Frío, famoso en falar

De rivierdoorwading bij Valle Eden ging ook deze derde laatste keer goed. Ben toch altijd bang om op een grote steen te stuiten en om te kiepen, zo het water in. Erwin rijdt er natuurlijk sierlijk en op z'n gemakkie doorheen. Op naar San Gregorio de Polanco aan het stuwmeer midden in het land. Daar betrekken we een huisje met open haard (die bijna uit de muur komt zetten maar ach) en brengen samen met de drogende was gezellig de avond voor het vuur door.

De volgende etappe gaat naar Minas en we zoeken naar de brug om naar de zuidkant van het meer te komen. Nou die is er dus niet, maar er vaart wel een pontje ! Op de terugweg gaat er gewoon een paard mee. De meneer van het huisje had al gezegd dat een stuk van de route onverhard zou zijn maar van de 240 was ongeveer 200 km gravelpiste waar we heerlijk met 70-80 km/h overheen reden. Eigenlijk is zo'n goed onderhouden piste net asfalt, maar dan wel met flinke wasbordribbels in de bochten.

Jammer dat het weer zo ontzettend koud was. Waar de camping met huisjes was, begon ook opeens de bewoonde wereld weer. Helaas hebben de huisjes op deze camping helemaal geen verwarming, maar de douches worden houtgestookt en zijn lekker warm.

De volgende dag (tis inmiddels maandag de 24e) begon met donkere wolken, maar toch lonkte de enorme berg achter de camping. Daar konden we mooi even in een paar uurtjes omheen wandelen. Het brede pad langs de bijzondere Ombuebomen werd steeds smaller en kwam uit bij een rotsspleet waar we ons door heen wurmden. Daarna raakten we het spoor echter bijster en besloten toch maar om te draaien. Tuurlijk volgden we ergens het verkeerde spoor en kwamen veel lager op de berg in de drassige schapenwei terecht. Het pad dat we steeds dachten te volgen was dus misschien helemaal geen wandelpad, maar een paadje voor de schaapjes. Het verklaart wel waarom we steeds zo moesten bukken bij alle bomen en struiken. Om de koude avond (10 graden in het hutje) door te komen hebben we de benzinebrander als kachel gebruikt.

Op naar de kust, we willen de zee wel weer eens zien en in Cabo Polonia schijnen ook zeehonden te verblijven. Na ruim 150 kilometer regen en zijwind en krijgen we de wind mee en rijden we in de zon. We komen wéér langs een lap grond met allemaal fantastische klassieke auto in deplorabele staat. Verder staan er borden langs de weg dat je moet oppassen voor overstekende koeien van 9 tot 10.30 's morgens en van 14.30 tot 16.00 's middags. Erg grappig maar we hebben geen zin om te stoppen voor een foto. We willen op tijd in Cabo Polonia zijn !

Vlak na de afslag staat een hek en we mogen er niet door van de meneer. Het gebied is alleen toegankelijk voor geautoriseerde 4x4's. Ah, dat verklaart de safaritrucks die we eerder zagen. Erwin is teleurgesteld maar ik vind het stiekem toch niet zo erg om geen 7 km door het mulle duinzand te hoeven rijden. We gaan naar de stad Castillo 20 km verderop waar we Hostal Vieja vinden met verwarming in de kamer. Da's hard nodig want we hebben het echt heel koud !

De volgende ochtend bij het ontbijt wordt ons gevraagd of we geïnterviewd willen worden voor de lokale radio, die in het belendende pand zit. Neeneenee, daar hebben we geen tijd voor, we moeten de vrachtwagen van 10.30 halen want we willen toch echt een dagje in Cabo Polonia rondhangen! Hobbeldehobbel in de vrachtwagen met nog drie mannen en een stinkende jerrycan benzine door de duinen. Erwin kijkt mijmerend naar buiten want hij had liever zelf gereden. We houden onze motorpakken aan want het is nog steeds verrekte koud.

CP is uitgestorven, we lopen langs het strand en zitten een tijdje heerlijk te genieten uit de wind in de zon. Het is hier echt mooi. Verrekijker gepakt en een zeehond gespot die uiteindelijk verderop op de rotsen klimt. We noemen em Robbie. Tijd om verderop te kijken, maar goed ook want nog later en de vuurtoren zou dicht zijn. De vuurtorenmeneer legt van alles uit en we snappen het ook nog en het licht gaat zelfs aan. Op de rotsen bij de vuurtoren liggen nog veel meer zeehonden en een grote zeeleeuw in het zonnetje. Na de ongeveer 100 treden weer naar benee zit fotograaf Alejandro daar, hij slaapt ook in het hostel maar blijft nu een paar nachten daar voor het ochtend- en avondlicht. Hij is bevriend geraakt met de vuurtorenmannen, luncht met ze en gaat met ze naar antarctica ofzo. We lunchen reteduur maar heerlijk in het zonnetje. Daarna wandelen we naar het duin in de verte. Op het strand liggen best veel dode zeehonden, zou dat nog door de storm komen ? Het zand maakt mooie sculturen van dingen die op het strand liggen. Om half 5 nemen we de vrachtwagenbus terug. We mogen in de open vrachtwagen, maar uggeugge wat een diesellucht. De mannen in de andere vrachtwagen achter ons zitten te lachen om ons gehobbel.

Op advies van de meneer van het hostel, die ook de directeur-generaal van het radiostation blijkt te zijn doen we de volgende dag een rondje met mooie dingen in de buurt. We worden weer gevraagd om op de radio te komen, nou vooruit dan maar. We worden gevraagd over onze plannen, wat we van Uruguay vinden, het Nederlandse marihuanabeleid, of we daarover nog aanbevelingen hebben, en de strijd tegen het water. Ja van die laatste twee weten we natuurlijk alles in vloeiend Spaans uit te leggen !

Nog nagiechelend en bedenkend hoe we dingen beter hadden kunnen zeggen reden we het dorp uit. Langs de palmen met koeien eronder, langs de wetlands met vogels, waar we zelfs 2 flamingo's in de verte menen te zien. Vlak voor de afslag naar het fort Santa Teresa wordt de weg opeens dubbel zo breed, er staan grote cijfers en een bord dat je niet stil mag staan. Haha, dit is dus het vliegveld, we kijken maar een beetje boven ons of we al uit moeten wijken. Het fort is helaas dicht is maar we hebben fijn uit de wind bij de grote toegangspoort gelunchd en naar de zwaluwen gekeken die af en aan vlogen.

Daarna door het achterliggende natuurgebied gereden en bij een uitkijkpost nog naar de einder getuurd op zoek naar walvissen, maar helaas, ze vinden het vast te koud in deze buurt. In het oude vissersdorpje Punta do Diablo wordt Erwin aangesproken door een mevrouw. Ze vraagt waar we vandaan komen. Holanda, roepen we zoals gewoonlijk. Dan vraagt ze of ze ons gehoord kan hebben op de radio vanochtend, ze herkent Erwin aan z'n stem ! Ha zelfs 40 km verderop zijn we beroemd.

Na ons fijne verblijf in Uruguay is het volgende land aan de beurt. We zijn erg benieuwd of het daar net zo vriendelijk en relaxt is. In Uruguay vinden Brazilië het maar een gevaarlijk land, maar de mensen zijn wel vriendelijk. We zullen zien. Kamperen doen we de komende dagen in elk geval niet, er worden best grote hoeveelheden regen voorspeld en we willen (kilo)meters maken richting de Iguazu watervallen.

Grens- en douaneformaliteiten Uruguay uit en Brazilië in gingen in elk geval erg makkelijk. Erwin werd alleen per ongeluk Uruguay nog een keer instempeld. De weg naar de eerste stad Pelotas is nogal saai en ja hoor, het waait wel weer erg hard. Opeens mogen we nog maar 50 en loopt de weg door de wetlands waar op de oevers capybara's zitten, liggen, hangen en lopen. Wat een leuke beesten !

Een kilometer of 40 voor de stad Pelotas draaien we een grotere weg op. Het verkeer is opeens drukker en ook pittiger. We rijden op een snelweg in aanbouw en iedereen wil ons en de langzaamrijdende vrachtwagens voor ons voorbij. Bij ons zou het ongehoord bumperkleven zijn, maar hier rijdt iedereen gewoon zo. We wennen al snel aan de auto's groot in onze spiegels. Opeens doemt in de verte een enorme stad op in de avondzon die nog net onder de donkere wolken vandaan schijnt. De steden die we de laatste tijd gezien hebben hadden geen hoogbouw, dus dit imponeert behoorlijk. Oef, Pelotas is dus echt een grote stad. We vragen aan een taxichauffeur waar de hotels zijn en begrijpen echt helemaal niet wat hij zegt. Dat Portugees is effe wennen, maar met wijzen, tellen en het woord semaforo (stoplicht) komen we een heel end.

Opeens zien we heel groot hotel op een hoog gebouw staan en gaan daarheen. Daar zijn meer hotels, we kiezen er eentje en mogen onze motoren bij het andere duurdere hotel parkeren. Daar is net een MissHuppeldepup wedstrijd afgelopen want er lopen meisjes van allerlei leeftijden in rode jurkjes met soms onmogelijke hakken. Ik val behoorlijk uit de toom met m'n motorpak en helmhaar.

In de stad vinden we zomaar een heuse bar - caféleven hebben we sinds BA niet meer gezien - dus we pikken het laatste tafeltje en drinken ons eerste Braziliaanse biertje.

De stad verkennen we de volgende ochtend nog even snel op de motor, want gister was het al snel donker. Ook hier weer een groot parkachtig plein met mooie mar ook vervallen gebouwen van begin 1900.
De route naar Santa Maria is fijn want er zijn bergen en bochtjes ! Jammer dat het regent, we lunchen zelfs in een bushokje.
Santa Maria is ook een leuke stad met ouwe gebouwen en ook hier vinden er een fijn hotel. Voor 35 euro per nacht slaap je hier prima met 's morgens een uitgebreid ontbijt. Erwins zeiknatte laarzen passen precies in het raamkozijn, maar hopen dat ze een beetje drogen. We wandelen weer lekker door de stad, bezoeken de enorme Carrefour die in een oud schoolgebouw is gevestigd.

Opeens horen we muziek uit een oud pand, gaan naar binnen en komen in een lokaal waar een sambaband speelt en de helft van de aanwezigen naar het voetbal op tv kijkt. Wat een leuke combinatie ! We drinken onze eerste fles braziliaans bier. De flessen zijn hier maar 600 ml en je krijgt zo'n fles ook in een soort cooler dus het blijft lekker koel.

De weg de stad uit lijkt wel een racebaan die de bergen in gaat. We rijden vol gas door de bochten, natuurlijk op de hielen gezeten door een paar auto's die er vast vaker rijden. Zodra de weg bergop gaat verschijnt telkens een extra rijbaan zodat we makkelijk de kruipende vrachtwagens in kunnen halen. Zo nu en dan haalt zo'n vrachtwagen ons op de weg naar beneden weer in met een bizarre snelheid. Zo vliegen de kilometers voorbij.

Ons doel voor vandaag is Frederico Westphalen (alleen vanwege de naam al !) en even lijkt het erop dat we er droog aan gaan komen. Maar een km of 30 voor de stad komen we toch in de buien terecht die we van een afstand al zagen hangen. We leken er steeds langs te slingeren maar opeens begon het te stortregenen. Enorme druppels, nog nooit zo groot meegemaakt. Erwin trok snel z'n regenbroek aan in de hoop zijn laarzen iets droger te houden en tegen de tijd dat hij die aan had was de regen in elk geval weer een beetje normaal.

Toen we in de stad aankwamen scheen de zon en lonkte het terras. Korte broek en sandalen eindelijk weer eens aan. Maar eerst kijken we nog even bij de oldtimers die op het plein staan te pronken. Net op tijd want de meesten zijn al vertrokken. Vooral de meneer met z'n 1967 DKW is erg trots en terecht !

Ook hier in PW wordt volop campagne gevoerd voor de aankomende gemeenteraadsverkiezingen. Dat campagnevoeren bestaat vooral uit auto's met vlaggen en met luidsprekers waar keiharde muziek uit komt die rondjes rijden door de stad. Vooral de partij met nummer 15 heeft veel auto's rondrijden. Ze hebben ook een verkiezingsdeuntje dat vooral lijkt bestaan uit zo vaak mogelijk quinze (15 dus) achter elkaar te zingen.

Er is helaas ook slecht nieuws. Een collega van Irene blijkt overleden. Het is moeilijk te omschrijven, maar omdat we zo ver weg zijn lijkt het alsof dat op een andere planeet gebeurd is. Pas later als ik er wat meer over ga nadenken, komt het besef en voelt het echt verdrietig. De feitelijk afstand schept dus ook zulke afstand.

We zijn vandaag aan onze tweede maand op reis begonnen. We zijn al een beetje aan het Portugees aan het wennen. Wel grappig dat het nu voelt alsof we ons in het Spaans al goed kunnen redden. We brabbelen hier een beetje Spaans en moeten er aan denken om obrigado/a te zeggen ipv gracias. Não falan portugues, is de langste zin die we kunnen zeggen
:-). Erwin is vandaag bij de lokale barbier geweest die heel toepasselijk João Razi heet en heeft daar prima duidelijk kunnen maken dat standje 1 met de tondeuse heus wel is wat hij wil. Een andere klant zit tegen me te praten. Dat ik aangeef hem niet te begrijpen, maakt helaas niet dat hij was rustiger praat. Maar ook hij vindt stand 1 veel te kort maar grapt nog wel dat Erwin best mooi licht zou kunnen geven als zijn hoofd zou worden opgepoetst.

We zijn vandaag maar een dagje in PW gebleven. Ook al waren de weersvoorspellingen al enigszins bijgesteld - geen 38 mm regen meer, maar slechts 16 - met de enorme druppels van gisteren nog vers in ons geheugen besluiten we hier toch nog maar een dagje te blijven hangen. Dat was een goed besluit want al tijdens het ontbijt begon het te stortregenen en viel de stroom uit. Bij de volgende hoosbui viel de stroom weer uit en bleef het ook uit. Smiddags zien we dat er druk gewerkt wordt aan de elektramast vlak voor ons raam. In de stromende regen worden de isolatoren vervangen terwijl de kabels erboven nog op spanning staan. Met een lange plastic stok worden de nieuwe kabels daar aangeschroefd en de zekeringen geplaatst. Als het licht weer aan kan klaart het ook op en wandelen we onder dreigende luchten door de stad.