La France

Eenmaal weer in Frankrijk zijn we gelijk maar even naar een patisserie gegaan om iets lekkers te kopen. Tis toch weer een mijlpaal en dat mag gevierd worden. Vervolgens onder een mooie boom aan het water lekker onze amandines opgesmikkeld met zicht op de baai. Gister keken we nog vanaf de andere kant naar deze kant. Mooi plekje totdat er iemand kwam bladblazen. Tijd om weer verder te trappen! Op naar Saint-Jean-de-Luz, een korte etappe. De weg ging behoorlijk op en neer, druk met autos en ja het was weer goed warm. Dat ijsje aan het einde van de boulevard hadden we dus zeker verdiend. Daarna nog even klimmen naar de camping die op de rotsen aan zee ligt en lekker chillen. We hebben een plekje waar je de zee kunt horen, heerlijk geluid. We dalen af naar het strand en genieten daar van de koele wind, een fles cider en een schaal tacochips. Daarna lopen we naar het andere eind vd camping waar een soort arena staat waar die avond kennelijk iets "grappigs" te zien is met een koe. We vragen ons af of dat wel helemaal oké is, maar wij zijn er echt alleen voor de pizzafoodtruck. We zijn op tijd om het publiek aan te zien komen. Het bandje met het welkomstwoord en de instructies horen we tig keer en later op de camping kunnen we volop meegenieten van de muziek, de omroeper en al het geluid dat er vandaan komt. Haha, weg zeegeluid.

De volgende dag lopen we via het kustpad naar het stadje, lunchen we uitgebreid met zicht op de baai en stappen vervolgens lekker op blote voetjes over het enorme strand. Daarna even een drankje op een pleintje waar diverse schiders hun producten presenteren. Wat de schilderijtjes kosten weten we niet maar voor een 0,0% Heineken tikken we 6,5 euro af. Duur dorp en dat is aan de winkeltjes waar we later langs lopen ook wel te merken.

Na het eten besluiten we een kijkje te gaan nemen bij de Jai Alai wedstrijd waar we tijdens onze wandeling de aankondiging voor zagen. Yes!, er zijn nog kaartjes en even laten zitten we hoog op de betonnen tribune van de fronton blij te zijn als er zo nu en dan een koel windje voorbij komt. Maar dat is het wel waard :-)

Jai Alai is de versie van pelota waarbij de spelers met een gebogen huls aan hun hand de bal heen en weer zwiepen. Behoorlijk spectaculair! Topavond gehad dus en de regen die in de lucht hing is precies gevallen toen wij daar binnen zaten! Eind van de dag staat de stappenteller op ruim 23000 stappen.

De volgende dag trekken we weer verder. Doel is Cambo-les-Bains maar het is zo heet dat we er er na minder dan 10 kilometer al de brui aan geven. Hop naar een camping met zwembad danmaar. We tikken 40 euro af (!) zetten heel langzaam de tent op en gaan naar het zwembad. Lekker afkoelen. 's Avonds wandelen we nog even naar het mooie dorp Bidart waar 4 gasten bij de fronton een potje aan het pelota'en zijn met zo'n houten batje op het plein met terrasjes. We snappen nu wel waarom de luiken van de huizen eromheen meestal dicht zijn!

Maar we hebben alle varianten van pelota nu wel mooi gezien! Nog een heerlijk kipburger met een lokale ipa bij het minirestaurant tegenover de camping en de dag is alweer om.

De volgende ochtend bij de receptie nog even lekker geklaagd over de belachelijke prijs voor zo'n luidruchtige camping met zulk smerig sanitair en daarna alsnog op naar Cambo-les-Bains. Lekkere rit met een fijne klim. We fietsen de laatste etappes van de Katharen-Baskenroute tot aan SaintPalais. Achterstevoren dus, de route hoor, wij zelf niet :-) Een ander stuk van die route hebben we in 2016 ook al eens gefietst, van Montsegur naar Narbonne. Het middenstuk moet dus ook nog een keer ;-) We stoppen nog even in de schaduw bij een oprit met een mooi hek om iets de drinken en de dame des huizes -tis een mooi optrekje- komt nog even een praatje maken. 84 is ze en al heel lang weduwe. We babbelen wat over het weer en ze vraagt zich -heel attent- af of Erwin het wel kan volgen. Maar ze praat heel duidelijk waarschijnlijk omdat haar man een Amerikaan was. Ze wenst ons veel geluk en we trappen weer verder. Boven op de klim is een picknickplek waar we gelijk neerstrijken voor de lunch en een plasje achter een boom. Daarna is het afdalen richting Ustarritz en verder op en neer langs de Nive. We hadden bedacht de camping aan de noordkant van Cambo te nemen maar die ging pas om 4 uur open en we waren er al om 2 uur. Dan maar naar de andere camping. Cambo blijkt hoog boven de Nive uit te torenen, dus we moeten nog even flink klimmen. De camping aan de andere kant van Cambo is gelukkig al wel open. Het stadje valt wat tegen. Bij een thermaal stadje beeld je je bij deze hoge temperaturen toch pleinen vol verkoelende fonteinen en straten vol ijswinkels in, maar helaas... die waren er niet.

Verder maar weer langs de Nive en op naar de Pas de Roland. De klimmetjes zijn weer zo pittig dat we soms moeten lopen. Het ligt er niet aan dat we de route achterstevoren rijden. Het Engelsestel dat we even later tegen komen heeft het net zo zwaar!

In Saint Palais verruilen we de Katharen-Baskenroute voor een oude spoorlijn die ons een flink eind in de richting van Sauveterre de Bearn moet brengen. Helaas stopt het mooie gele gravelpad na een paar kilometer bij een fabriek en gaat het daarna verder als een smal spoortje in het gras. Geen idee hoe het er verderop uit ziet. We hebben even geen zin in avonturen vandaag dus volgen we de alternatieve route over de heuvels die we eerder hadden uitgestippeld. De weg wordt steeds rustiger en ik grap nog naar Erwin dat we straks vast op een paadje uit gaan komen. Niet gedacht dat dat ook echt uit zou komen. Op het karrenspoor waar we inmiddels rijden komt ons een auto tegemoet, maar die bestuurder stelt ons gerust. Er is een pad en je kunt er fietsen. Maar er is misschien wel een stukje waar we moeten afstappen. Omkeren is niet ons ding dus vort maar weer. We komen langs een paar stenen met een bordje. Het blijkt het drielandenpunt te zijn van Bearn, Soule en Navarra waar volgens het bordje Lodewijk XI, Gaston de Foix en Jean II op 12 april 1462 elk op hun eigen land nog een hapje samen gegeten hebben. Verder maar weer, het pad daalt flink en we moeten inderdaad afstappen. Op de muggen na is het wel te doen. Eenmaal beneden komen we op een bospad waar verderop een boom overheen ligt. Gelukkig kunnen we hier overheen zonder alle bagage eraf te halen. Dagje zonder avontuur is weer niet gelukt. Fijn plekje op de camping aan de voet van de burcht maar aan de rivier. Hangt wel een raar luchtje, maar dat komt vast door de fikse regen die hier de afgelopen dagen is gevallen.

In het stadje zijn meerdere restaurantjes maar die zijn allemaal dicht. Gelukkig is er de Auberge du Cheval Blanc. De serveerster en de kok staan er alleen voor, maar we zijn welkom om binnen te zitten en het eten smaakt heerlijk! De volgende dag is het heet, de was droogt lekker snel en verder hangen we in de schaduw en zoeken we verkoeling bij de rivier. Wat een geluk dat we vandaag geen fietsdag hebben! De rare geur blijft en blijkt een lel van een hondendrol te zijn die gelukkig niet al te dicht bij de tent ligt.Yuk!

Bij Le Cheval Blanc mogen we vandaag gelukkig buiten zitten, hoewel de serveerster er al weer alleen voor staat. Als het donker wordt horen we weer dat geklik dat we ook al in Lekeitio hoorden. Vroedmeesterpad! We vinden em vlak bij het waterpunt met eitjes en al.

Over een week of twee moeten we in Cahors zijn voor de bus die ons weer naar Nederland brengt dus we trekken weer verder noordwaarts. De spoorlijn die we eergisteren niet verder konden volgen is een paar kilometer na Sauveterre wel een mooi fietspad. We kijken nog even bij de metalen spoorbrug en volgen dan de Eurovelo3 route die langs de oevers van de Bidouze loopt. Heerlijk vlak over een dijk, alsof je in Nederland langs het Veluwemeer fietst. Opeens beginnen we onze stal te ruiken. We hebben het de afgelopen dagen steeds vaker over ons mooie nieuwe huis. Zouden we de tickets om kunnen boeken en een paar dagen eerder thuis kunnen zijn? Geen last meer van muggen, dreigende regenbuien, hitte en lekker in ons grote bed slapen. Voelt wel heel gek om naar huis te willen, terwijl we zoveel vrijheid hebben om nog verder te reizen. Maar hé, kunnen doen wat fijn voelt is natuurlijk de ultieme vorm van vrijheid. Dus maar snel een mailtje gestuurd naar de fietsbusaanbieder (Juijn.nl, daar maken we graag even reclame voor!) en de volgende ochtend hadden we al antwoord dat we inderdaad een week eerder vanuit Oloron-Sante-Marie huiswaarts kunnen.

We fietsen de volgende dag nog wel een stuk noordwaarts langs de Adour naar Dax. De vlakste etappe tot nu toe, slechts 96 hoogtemeters! We hebben opeens alle tijd want we hebben nog een hele week om in Oloron te komen en dat ligt maar 100 kilometer verder. Gelukkig geen lange etappes meer, want het is weer bloedheet. We hangen een dagje rond in Dax, waar we uitgebreid lunchen in het art deco restaurant van het plaatselijke theater en een bezoekje brengen aan de stierenarena. Een nare plek, maar toch ook wel weer interessant om er binnen te kijken. 's Avonds bij ons tentje horen we een hard gekraak. Er vallen enorme stukken schors van de platanen die net buiten de camping aan het fietspad staan. Echt plakken van een meter. Zelf de komende dagen toch ook maar goed opletten, want er staan een hoop platanen hiero [e-1f605]

Op quatorze juillet fietsen we naar het kleine dorpje Sorde l'Abaye waar een kleine camping municipal is. We ploffen er neer op onze stoeltjes en zetten de tent pas aan het begin van de avond op, zo heet is het. In de verte zien we onweersbuien, maar volgens de radar passeren die ons ruim, gelukkig maar! Douchen doen we ook pas vlak voor het slapen gaan, maar als we ons aan het afdrogen zijn beginnen er dikke druppels te vallen. We zitten net in ons tentje als het losbarst. Wat een onweer... het flitst, dondert en hoost terwijl we in onze lakenzakjes kruipen. De bui is lang en smal en kruipt volgens de radar ruim een half uur precies over ons heen. Die nacht barst het nog een paar keer los, maar gelukkig houden we het binnen droog.

Sorde l'Abaye is maar een klein plaatsje maar heeft wel een mooie abdij aan de rivier waar je de overblijfselen van kunt bezoeken, waaronder de kelders waar de voorraden werden bewaard die over de rivier werden aangevoerd. De monniken hadden het daar kennelijk niet heel slecht.

De rest van de dag fietsen we in de miezer en de regen.Je zou in de verte de hoge toppen van de Pyreneeën moeten kunnen zien liggen maar, er valt helemaal niks re zien behalve nattigheid. In het mooie vestingstadje Navarrenx hebben we een hotel geboekt. Geen zin om in de regen de tent op te zetten die nog nat is. Navarrenx ligt op de pelgrimsroute naar Santiago. en we zien overal verwijzingen naar Saint Jacques maar echt veel pelgrims zien we niet. Gelukkig is het tegen de avond weer droog en kunnen we lekker op een terras dineren.

De laatste etappe naar Oloron begint goed. We zijn de stadsmuren nog niet voorbij of we stuiten op de zondagsmeeting van de plaatselijke autoclub. In de remmen dus en even rondkijken. De eerstvolgende stop is een prachtig oude kleine smitse annex microbibliotheek. Perfect plekkie om een bakkie te brouwen en te lunchen. En we zien ook nog een van de auto's van vanochtend langsrijden. Deze laatste dag houden we het gelukkig droog, maar het is nog steeds bewolkt en de hoge bergen blijven zich verstoppen achter een dikke laag wolken.

In Oloron houden we nog twee dagen vakantie, stadje bezoeken, kathedraal bekijken, hangen in het park, lekker uit eten, een laatste fietstochtje, lummelen op de camping, kijken hoe de was droogt en de fietsen een beetje schoonmaken. Niet heel enerverend maar wel lekker.

Dinsdagavond nog snel een pizza op de camping, niet de lekkerste van de vakantie, maar ach, en op naar de opstapplaats 200 meter verderop. Er zit al een oude baas te eachten die in z'n up vanuit NL is komen fietsen. Hij is vandaag nog vanuit Argeles-Gazost is komen fietsen, zo'n 70 kilometer. Respect!

Rond middernacht komen we in Bordeaux aan om nog een paar fietsers op te pikken. Het is bij een camping een heel eind buiten de stad en het is er pikkedonker. Niet echt een gezellige plek, dus we zijn blij met onze keus voor de vroege opstap in Oloron.

Slapen in zo'n bus is echt niet te doen, ondanks dat we twee stoelen per persoon hebben. Door wegwerkzaamheden hebben we fikse vertraging en mogen we de ochtendfiles op de Periferique meemaken. Bij Station Breda Prinsenbeek stappen we uit, hangen alle tassen weer aan de fietsen, stappen in de trein en iets meer dan twee uur later staan we voor onze voordeur. Zo gek maar vooral heel fijn om weer thuis te zijn na deze heerlijke reis!