hospitalidad

We hebben de afgelopen dagen een flink stuk Uruguay gezien en beleefd hoe de Uruguayanen zelf weekend en vakantie vieren, want de scholen zijn deze week dicht. Geen kindertjes met slagersjasjes dus deze week, tsja dat dragen ze hier als schooluniform. De meisjes mogen wel een mooie blauwe strik om hun revers.

Vanuit Colonia zijn we naar het nabijgelegen Real de San Carlos gereden waar tegen vorige eeuw diverse gebouwen zijn neergezet die nu staan weg te rotten. De stierenarena staat al sinds het stierenvechtverbod van 1912 in te storten. Op naar Carmelo, waar we ons tentje eens op willen gaan zetten want het is mooi weer.

Het landschap is compleet anders dan wat we in Agentinië zagen, mooie rollende heuvels, weilanden afgewisseld met wilde stukken en riviertjes. De afslag genomen naar Estancia de los Cerros de San Juan (stond met een sterretje op de kaart, dus dat moet interessant zijn) en het bordje 'verboden toegang zonder toestemming' lekker genegeerd. Mooie onverharde weg en inderdaad een uitgebreide boerderij met allerlei gebouwen erbij. Toch maar een beetje snel doorgereden en via een ander pad weer naar de grote weg gereden. Daar was het hek echter op slot, maar het werd op ons verzoek geopend door een vriendelijke meneer die vertelde dat iedereen van de cerro die sleutel had die op alle hekken past.

Daarna ook nog de restanten van een 18e eeuws jezuitenklooster bezocht met een kalkoven, Calera de las Húerfanas. Hadden we al verteld over het fenomeen meeloophond ? Nou, zo'n beest komt meestal heftig kwispelend aanlopen, wil duidelijk geaaid worden en loopt of rent daarna een tijdje met je mee. Heel gezellig. We hebben er inmiddels al een stuk of wat gehad, sommige met gewoon een halsband om maar ze zien er soms ook wel viezig uit, die aaien we dan natuurlijk niet maar toch blijven ze dan bij ons.

Op de camping hadden we er maar liefst twee en echt, ze bewaakte ons ook 's avonds en 's nachts. Iedereen die langs kwam werd aangeblaft. De camping was iets buiten Carmelo bijna bij het uiteinde van een soort pier. Het blijkt een zeer populair zondagmiddag/avond uitje en de auto's rijden in file daarheen terwijl de brommers er tussendoor scheuren. En dan pakt men z'n stoeltje en tafeltje uit de auto, de mate of het bier in de hand en genieten maar ! Best een gezellig tijdverdrijf.

Het miezerde een beetje toen we wakker werden dus maar in de tent ontbeten met sap en brood van gister. Meeloophond nr 2 was er nog steeds. Alles ingepakt toen het begon te klaren en op naar Fray Bentos. "Onze" hond was al een eind verderop, zag Erwin en rende nog een heel stuk mee. Gelukkig hebben we geen plek voor een hond.

Estancia Narbona onderweg was helaas dicht, maar wel een mooi stuk onverhard gereden pal langs een groep paarden. Verderop zijn we tijdens het rijden allebei te grazen genomen door een local bug (bij oid). Bij Erwin in z'n nek bij mij recht op m'n neus. Blij dat m'n neus de dagen daarna niet zo dik was als Erwins kin.

In Fray Bentos zelf zijn geen cabañas, verderop in Las Cañas wel. Beetje uitgestorven boel maar we hebben weinig keus want het gaat regenen en flink ook. Nog even naar FB gereden voor boodschappen, en op de terugweg langs El Anglo, van de Oxo-boullionblokjes en corned beef, gereden.

Tijdens het koken blijkt ons kot inclusief ontbijt en we krijgen een briefje voor morgenochtend. Erg gezellig zo'n eenzaam ontbijt in uitgestorven vakantieresort.....

De volgende dag zien we tijdens de lunch bij Friends, een slechts 5 dagen open restobar met zeer trotse maar stuntelige mensen, op het nieuws - tussen de Friendsafleveringen door - dat twee jongens van hun sportschoenen beroofd zijn met kettingen en machetes. Dat is hier dus landelijk nieuws.

's Middags bezoeken we de fabriek die deels is omgetoverd tot museum. Rondleidingen zijn helaas gecancelled vanwege de regen want dan worden alle metalen wandelpaden onbegaanbaar. Dan maar alleen museum waar we ons vermaken zo lang als nodig want intussen hoost het. Tijdens een korte opklaring racen we naar de supermarkt maar daar begint het pas echt te hozen. Daar doden we de tijd met wat internetten op de open WiFi en we krijgen zelfs lekkere warme koeken die zijn gebracht door iemand die zeiknat binnen komt. Dat is handig om de tijd te doden. Als het opklaart trekken we snel de motoren uit de goot die in een beekje is veranderd. We komen nog droog aan ook, 't is toch 8 km verderop.

De volgende 24 uur zitten we opgesloten in ons kotje. We hebben het tvtje aan de gang gekregen en zien beelden van aan de kust met auto's door diep water in de straat en omgevallen bomen voorzien van het onderschrift "code rood".
Ontbijt krijgen we niet want daar 50 meter verderop is de stroom zelfs uitgevallen. Gelukkig hebben we onze noodvoorraad ! Nee geen aardappels, maar wel pannekoekenmeel. Op de eenpittige gasbrander toveren we een heerlijk ontbijt. 's Middags klaart het al weer op en kunnen we gelukkig weer gaan wandelen.

We vertrekken graag de volgende dag, op naar de warmwaterbronnen van Dayman. Onderweg zien we 3 vakantiefietsers, 1 ging onze kant op, 2 kwamen ons tegemoet en hadden duidelijk ortliebtassen. Best pittig fietsen want het gaat goed op en neer en er zijn maar nauwelijks dorpjes onderweg. In Paysandu geluncht, waarbij de serveerster net mevrouw Plop was. Buiten stonden pliesies bij onze motoren te dralen en er kwamen er nog twee bij. We staan netjes bij alle brommers geparkeerd, we hebben toch niks verkeerd gedaan ? Nee hoor, ze willen ook gewoon even weten wat iedereen ons vraagt, waar komen we vandaan, welk merk motor, hoeveel cc, hoe hier gekomen etc. Gezellig hoor. Bij het uitrijden van de stad kwamen we langs een enorm veld vol oldtimers in deplorabele staat. Allemaal te koop !

In Dayman de camping genomen want het is mooi weer en druk en de camping heeft z'n eigen warmwaterbad. Oeh da's lekker warrem. Het enige dat ontbreekt is een biertje en jaloers kijken we naar de badgenoten die wel een biertje hebben. Erwin roept ballorig, "das cerveza para compartir" en prompt krijgen we een koude duitse halve liter aangeboden. Heerlijk en alstie leeg is dan krijgen we er zelfs nog één ! Een buen recuerdo aan Uruguay :-)

Toen de zon bijna weg was toch maar eruit gegaan, kouhoud ! Snel afgedroogd en omgekleed en het dorp in waar iedereen rondloopt in badjassen. Bij de biergevers nog een Regalo Holandes achtergelaten, een bijna leeg doosje salmiakbolletjes. Ze zeiden dat ze het lekker vonden :-)

Op de camping staan meer reizigers, een Est ( Hi Tarmo) die met z'n 25 jaar oude Mazdabusje al 20 maanden onderweg is en een zwitsers stel dat met hun 4x4 camper al twee jaar op weg is. Verder staat er een grote duitse vrachtwagen "gestald" en blijkens hun landkaart achterop hebben ze de hele wereld al gezien !
De volgende ochtend komen steeds meer Uryguayanen aan om vakantie te vieren. Ouwe Renaults en Peugeot opgeladen met matrassen tafels stoeltjes en hout voor de BBQ natuurlijk. Wij vertrekken naar het midden van het land. De route voert door het waanzinnig groene binnenland met zachte bergen en diepe rivierendalen. Het is net of alles bekleed is met zo'n laagje groen van de bergen bij miniatuurtreintjes. Er staan verder bijna geen bomen maar overal zie je koeien paarden en schapen. Op het laatst komen eindelijk de beloofde bochtjes maar het wegdek is te slecht om er fijn te scheuren. De laatste 20 km is onverhard met soms grote losse stenen. Das vooral voor Irene weer effe wennen en slikken maar al snel gaat het goed en sjeezen we door de heuvels.

De camping in Vallen Edén was verlaten en we zijn te laat om de sleutel van het toiletgebouw te halen bij het museum dus dan toch maar een klein (veel te) duur kamertje in de posada. Er is wel erg langzaam internet dus bij deze de thuisblijvers maar weer eens verwend van voor de open haard.