06. Adios Valpo

06. En ruta !
Na een very slow start en een hartelijk afscheid vertrokken we rond het middaguur bij Villa Kunterbunt. Op naar het zuiden ! Oh nee, eerst nog even Erwins simkaartje ophalen bij DHL. En natuurlijk ook nog even lunchen maar daarna was het dan echt zover. Via de bochtige kustweg lieten we Valparaiso achter ons. Via prachtige kleine weggetjes en ons eerste stuk onverharde weg, maar ook minder fraaie stukken snelweg kwamen we in Pichilemu, een surfdorp. Op de camping waar we belandden waren allemaal knullig getimmerde afdakjes van resthout en schaduwdoek en schuttingen tegen de wind. Dat was wel nodig want de wind is echt koud aan de kust en het waait ook flink.
Het duurde effe voordat de tent stond. We hebben een nieuwe en die kennen we nog niet zo goed. En ons plekkie bleek een soort kuil te zijn waar we maar niet lekker in konden liggen. Nou ja dan maar scheef. Snel een plek zoeken om te eten. Terwijl we aan de Chileense versie van fish & chips zaten -dwz met twee spiegeleieren erbij- werden de rolluiken neergelaten en de beide serveersters zaten de heel tijd naar een nagesynchroniseerde Turkse soap te kijken. Het restaurant bestaat al 100 jaar heeft meerdere aardbevingen, tsunami's en branden overleefd, maar aan het personeel heeft dat niet gelegen.... Die nacht, ondanks onze volle pens, heerlijk geslapen in ons tentje met het geluid van de branding op de achtergrond.
En wat doe je dan een hele dag in zo'n surfdorp ? Chillen ! En je helemaal verloren lopen op zoek naar brood voor het ontbijt. Normaal heeft elk klein winkeltje brood en stikt het van de kleine winkeltjes, maar vandaag niet. Misschien waren we wat te vroeg voor de laidback vibes hiero.
In de Lonely Planet hadden we gezien dat Marcel, een Nederlander, hier een hostel en een restaurant runt en Erwin kon zich wel een Marcel herinneren die 30 jaar geleden ook in de buurt van Noordwijk surfte en die vroeger naar Chili was verkast. Navraag gedaan of de eigenaar er ook was en die hopte even laten binnen. En ja hoor, ze kenden elkaar ! Maar hij stond op het punt om een paar kilometer verderop te gaan windsurfen, dus de ontmoeting was van korte duur. Windkoorts !
In het oude stationnetje zou een museum zijn maar helaas was dat gesloten. Toen moesten we allebei heel erg piesen dus wat moet je dan ? Juist ! Op een terrasje gaan zitten en een plaatselijk biertje nemen :-)
Volgende bestemming is Santa Cruz. Via de zoutwinning in Cahuil zouden we een onverharde weg het binnenland in nemen. Die zoutwinning vindt plaats in een riviermonding en die rivier moesten we over, maar er was geen brug en we konden niet zien hoe diep het was. Geen zin in een zout bad voor onze brommers dus toen maar dezelfde mooie weg terug en via een grotere weg met brug landinwaarts. Op naar het automuseum, altijd leuk ! Beetje jammer dat er de laatste kilometer op weg daarheen wegwerkzaamheden met eenrichtingsverkeer waren. We mochten gratis een minuut of 10 in ons motorpak in de brandende zon staan wachten tot we die laatste kilometer af konden leggen. Onze pakken blijken van binnen ook waterdicht ! Met kleffe benen langs de oldtimers gelopen. Later lazen we dat de weldoener van het museum nogal dubieus is. Hij zou te maken hebben met wapenleveranties aan Irak. Dan kijk je toch opeens anders naar de foto's van een vriendelijk lachende Hilter bij de Kevers met WWII-verhaal.
In Santa Cruz stond die nacht ons bedje, in een onberispelijk hostal bij een gezellige mevrouw die ons een fijn ontbijt voorschotelde. Op de vraag of ze ook een kopje van onze perculatorkoffie wilde zei ze gelijk "ja" en voor we het wisten zaten we de klimaatpoblemen met haar te bespreken. En ja hoor, in Chili zijn ook oogsten mislukt door het rare weer. BIj ons waren de pruimen te klein maar in Chili waren de kersen gespleten.
Volgende punt op de kaart: Nationaal Park Siete Tazas, te bereiken via een 35 kilometer lange onverharde weg. Voor mij weer even wennen maar voor Erwin een verwennerij. Snel een kaartje gekocht bij de boswachter want ik dacht dat we daarmee ook mochten kamperen in het park. Dat had ik fout gedacht, voor het kamperen moesten we extra betalen en vervolgens kozen we een kampeerstek die net aan de andere kant van de rivier en dus buiten het park lag. Vanaf die kant hadden de eigenaars echter prachtige houten trappen en balustrades gemaakt langs de watervallen waar het park om draait. De 7 tazas (zeven kopjes) zijn ronde poelen waar de waterval doorheen stort en draait. Toen we eindelijk weer terug waren bij de tent was het al bijna donker en werd het snel kouder en uiteindelijk zo koud dat we in onze tent lagen te rillen en dat bleef de hele nacht zo ondanks een extra dekentje en jasjes over ons heen. We hadden ons effe niet gerealiseerd dat het op ruim 1000 meter hoogte zo koud zou zijn. Dat vergeten we niet snel ! Toen de zon eenmaal ging schijnen en het weer wat warmer werd hebben we ons nog maar eens ongedraaid en lekker uitgeslapen. Op de terugweg was het een stuk drukker in het park, da's waar ook, kamperen is een nationale hobby hier in het weekend. Hadden wij ons bezoekje effe goed getimed :-) Het volgende Nationale Park ligt op een perfecte dagafstand maar op bijna 1400 meter hoogte, dus we slaan even over. We willen even een nachtje niet in een vrieskist slapen. We staan op een privé-camping waar we net lekker sopapillas, gefrituurde broodjes, van de mevrouw hebben gekregen. Een soort bara's en ik moest heel even (echt heel even maar) aan m'n werk denken en de surinaamse broodjes op woensdag :-D.

Plaatjes: https://erwindob.smugmug.com/Travel/Zuid-Amerika-2018/06-Adios-Valpo