15. Ultimos dias

We hadden ons vorige verhaal nog maar net verstuurd (camping met gras en geen wind) of het begon te waaien, te rommelen en te bliksemen. Gelukkig viel het ontzettend mee, die nacht alleen wat milde regen. 30 kilometer verderop was dat wel anders hoorden we de volgende dag. Daar had het flink geonweerd en gehageld. Bij de wijnboer waar we een rondleiding kregen waren ze er wel blij mee, het is veel te droog voor de tijd van het jaar en dasnie goed voor de druiven.
We bezochten eerst de wijngaard van een Nederlander, dat bleek een groot design pand met sjieke boel en zelfs een artgallery. De rondleiding was er ons iets te prijzig, 30 USdollars pp, inclusief proeven. Maar dat kan natuurlijk niet als je op de motor bent. Bij de andere wijnboeren bleek je alleen op afspraak rond te mogen neuzen en werden we bij de poort al weggestuurd, maar gelukkig troffen we er toch eentje waar we wel welkom waren. Ze hadden toevallig net een mobiele vulinstallatie, incl. personeel gehuurd dus er was flink wat activiteit. We werden daarna meegenomen naar de kelder en kregen de prijslijst voorgeschoteld van de wijnen met de mededeling dat het verschepen natuurlijk heel voordelig was en dat dat goedkoper werd naarmate de wijn duurder was. De lekkerste (yep, we hebben bij hoge uitzondering toch wat geproefd en ze waren ook best lekker) konden we voor slechts 53 USdollar per flesje naar huis laten sturen. Nah... zo lekker wastie nou ook weer niet. Met een veel goedkoper flesje onder de arm zijn we daar dus maar vertrokken.
Omdat we toch nog een keer een echte culinaire wijntoestand wilden beleven hebben we voor de volgende dag gereserveerd voor een sjieke lunch bij wijnboer Bousquet dichtbij de camping. Nou ja dichtbij... 8 kilometer lopen in de brandende zon... en na de 4 gangen met bijbehorende wijnen en ook nog een glaasje bubbels vooraf, moesten we natuurlijk ook weer terug met de benenwagen onder het stralende zonnetje. We hebben op de terugweg misschien ook nog wel iets verder gelopen door ons gezwalk. Overigens heel bijzonder om te zien dat de rest van de gasten met evenveel drank achter de kiezen gewoon weer in de auto stapte...

We wilden onze oversteek naar Chili natuurlijk wel via een mooie pas doen. De Paso de los Libertadores leek ons wel wat, de weg zelf is helemaal verhard en je kunt door een lange tunnel van Argentinië naar Chili, maar in plaats van de tunnel kun je ook de oude onverharde pas nemen met heeeeeel veeeel haarspeldbochten.

Maar eerst nog een tussenstop in Uspallata want er stond voor de komende dagen wat minder goed weer op het programma.
De weg naar Uspallata voerde ons eerst over een mooie rechte piste op een soort hoogvlakte. Dat hadden we echter pas door toen de weg opeens langs de rotsen steil kronkelend 200 meter afdaalde en bij een stuwmeer uitkwam. Onderweg kwamen we nog twee mtb'ers tegen die de helling op getrokken werden achter een auto. Tis op de fiets ook vast een leuke afdaling, maar wat een watjes dat ze ook niet even omhoog fietsten ! Vervolgens reden we via een enorm rivierdal met roze modderig water naar het stadje.
We hadden daar nog een dagje willen fietsen maar de verhuurder bleek niet meer te bestaan en de andere fietsen die verhuurd werden waren dure prutsfietsen zodat we maar wat hebben rondgewandeld. We hadden nog leuke buren op de camping. Mensen uit het zuiden van Argentinië met een jaren 80-camper met nog het originele interieur. Beretrots waren ze op het ding, maar er moest nog wel even gesleuteld worden. Remolie bijvullen, de boel ontluchten en dat allemaal in het donker. Uiteindelijk deden 5 van de 6 remmen het naar behoren, goed genoeg voor een volgende bergetappe !
Het weer zou pas na de derde nacht beter worden maar we hadden het plaatsje wel zo'n beetje gezien inmiddels. We besloten een hostal te boeken in de bergen bij de pas, dan konden we daar de volgende dag vroeg overheen. Toen we vertrokken bij de camping donderde en bliksemde het en onder een donker wolkendek reden we verder de bergen in. Het was onvermijdelijk dat we nat zouden worden, je zag de regen gewoon hangen in de bergen. Maar na een pittig buitje was het ook al snel weer droog. Inmiddels waren we bij de Puente del Inca aangekomen, een natuurlijk brug die is ontstaan uit de afzetting van zwavelhoudend water. Daardoor is de boel ook zo'n vijftig tinten geel. Moet prachtig zijn als de zon er op schijnt, maar ook nu was het al een mooi gezicht.
Ons hostal zou nog een paar kilometer verderop zijn. Het werd al snel kouder en we kwamen weer in een fikse bui terecht. Er waren behoorlijk wat langzame vrachtwagens waar we toch liever voorbij wilden en dat lukte vaak precies dankzij zo'n extra strook voor langzaam verkeer.
We moesten wel oppassen want de weg is van betonplaten gemaakt en die waren her en der flink verbrokkeld. We moesten dus ook nog de gaten zien te ontwijken in de zeikregen. Het werd helemaal feest want het begon ook nog te hagelen en we moesten ook nog door een tunnel met een bocht erin. Daar zag je echt helemaal niks want de "illuminacion" was "en reparacion". Grappig dat je zo'n bord dan wel ziet in dat rotweer. Uiteindelijk was het ook nog allemaal voor niks want het hostal bleek al voor die tunnel te liggen, we waren er al voorbij. Terug door de tunnel dus en met nog dichtgeknepen billen en kouwe klauwjes kwamen we eindelijk aan bij de mooi opgeknapte gebouwtjes van de voormalige Transandina spoorlijn, die vroeger van Buenos Aires naar Valparaiso ging. De eigenaar was behoorlijk treinfan en het oude stationnetje had hij eigenhandig omgebouwd tot museumpje, en mooi ook ! Inmiddels scheen de zon (zal je altijd zien) en na een warm kopje thee maakten we nog een mooie wandeling (deels over het oude spoor) naar een18e eeuwse refugio, een raar bakstenen gebouw. Dat we al op behoorlijke hoogte zaten (zo'n 2800 meter) merkten we goed aan onze ademhaling !
We hadden er vossen moeten kunnen zien, maar helaas... en de puma's en condors hadden er kennelijk ook geen zin in die dag. We hebben wel veel klitplantjes gezien en vooral ook gevoeld want die kropen heel gemeen in onze sokken.

De volgende dag was - geheel conform onze planning - een stralende dag met een strakblauwe hemel. Perfect om de onverharde pas over te steken en de haarspeldbochten aan te gaan. De tunnel was nog steeds donker maar toch een stuk minder eng. Wat een verschil met gisteren ! De weg naar de top telde een stuk of 15 haarspeldbochten en naar beneden maar liefst 58. De pas ligt op 3840 meter hoogte. Normaal zetten we een bakkie koffie op zo'n hoogtepunt, maar deze keer niet. Er stonden daar namelijk souvernirwinkeltjes en we konden aan de warme chocolademelk.
We keken onze ogen weer uit want de rotsen en de stenen hebben hier echt alle kleuren van de regenboog en vloeien prachtig in elkaar over. Eenmaal terug op de grote weg was het uit met de pret. Met al het vrachtverkeer en geen extra rijstroken moesten we achter het langzame verkeer aanhobbelen. Bij de douane was het nog even spannend. De meneer achter een van de loketten waar we langs moesten mompelde iets over een "incidento in Argentina" op Erwins naam en iemand vertrok met zijn paspoort. Kennelijk zijn er meer hondjes die Fikkie heten, want hij kreeg toch gewoon zijn stempeltjes en werd niet afgevoerd.

Na nog een nachtje in onze tent in het snikhete San Felipe en een laatste nachtje aan de kust namen we alweer onze intrek in Villa Kunterbunt. Het weerzien met Enzo, Martina de honden en katten was heel fijn en we hebben een paar dagen heerlijk rondgelummeld met andere motorreizigers: De altijd nette 60plusser Takashi uit Japan die zich afvraagt of hij met zijn Honda met automaat wel op het gravel uit de voeten kan, de zoveelentwintig jaar jonge Belg Bart die met nog geen drie jaar rijbewijs op zak al de halve wereld gezien heeft, de leeftijdsloze Deen Mitch, die z'n laatste centen betaalt om zijn amechtige bulldog mee naar Denemarken te nemen nadat zijn relatie in Chili op de klippen is gelopen, de Duitse brandweerman Daniel die klein van stuk maar zelfverzekerd op z'n megadikke BMW ZuidAmerika gaat verkennen, "opa italiano" Marco, die de komende tijd ongetwijfeld de eerste krassen op zijn puntgave 30jaar ouwe R80 gaat krijgen, de Duitsers Kirsten en Sascha die de koppeling van hun good old Africa Twin nog op moeten zien te lossen en George uit Los Angeles die zijn gloednieuwe BMW alleen gestart krijgt als hij een tijdje met een föhn op de startknop blaast... leuke mensen allemaal die ervoor gezorgd hebben dat we ook van onze laatste dagen enorm genoten hebben.

Maandag hebben we onze motoren best relaxt ingekrat bij het bedrijf waar ze in de container gaan en dinsdagavond zijn we met Martina en Enzo nog de stad ingegaan en hebben we in de oude bar Cinzano genoten van een pisco sour en de band die allemaal ouwe plaatselijke liedjes speelde.

En nu zitten we op de luchthaven van Madrid waarvandaan we straks naar huis vliegen.
Het was een heerlijke reis :-)

Plaatjes: https://erwindob.smugmug.com/Travel/Zuid-Amerika-2018/15-Ultimas-dias/