12. ¡Hola Argentina!

De laatste kilometers in Chili waren mooi geasfalteerd en we kronkelden het land uit. Aan de Chileense kant vindt het douanegebeuren plaats onder een enorme overkapping. Maar er staan pionnetjes vlak voor die overkapping zodat je met je auto toch nog in de zon staat. Pas als je klaar bent met al het stempelwerk worden de pionnen weggehaald en kun je doorrijden. Met de motor kun je lekker wel in de schaduw van de overkapping staan, hoewel we natuurlijk niet helemaal tot de deur van het kantoor door hadden moeten rijden; stukkie terug dus, maar de afhandeling in het kantoor was er gelukkig niet minder hartelijk om. We kregen zelfs een stukkie Pan de Pascua aangeboden. Paasbrood met kerst, ach waarom niet.

Aan Argentijnse zijde begon gelijk de piste. Hier geen mooie overkapping, maar verder ging de papierwinkel ook snel hoewel de oudere meneer die Erwins motor deed er niet heel bedreven in was en steeds aan zijn collega noest vragen hoe nu verder. Uiteindelijk zette hij zijn handtekening op de verkeerde plek en moest de boel opnieuw uitgeprint worden. Maakte ons niet uit, we hadden alle tijd. We hadden een hosteria geboekt in Trevelin, zo'n 50 kilometer verderop en hadden dus alle tijd die dag. Zij hadden ons en mailtje gestuurd dat er met kerst bijna niets open zou zijn maar dat er een restaurant was waar we konden reserveren. Gelijk gedaan natuurlijk want op kerstavond willen we niet op een houtje bijten.
's Middags waren we al een blik gaan werpen en waren toch wat verrast, het bleek een indoor-speelparadijs... voor kindertjes dus. Nou ja je weet het niet, misschien werkt er een gastronomisch talent en wordt de boel speciaal voor kerst omgetoverd tot een 3 sterrentent...Om een uur of half negen in de avond meldden we ons daar, maar dat was nog wat te vroeg. Nog een ommetje dus door het plaatsje waar echt niks te beleven viel. Het is sowieso een raar dorp. Op de kaart lijkt het heel wat (van begin tot eind wel drie kilometer) maar in een groot deel van de zijstraten staan bijna geen huizen. Kennelijk zijn er grote plannen want ergens aan de rand staat een enorm nieuw gemeentehuis.
Toen we opnieuw voor de deur stonden waren we de eerste gasten. Er waren ongever 5 tafeltjes gedekt voor een stuk of 20 personen. Er renden al wel twee jochies door de tent, van ballenbak naar het glijbanenstelsel, maar die hoorden duidelijk bij de uitbater. Het licht was fel, de versiering schamel en uit de luidsprekers klonken lekkere huppelbeats met kindergeschater, maar er stond een kaarsje op tafel en we waren erg welkom. Super ambiance voor kerst dus !
En het eten was wel erg lekker: vooraf een buffetje met pannenkoekentaart, gevulde eieren, gestoofde koeientong en vitello tonnato en als hoofdgerecht lekker vlees met gebakken aardappelen en diverse salades. En er stonden ook nog een paar flesjes van de lokale brouwerij in de koelkast ! Inmiddels klonken er jaren-70/80-discohits uit de boxen dus we konden lekker meedeinen in onze pastic kuipstoelen. Het echte feest moest toen nog beginnen, want de Kerstman himself kwam ook nog langs om kado's uit te delen. Toen dat klaar was was het een uur of één 's nachts en waren wij vermoeider dan de kindertjes en hun ouders. Tijd om af te taaien, zonder toetje dan maar, want dat moest toen nog komen.

Op eerste kerstdag was er in het dorp echt heel weinig te beleven. De bakker was gelukig open dus we konden wel lunch kopen. Flinke wandeling gemaakt en onze broodjes in het park opgegeten waar het steeds drukker werd. Dat doe je dus met kerst: in het park zitten, picknicken en lekker hangen. Zijn wij effe goed geïntegreerd !
De Bar Cultural met goeie muziek, warme sandwiches en lekkere biertjes blijkt ook open dus ook deze dag komen we prima door !

2e kerstdag, waar ze hier niks aan doen, nemen we afscheid van onze luxe hotelkamer met enorm bed en stappen weer op de motor. We rijden door het Nationaal Park Los Alerces langs blauwe meren, mooie bergen en heel veel bomen. De weg begint goed: er worden ons 53 kilometers aan wegwerkzaamheden beloofd. Gelukkig wordt deze dagelijkse ervaring ook in Argentinië doorgezet. In Chili kwamen we echt elke dag wel werkzaamheden aan/op/langs de weg tegen. Soms alleen bordjes en was er geen mens te zien, maar vaak werd er echt aan de weg gewerkt of werd de berm gemaaid.
Maar 53 kilometer klonk best heftig, gelukkig was er helemaal niks van te merken. Het was voor ons gewoon een bochtige, zo nu en dan slechte piste waar onze motoren zo van houden.

We vinden een mooi plekje op een camping aan één van de meren en zijn van plan eens even lekker over het meer te gaan staren. Als de tent staat betrekt de boel en voor we het weten begint het enorm te waaien. Scheerlijnen weer vast dus en zo snel mogelijk alles in de tent, onszelf incluis, want het regent inmiddels ook behoorlijk. We waren van plan om zelf te koken die avond, maar als het even wat minder regent gaan we snel naar het restaurant m te schuilen en te vragen of we nog mee kunnen eten die avond. Het is eten wat de pot schaft en dat is vanavond linzenschotel. Bij het haardvuur genieten we van een flink bord winterkost. Niet helemaal hoe we gedacht hadden deze zonnige dag te eindigen maar we prijzen ons weer gelukkig met deze stek. Midden in de nacht schudt de tent weer van de wind, maar dat is gelukkig van korte duur.

Hippiestadje El Bolson is de volgende bestemming. We strijken neer bij camping El Rustico waar de hippie-vibe nog heel goed voelbaar is. Het gras is nog niet gemaaid want de zaadjes moeten eerst gevallen zijn, alle muren zijn beschilderd, er zit altijd wel iemand op een gitaar te tokkelen en de 6 honden struinen lekker rond en we krijgen te horen dat we zo'n bueno espirutu hebben. Ook in El Bolson heeft het biervirus toegeslagen en eindigen we de dag in een cerveceria waar je ook pizza's, burgers etc.kunt eten. Wat hier wel opvalt is dat het ook doodnormaal is om je kinderen (van pasgeboren tot pubers) naar zo'n biertent mee te nemen. Tis niet dat we paplepels of drinkende kinders hebben gezien, maar in onze nix18-cultuur zou het echt niet passen.

De volgende dag toeren we rond op een paar gehuurde mtb's. We hebben stoute plannen om de berg op te fietsen waar we de hele tijd tegenaan kijken, maar na 100 meter klimmen zijn we het al zat. Het is net te steil en de onverharde weg is een en al wasbord. Naar beneden gaat dan weer wel lekker snel. Het barst er verder van de onverharde wegen in en om de stad dus we fiesten wat af die dag. Op de fiets kun je lekker om je heen te kijken en we zien dingen die ons eerder niet zo zijn opgevallen. Vanwege de vele straathonden wordt vuilnis altijd in een bak gezet waar ze niet bij kunnen. We hebben gemerkt dat daar best wat creatieve exemplaren bij zitten. Vandaar weer een extra foto special, nummer 13: botas de basura, vuilnisbakken dus. Plaatjes staan hier: https://erwindob.smugmug.com/Travel/Zuid-Amerika-2018/13-Botas-de-basura

Door de inspanningen die dag slapen we weer heerlijk, maar we merken toch dat het 's nachts begint te regenen. We waren van plan weer verder te reizen en naar Pampa Linda te gaan, niet alleen vanwege de naam ;-), maar ook vanwege de zwarte gletsjer die daar in de buurt te bezichtigen zou zijn. Het is ons gewoon niet gelukt om bijtijds op te staan om daadwerkelijk op pad te gaan. We hadden gewoon geen zin om in de regen en dus ook de kou te gaan rijden. Dan nog maar een paar keer omdraaien en een dagje niksen in El Bolson.
Als we eenmaal zijn opgestaan krijgen we eerst nog een ontbijtje aangeboden door onze gastheer. In het huis heeft hij een verlaagde terrasverwarmer staan (yep, zo'n ding met een glasfles eraan, waar bij ons heel groot op staat dat je em alleen buiten mag gebruiken). Maar je kunt er ook prima een schaal op zetten om daar dan dingen te bakken of op te warmen. Een dualpurpose verwarming/oven dus. Levensgevaarlijk lijkt ons, maar zo te zien gaat het al een hele tijd goed. In elk geval een prima methode om stukken stokbood te roosteren en met een lik boter aan ons voor te schotelen. Gaat er goed in !
Als het droog is gaan we weer richting stadje. We zitten aan de andere kant van de rivier en moeten ongeveer een kilometer lopen tot de brug. Een van de honden loopt gezellig met ons mee, maar maakt ook geen aanstalten om weer terug te gaan. Echt gezellig is het ook niet, want elk huis heeft hier wel een hond en zo'n beetje allemaal blaffen ze zich een ongeluk of jagen achter em aan. We lopen dus maar weer met meneer terug naar de camping en laten em daar even opsluiten. Zo komen we wel aan onze beweging. Als de wolken eenmaal opgetrokken zijn en de bergen om ons heen weer tevoorschijn komen, zijn we heel blij met ons besluit om niet te vertrekken. Er lag een verse laag sneeuw op de bergen om ons heen en op weg naar Pampa Linda zouden we daar zeker ook mee te maken hebben gekregen.
Die avond gaan we voor de verandering niet uit eten, maar koken we de pastamaaltijd die we voor Pampa Linda hadden ingekocht. We hebben wat ingrediënten over die de twee meiden die na ons gaan koken graag opmaken. Ze hadden namelijk alleen rijst, maar aangevuld met onze pastasaus, ui, tomaat en gevulde tortelini konden ze hun buikjes rond eten.
De hond die eerder die dag met ons mee liep is inmiddels niet meer bij ons weg te slaan. Als we uiteindelijk gaan slapen schiet meneer snel de voortent in en is daar ook niet meer weg te krijgen. Het lukt ons nog net om em buiten de binnentent te houden, want is een sterk jong beessie. Nou vooruit dan maar... hij ligt er de volgende ochtend nog.
Best moeilijk om afscheid te nemen van al die lieve honden en hun eigenaar ! We krijgen nog een paar keer te horen hoe bijzonder we zijn en dat onze band met die dieren zo bijzonder is en dan vertrekken we, op naar Bariloche, Stad van Chocola aan een meer, slechts een prachtige slingerende rit van zo'n 130 kilometer over de Ruta 40 langs bossen, meren en bergen. Wat we ons er vooral van herinneren is dat het koud was, brrrrr. Van de omgeving was helaas weer niet zo heel veel te zien omdat het bewolkt was. In het hotel vonden we gelukkig een warm welkom, ze vinden het daar trouwens ook veel te koud voor de tijd van het jaar; we zijn dus geen watjes :-) Voor de rest van de dag hebben we nog 3 missies.
1. chocola kopen in een van de tientallen winkels en dat daarna opeten: missie geslaagd, de keuze was groot, het gedrang ook, maar uiteindelijk hebben we een bescheiden doosje laten vullen en daarvan zojuist nog de laatste bonbonnetjes naar binnen gepropt. Lekker hoor, maar eerlijk gezegd... de chocolade zelf is lang niet zo lekker als die van Chocolatemakers in Amsterdam !
2. biertje dinken in een van de tientallen cerverceria's die allemaal hun eigen bieren schenken: missie geslaagd. Tafeltje bemachtigen ging prima, de IPA en de Black IPA smaakten goed. Onze timing bleek perfect want toen we de tent verlieten stond het rijendik.
3. dinertje reserveren voor de 31e, morgen dus (inmiddels vandaag): missie geslaagd. We vinden slechts 2 restaurants in de stad die een "Cena Año Neuvo" aanboden. Twee grillrestaurants naast elkaar. Bij de een kreeg je heel veel vlees voor 2500 pesos pp, bij de ander kostte het 70 US-dollars. Veel geld dus voor veel vlees waar we eigenlijk niet zo'n behoefte aan hebben. We hebben die avond zelf natuurlijk wel een goeie biefstuk bij een van die restaurants gegeten, dat mocht ook wel eens !
Bij de cerveceria tegenover het hotel bleek je ook te kunnen reserveren voor een relatief normaal menu en ook voor een normalere prijs. Wij rollen dus over een uur of zeven in het nieuwe jaar vanaf de overkant van de straat ons bed in.
Jullie zien het, we hebben het heel goed en zijn van plan dat volgend jaar zeker ook zo te houden.
We wensen jullie allemaal ook een goede gezondheid, vele vergezichten, bijzondere ontmoetingen en mooie avonturen, groot of klein.
Tot volgend jaar !!!!!!!

Plaatjes: https://erwindob.smugmug.com/Travel/Zuid-Amerika-2018/12-Hola-Argentina