

Even wat rechtzetten, de hotelmevrouw van het oude hotel in Hornopiren was geen 70, maar 81. Kranige dame ! Bij vertrek (had ik al gezegd dat mijn crosslaarzen minstens zo hard piepten als de planken vloeren ?) mochten we nog een blik werpen op de oude foto's in de voormalige eetzaal. Er staat dan maar heel weinig in het dorpje, maar het hotel is al duidelijk herkenbaar.
Onze boot zou pas om 15.00 uur vertrekken, het was smerig regenachtig weer en het eettentje waar we hadden willen gaan zitten was dicht. Tijdje onder de overkapping van de supermarkt geschuild waar we ook nog inkopen hadden gedaan voor de komende dagen en toen maar naar door de regen naar de pier gereden. Daar was gelukkig ook een miniscuul koffietentje waar we de laatste twee uur nog konden doorbrengen. Het weer had toch echt beloofd dat het 's middags op zou klaren. Toen de pont aanmeerde hoosde het nog en toen wij er even laten opreden was het droog en werd de hemel blauw. Lange tijd hebben we op het dek gestaan om om ons heen te kijken. Eindelijk zagen we dan al die besneeuwde bergtoppen, die groene bergen, de blauwe zee en die strakblauwe ĺucht waar we zo op gewacht hadden. Na een uur of twee ging dat toch een beetje vervelen en zijn we lekker gaan relaxen. Hoewel relaxen, de airco binnen stond op min 10 ofzo dus het was er steenkoud. Om een uur of acht meerden we aan.

De Carretara Austral, waar we inmiddels echt op rijden, is hier een lange rechte piste met aan weerszijden niet anders te zien dan regenwoud. Het had hier duidelijk ook geregend dus de weg was lekker hard. We hoefden alleen nog maar "even" een vrachtwagen in te halen die voor ons van de ferry was gerold, maar die ging gelukkig enigszins voor ons opzij op de smalle weg. Waar de weg na een kilometer of 15 eindelijk een bocht maakte schoten wij rechtdoor, de ingang van de camping op. In het Nationaal Park Pumalin, waar de Carretera Austral hier doorheen klieft, zijn een paar campings en bij sommige is maar een beperkt aantal plekjes. Het was dus wel spannend of hier voor ons plaats was, maar gelukkig was er nog een afdak met ingebouwde picknicktafel vrij met daarnaast een stukje gras dat precies groot genoeg was voor onze tent. Verder is er op de camping, behalve toiletten en koude douches helemaal niks. Ja fantastische natuur natuurlijk ! Maar er is dus ook geen beheerder en als er niemand langs komt dan kampeer je dus gratis.

Bij de camping begon een wandeling naar een serie watervallen waar we de volgende dag echt van genoten hebben. Het was wel trappetje op, trappetje af. Eerst wat voorzichtig want het pad en de boomstammetjes waren allemaal zeiknat, maar het hout bleek helemaal niet glad. Het barstte er van de verschillende soorten mos, varens (al dan niet in de " knop") en ander groen. And now for something completely different: Op de terugweg liep het pad langs een paar gigantische Alercebomen, lariksen dus. Echte woudreuzen zijn het. Terug bij ons tentje zijn we maar eens lekker gaan douchen. Onze camelbaks (waterrugzakjes) hadden een uurtje in de zon gelegen en waren lekker warm. Daar konden we best even lekker mee poedelen achter onze hut. Tis in elk geval fijner dan zo'n vers-uit-de-bergen-steenkoude-campingdouche !

Onze volgende stop is het plaatsje Chaiten. Dat is een mooie uitvalsbasis om naar de Chaitenvulkaan te lopen, die het plaatsje 10 jaar geleden zoveel ellende bezorgd heeft. De plotseling uitbraak gaf "slechts" overlast, maar door de hevige regen de dagen daarop overspoelde een enorme stroom van asmodder de helft van het dorp. De rivier die langs het plaatsje liep, kon het niet meer aan en de stroom baande zich een weg dwars door het plaatsje heen. In het dorp zijn nog een paar verruineerde huizen bewaard gebleven, heel indrukwekkend. De overheid wilde het hele stadje opdoeken en verplaatsen maar de bewoners weigerden dat en zijn gewoon teruggekeerd en dat gebeurde uiteindelijk ook weer met de overheidsdiensten en de bank etc. Een Tsjechisch stel die ook op het achtertuincampinkje in het stadje stond had de beklimming gedaan en vonden het uitzicht op de vulkaan wat tegenvallen, zeker als je al wel wat vulkanen gezien had. We waren dus al wat aan het twijfelen over onze wandeling. Het weer de volgende ochtend besliste voor ons: regen en toen het opklaarde was het in de bergen nog bewolkt en leek er weinig te zien. Er was een fijn hokje bij de camping waar we lekker wat hebben zitten lezen en met een duitse fietser hebben zitten beppen. 's Avonds een pizzaatje in een restaurantje met allerlei leuzen aan de muur over de ramp en de vechtlust van de bewoners. Best lekker zo'n rustig dagje.

Net buiten Chaiten begint het Nationale Park Pumalin weer. Een kilometer of veertig verderop zijn nog wat wandelmogelijkheden en weer een paar van die campings. We weten weer zo'n hutje te bemachtigen, geluk want op het enorme terrein zijn er daar maar drie. Vooral 's avonds is dat echt heel fijn want dan is het te koud om nog onbeschut buiten te zitten. Overdag in de zon uit de wind is het goed heet, maar zodra de zon verdwijnt wordt het echt koud.
We maken die middag nog een wandeling waarvan beloofd wordt dat er onderweg van alles te lezen is over de Darwinkikker die daar leeft. Ja leuk, er staan inderdaad paaltjes met getallen, maar de tekst moet je dus eerst ophalen bij het informatiehokje bij de ingang van het park 6 kilometer terug. Duh ! Nou ja, zo wisten we in elk geval wel dat we in de goede volgorde liepen. De wandeling de volgende dag zou flink worden, naar de gletsjes, 26 kilometer heen en terug. We vertrokken wat later dan gepland. Na ons pannenkoekenontbijt was het opeens al weer half twaalf. De wandeling begon met een ongelofelijk steil pad naar de volgende camping, echt stukken van 20%. We kwamen onderweg de boswachter tegen in zijn pickup die zo vriendelijk was ons een lift te geven naar het begin van het echte wandelpad, maar toen hadden we de steilste stukken al achter de rug. Toch weer wat tijd ingehaald :-). Het zou verder een vlakke wandeling door een rivierbedding zijn met her en der wat rivieroversteekjes. Het begon inderdaad supervlak in een enorme valei op een soms keiharde bijna betonachtige ondergrond waar wel allerlei struiken groeiden. Zo nu en dan een drassig stukje waar je goed moest kijken om geen natte voeten te krijgen. Steeds stond een meter of vijftig verderop een dun paaltje met een rode bovenkant, net zoiets als thuis in het bos. Op een gegeven moment stond het paaltje aan de andere kant van het toch wel echte riviertje. Met onze wandelstokken en wat goed gekozen stenen kwamen we daar goed overheen. Maar natuurlijk, even verderop stonden de paaltjes weer aan de andere kant van het kronkelende riviertje. Deze keer wat verder stroomopwaarts gelopen waar de aftakking was begonnen, via allerlei eilandjes, boomstronken en stenen bereikten we weer het volgende paaltje. Zo'n rivier gaat natuurlijk waar die wil en het pad verdween vervolgens in de bosjes aan de kant. We volgden het smalle pad en klommen over omgevallen bomen en soms er onderdoor. Tot dan toe hadden we steeds die enorme gletsjer in de verte zien lonken, maar echt dichtbij kwamen we maar niet. Na een flink stuk klimmen, tijgeren en klauteren was de gletsjer achter de berg verdwenen. Het zou nog wel een kilometer of twee duren voordat die weer in beeld kwam en we hadden geen idee hoe lang het nog zou duren voordat het weer wat makkelijker zou worden. Tijd voor lunch dus en daarna maar weer teruglopen. We waren wel een beetje beteuterd maar tergelijkertijd is het daar zo ontzettend mooi, dat we zo ook een prachtige wandeling hadden gehad. Op de terugweg moesten we natuurlijk ook weer die twee keer de rivier over. De eerste keer ging prima, maar bij de tweede besloot Erwin op een stuk hout te gaan staan waarvan hij niet eerst getest had of het wel vast zat. Een natte voet, schoen, sok en pijp waren het resultaat.
Die avond aten we een echt winterkostje: aardappels met zuurkool, knakworst en spek, dat konden we goed gebruiken na onze inspanningen.

Volgende bestemming: Futaleufu op weg naar de grens met Argentinië, want het is zo'n beetje tijd om weer noordwaarts te gaan. Onderweg zullen we langs de aardverschuiving komen die begin dit jaar heeft plaatsgevonden. Weer zo'n enorm natuurgeweld met behoorlijk wat slachtoffers. Op wat we zouden aantreffen waren we echt niet voorbereid. Na een flinke helling is er opeens niets meer, alles wat er op deze berghelling ooit gestaan heeft is volledig weggeslagen. Een enorme bruine glooiing met alleen aarde, stenen en boomstronken is wat er nog over is. Achter ons zien we de helft van een berg, de rest is dus ingezakt en naar beneden gekomen. De weg daalt verder af en alles is weer even groen. Daarna komen we in de vallei en zien bruine boomkruinen in een bruine vlakte en daarachter een dorp. Volgens de gps rijden we op een gegeven moment al in het dorp maar het is een grote puinhoop waarin de restanten van huizen, auto's en van alles nog zichtbaar zijn. Ongeveer de helft van het dorp is gespaard. Wat een ellende !
Daarna is het weer genieten, de route naar Futaleufu is prachtig, met een strakke bochtige piste die langs de berghellingen, meren en de ijsblauwe rivier kronkelt. Futaleufu is een plaatsje waar het vooral om rafting gaat. We proberen nog een paar mountainbikes te huren maar die zien er hier nogal afgeleefd uit. Het is ook lekker warm in de zon dus we gaan maar een wandeling maken. Op de kaart hebben we een wandelpad naar een waterval en een mirador ontdekt. Op een of andere manier hebben we daarbij toch een mooi geplaveid pad voor ogen waarop we in rap tempo zo'n heuveltje kunnen bestijgen. Maar dat is dus effe anders. Op weg naar boven komen we een kudde koeien tegen die onder leiding van een gaucho (te paard dus) en een paar honden net op weg naar beneden zijn. Het paadje is dus een smal kronkelend stoffig en compleet kapotgelopen koeiespoor. Maar we willen niet nogmaals voortijdig een wandeling afbreken en zetten dus moedig door. Het uitzicht is de moeite waard en voldaan zitten we die avond aan een lekker biertje terwijl de kerstman in het dorp wordt langsgereden op een brandweerwagen.
Morgen steken we de grens over, kerst in Argentinië. We wensen iedereen mooie en gezellige kerstdagen !

Foto's vind je hier: https://erwindob.smugmug.com/Travel/Zuid-Amerika-2018/11-Hola-Patagonia

PS: ook hier nog mooie houten buitenmuurbekleding gevonden, de special is aangevuld :-): https://erwindob.smugmug.com/Travel/Zuid-Amerika-2018/10-Buitenmuur-special