09. La isla Chiloé

Het eiland Chiloe is onze volgende bestemming; mysterieus, mistig, met hout betimmerde gebouwen (buitenmuur special:  https://erwindob.smugmug.com/Travel/Zuid-Amerika-2018/10-Buitenmuur-special ), legendes en oude volkeren. Zulke woorden staan in de beschrijving in de reisgidsen. Wij vinden er vooral fantatsische kronkelende weggetjes en inderdaad veel flarden wolken, want het weer is er nog niet heel veel beter op geworden. Veel huizen en kerkjes zijn inderdaad betimmerd met stukjes hout, zoals bij onze zuiderburen ook wel muren met leisteen zijn bekleed. Dat hout is van de alerceboom en er zijn nogal wat verschillende patroontjes en vooral ook kleuren te ontwaren. Helaas zijn bij DE terremoto (mooi spaans woord voor aardbeving) van 1960 naast mensenlevens ook veel gebouwen verloren gegaan, dus er is ook een hoop golfplaat te zien.
Je kunt alleen met de pont op het eiland komen, half uurtje varen. Er zijn al jaren plannen voor een brug maar vooralsnog wordt er nog niks gebouwd. Op de pont gaat dus alles wat die kant op wil, gewone auto's, bussen maar ook vrachtwagens, en wij dus. We neusden wat nieuwsgierig in een luik wat een slaaphok bleek te zijn en opeens werden we gewenkt door een mannetje in een overal. Of we de maquina's wilden zien ? Tuurlijk ! Die golven en mistige bergen hadden we inmiddels ook wel weer gezien. Oorbeschermers op en kruipsluip door alle deurtjes met onze motorpakken aan. Wat een teringherrie daar beneden. Trots wees de man op de Volvomotoren en toen Erwin later duidelijk maakte dat hij ook een Volvo heeft kreeg hij een dikke thumbs up. Snel weer de motoren op om de boot af te rijden. 30 kilometer later rijden we het stadje Ancud binnen. Het waait behoorlijk, het is bewolkt grijs en koud dus we zoeken een hostal. Het uitgekozen hostal blijkt geen parkeerplek te hebben voor de motoren, maar de zoon des hostals die net aan komt rijden vindt dat de motoren prima achter de golfplaten schutting passen waar nog 1x4 meter over is. Ter plekke worden er wat spijkers losgehaald en Erwin weet beide motoren inderdaad achter het golfplaten hek te frotten. De eigenaar kruipt eronderdoor en slaat de spijkers weer wat vast. De kamer is superklein, maar onze spullen mogen onder een bed in de kamer ernaast waar stapelbedden staan en toch niemand slaapt. Als Erwin de volgende ochtend onze laarzen en motorpakken daar weghaalt om een stukkie te gaan rijden (en dus de motoren in omgekeerde volgorde weer achter dat golfplaten hek worden gehaald) blijkt er wel iemand in het bed te liggen. Het pand kraakt bij elk stap die gezet wodt, maar meneer slaapt rustig door.
We toeren door het prachtige landschap, bezoeken een spaans fort, een privemuseum met prehistorische vondsten waar ook allerlei opgezette zeedieren (de watten staken er aan alle kanten uit) en skeletten te zien waren maar ook oude tv's, filmapparatuur, printers en mobiele telefoons van weinig antiquarische waarde. Het is gewoon een zootje maar wel grappig.
Sommige weggetjes waren smal en supersteil en we moesten zelfs een stukje over een strand om verder te komen. We zijn ook nog bootje gaan varen om pinguins te zien. Het zonnetje scheen en we hadden echt een supermooie dag.
Via de kustweg willen we naar het volgende stadje op het eiland maar net buiten de stad staat opeens een file. Een stuk of tien auto's verderop zien we mensen spullen de weg op slepen en er is opvallend veel volk op de been. Erwin had al gezien dat we ook een andere weg kunnen nemen en we besluiten al snel om om te keren. Later lezen we dat dat verstandig was: autobanden in de fik, lange files en 18 aanhoudingen ! Zie de foto's uit de krant ! We waren ook blij dat we niet te lang gewacht hadden met keren, want dan hadden we in file over de kronkelende pistes gereden achter de andere auto's. Nu reden wij ze ver vooruit !
In het plaatsje Quemchi strijken we neer voor een uitgebreide lunch. We bestellen de zalm want die wordt hier volop gekweekt. Erbij krijgen we gekleurde aardappelen waar deze regio beroemd om is. Yep, tis echt genieten op dit eiland. Verder bekijken we nog een paar houten kerkjes waar het eiland bekend om staat. In Castro is het hostel waar we wilden slapen vol dus proberen we het aan de overkant waar een bord met cabanas te huur buiten hangt. Erwin mag even binnen kijken en ziet een zee aan ruimte waar we mooi de nog natte tent kunnen uithangen en de was kunnen doen want er staat zelfs een wasmasjien. Het huisje is inderdaad groot maar schoon is het niet, de koelkast stinkt en de vloer beweegt als je erop loopt. Als je op de plee gaat zitten dan zakt die een stuķ naar beneden. De wasmasjien blijkt niet aangesloten en is ook bepaald niet vlekvrij dus we doen de was maar op de hand. Lang douchen lijkt ook niet verstandig want de afvoer van de geiser lijkt behoorlijk lek. Maar ach, we zitten droog, slapen goed en gaan gewoon lekker uit eten.
In Castro staat ook weer zo'n kleurige kerk, maar geel met roze, wie heeft dat ooit bedacht ??? Deze heeft geen houten bekleding maar metalen plaatwerk dat gestansd is alsof het stenen zijn of houten bekleding. Heel inventief ! Verder staat het stadje bekend om zijn kleurige huizen op palen aan de kust. Dat ziet er vrolijk uit !
Je kunt het eiland aan de zuidkant weer af maar de boot gaat op donderdag om 3 uur 's nachts en op zondag. We zakken dus niet verder af maar gaan weer via dezelfde oeververbinding terug. Volgens de voorspellingen zal het wel de hele dag regenen. Castro hebben we wel gezien intussen dus we besluiten dan maar op de motor te kruipen en een flink end door te rijden. Op naar Ensenada aan een meer met uitzicht op twee vulkanen. Totaal verzopen en verkleumd komen we daar 240 kilometer later aan. Vandaag dit end rijden was niet de beste beslissing in ons leven. Onderweg hebben we In Puerto Varas nog wel uitgebreid gelunchd om een beetje op de warmen en op te drogen. In het restaurant lagen gewoon plassen waar we zaten en onder alles wat we ophingen.
De volgende ochtend hadden we eindelijk zicht op de twee vulkanen, de Osorno links en de Calbucho rechts. Ze lijken bijna het spiegelbeeld van elkaar, heel mooi. Langs de weg staan weer bordjes welke kant je uit moet als er eentje uitbarst. Als het de Osorno is dan moet je onderlangs het meer, als het de Calbuco is dan bovenlangs. De kindertjes letten hier vast goed op met topografieles.
De volgende ochtend kunnen we onze motorpakken nog wat droogstoken in de zon, ja echt de zon ! Toch voelt alles nog klef en koud als we het aantrekken. Het zou droog blijven dus we maken er een korte etappe van en maken nog een flinke wandeling in de Cochamovallei en slapen weer in ons tentje. We zijn nog steeeds in de provincie Los Lagos, veel meren en water dus, maar het wordt hier ook wel Patagonia Verde genoemd, Groen Patagonie en groen is het inderdaad. Het is een bergachtig regenwoud met enorme bomen, grote varens, struiken, overal mossen, grassen en ander groen spul. Tegen de avond begrijpen we waarom, de wolken slaan al snel neer en het wordt flink vochtig en koud. We liggen daardoor lekker vroeg in ons tentje.
Vandaag hebben we voor het eerst een stuk van de Carretera Austral gereden, de legendarische onverharde weg naar Patagonië. De afsalteringsmachines rukken echter al snel op en we zijn weer heel wat wegwerkzaamheden tegen gekomen. De weg wordt hier vooral breder gemaakt, hele stukken rots worden weggedrild terwijl iedereen een minuut of 10 staat te wachten. Daarna haalt de graafmachines nog wat grote brokken weg en dan mag iedereen weer een stukkie verder. Dat wordt hier ooit een prachtige racebaan. Tot die tijd is het nog behoorlijk hobbelen geblazen.
Ons bedje staat vanavond in Hornopiren, in Hotel Hornopiren. De vloeren kraken in dit oude pand waar de 70jarige señora Ollie de skepter zwaait. Buiten is alles mistig en somber maar wel mooi. Het doet soms een beetje aan IJsland denken, maar dan met bomen.
We hebben tickets op zak voor de boottocht morgen naar het volgende stuk Carretera Austral. Nog een stukje verder naar het Zuiden dus.
Foto's https://erwindob.smugmug.com/Travel/Zuid-Amerika-2018/09-La-isla-Chiloé/