Laatste nieuws uit Argentinië, deel 1

Zo'n drie weken geleden posten we ons laatste reisverhaal vanuit Cachi en namen we ons voor om wat vaker te updaten, zodat de verhalen wat korter zouden worden. Da's dusnie gelukt. We werden even opgehouden door wat omwegen, de geweldige landschappen en een nachtje op het politieburo.
Maar het is inmiddels winter, althans in Nederland, dus de avonden zijn lang en saai. Ga d'r maar voor zitten, pak wat te drinken en beleef met ons mee. Hieronder staat deel 1, deel 2 volgt hopelijk snel vanuit Chili, waar we later vandaag aan hopen te komen. We zijn nu nog nog in Rodeo, in debuurt van San José de Jachal, op zo'n 100 kilometer van Chili, ter hoogte van Vicuña.
Er komen in totaal zo'n 70 foto's bij.

Onze hondjes in Cachi bleven tot het eind bij ons, hoewel Snoes, het vrouwtje, een hele dag op stap is geweest. Het mannetje mist haar duidelijk en als we weer terugkomen van een uploadsessie op het plein blijkt hij een van Erwins sandalen te hebben gevonden. Goeie reden om die stinkdingen weer eens uit te wassen.

's Nachts worden we weer wakker van een kauwende hond. Snotver, het zal toch niet !? Toch maar even gekeken, alle schoenen en slippers zijn er nog en ik zie twee ravottende honden. Het mannetje weet me nog net in m'n gezicht te likken. Bij het opstaan is Erwin aan de beurt. Na het inpakken laten we ze achter. Snif. We brunchen bij onze vaste WiFistek waar ook steeds een XT660 staat. Die blijkt van de eigenaar Martin Oliver te zijn. We krijgen van hem een ruta40-gids en hij geeft een hoop goeie tips voor mooie ritten en plaatsen.

Vandaag zijn we op de helft van onze reis, we zijn 90 dagen onderweg en hebben er ook nog 90 te gaan. We gaan we terug naar het mooie stadje Chicoana, onder andere om het Nationaal Park de las Cardones, cactussen dus, te zien. En daar zijn er hier inderdaad heeel veel van. Er staan bordjes die waarschuwen voor guanacos 's nachts op de weg, maar we denken toch echt een kudde verderop te zien. Op de top van de Cuesta de Obispo trekt de bewolking even weg en genieten we van het uitzicht. Er is nog een stel nl'ers en we maken foto's van/voor elkaar.
De weg de andere kant de berg af is ripio en lang niet zo zacht glooiend als daarnet. De vallei wordt steeds groener en we komen steeds lager. Het laatste stuk gaat over een smalle weg langs de berg. Chicoana ligt voor ons doen erg laag, op 1200 meter en voelt hier toch anders. Mensen lopen in korte broeken en t-shirts en we zien weer Ford Falcons en gauchos op paarden op straat en het is een stuk warmer !
We maken ook weer eens regen mee. Das helemaal niet erg, want dan kunnen we fijn weer eens een boekje lezen en wat websurfen. Als het eenmaal weer droog is wandelen we op aanraden van een van de jongens van het hostel naar de Quebrada de Tilián. Fijn weer eens wat kilometers in de kuiten te zetten, maar wel vermoeiend. Achteraf blijkt dat we nog wat verder door hadden moeten lopen voor een soort Mariagrot te zien, jammer dan.

De volgende dag keren we terug over dezelfde pas. De bochten zijn hetzelfde, maar het is veel mistiger dus we doen voorzichtig. Vooral bij het stuk voor de top hangt zware mist, de weg is smal en naast de weg gaat het steil naar beneden. Bij het uitzichtpunt is eigenlijk alleen het bordje met de hoogte te zien.

De afslag naar Seclantas door het NP Los Cardones was verrassend mooi. We slalomden door de rode bergjes, alsof iemand zich flink had uitgesloofd met een bulldozer. Seclantas is klein en uitgestorven, maar wel een mooi dorpje. 's Avonds eten we local food bij het resto in de straat. De regionale mais-maaltijdsoep Locro hadden we al eens gegeten, maar dit is nog stevigere kost. Het smaakt best lekker, maar het is meer iets voor een koude hollandse winteravond. Hoe klein dit dorp ook is, we zijn niet de enige toeristen, er is nog een stel en het zijn nog Nederlanders ook. Ze vertellen dat ze hier gisteren ook gegeten hebben en de halve avond de eigenaar om zich heen gehad hebben. En ja hoor, daatistie, mager mannetje, te grote broek met riem vastgesjord, grote prop coca in z'n wang, maar toch komtie nogal dronken over. Wij kunnen em in elk geval nauwelijks verstaan. Gelukkig bemoeitie zich meer met z'n 'vrienden' van gisteravond :-)

Vanuit Seclantas gaan we naar de laguna van Brealito, op aanraden van Martin Oliver. Na 15 kilometer en een paar mooie smalle steile bergpaadjes zien we de lagune liggen in een dal. Mooi blauw water, gele struiken, ezeltjes, schapen. Erg mooi en superstil op wat gemekker en gebalk en het geruis van de benzinebrander na :-) Twee bakkies koffie later stappen we weer op de motor, maar eerst schreeuw en vloek ik nog even van de pijn. Er prikt een grote stekel dwars door de zool van m'n motorlaars in m'n voet. Auhauw. Tis wel een goeie waarschuwing, voorzichtig rijden we de motoren terug naar het pad en komen zonder lekke banden de vallei uit.
Daarna volgt opnieuw een prachtige route via smalle bergweggetjes met de rivier ver onder ons. We zien alleen mensen die ons lopend tegemoetkomen, eentje heeft een pak wijn in z'n hand, tsja het is ook best warm en een flink aantal kilometers vanaf de grote weg.

Terug op de ruta 40 rijden we inmiddels in het namiddaglicht door de Quebrada de las Flechas met bizarre rotsen. Hoe zouden die nou ooit weer ontstaan zijn ? Onze lange dag eindigt tussen de wijnranken, in Cafayate. Daar is gelukkig nog een kamer vrij in het eerst gekozen hostel met een grote achterplaats waar de motoren fijn een paar dagen kunnen staan. We gaan eerst naar de farmacia voor hoestpillen, want Erwins longen willen maar niet stoppen kriebelen. 's Avonds op het plein eten we lekker malse kip en salade met een klein flesje lokale witte wijn. Een bijzondere druif in deze regio is de Torrontés en die van lokale biologische wijnboer Nanni smaakt echt heerlijk op deze warme avond !

We vinden em zo heerlijk dat we de volgende dag een bezoek brengen aan de Nanni-bodega, waar we de landgenoten uit Seclantas weer tegen komen. Zo'n rondleiding is natuurlijk leuk, daarna kunnen we proeven ! De verschillende wijnen worden royaal ingeschonken, maar uitspugen kunnen we gewoon niet !

We zijn nog een paar dagen in Cafayate om bij te komen en wagen ons onder andere aan een wandeling door een kloof naar een waterval. Als we even uitrusten en lunchen op een enorme steen hebben we eigenlijk geen zin om verder te gaan. We zitten echt heerlijk en pakken ons gisteren aangeschafte dominospelletje. Plons, daar verdwijnt een steen in het stromende water. Tot vandaag weten we nog niet elke steen het was, maar we spelen vrolijk verder.

Na 5 dagen hebben we het wel gezien in Cafayate en we stappen weer op de motor. Eerst gaan we nog even noordwaarts naar de Quebrada de las Conchas, met weer bizarre rotsen. Daar treffen we ook een Zwitsers stel met ktm690s. Eindelijk nog een vrouw op de motor ! Terug via Cafayate rijden we door richting Quilmes, waar ruïnes van de ruim 1000 jaar oude stad moeten zijn, die we graag willen zien. Daar in de buurt aangekomen hangen er zwarte wolken boven de bergen en het bliksemt, we stellen het bezoek maar uit tot morgen.
De goden zijn ons echter niet goed gezind, want de volgende ochtend treffen we een enorme modderstroom op de weg naar Quilmes, kennelijk heeft het gister of vannacht flink gehoosd. Ik heb geen zin in een nat bruin pak dus we rijden maar verder naar het zuiden.

In Santa Maria zien we een bordje Riva Motors en die winkel is nog open ook. Alle andere winkels zijn dicht, want het is de dag van de Virgen de la Valle. Het is echt echte cross/off-roadwinkel en ze hebben maar liefst 3 soorten olie om uit te kiezen. Na bijna 10.000 kilometer is het toch wel tijd voor wat verse olie, We krijgen van eigenaar Adrian de tip om vooral naar Antofagasta de la Sierra te rijdenn en de foto's die hij ervan laat zien zijn ook echt prachtig. We vragen of hij toevallig ook dop 30 of 32 heeft liggen zodat we de voortandwielen kunnen wisselen. De werkplaats is dicht, maar hij zal nog even rondvragen of iemand die heeft liggen. Hij wijst ons de weg naar de camping en vraagt of een vriend, die inmiddels ook in de winkel zit, langs mag komen voor een interview. Op naar de camping met een doosje olie en nieuwe filters, maar ruim 500 pesos armer.

Terwijl ik de tent opzet, begint Erwin met olie wisselen. In Cafayate had hij al een jerrycannetje gescoord. We eten tussendoor het restant van de lekkere koeken die we gister bij het tankstation kochten. Dat moet maar even genoeg zijn. Daar komt een brommertje met 2 man aangereden en die hebben doos, warme empanadas, 20 pesos voor een dozijn. Ik vraag hoeveel vier kosten, meneer denkt vier dozijn.. zoveel honger hebben we nou ook weer niet. Net als we gaan zitten met een fles limo komt een mooie pickup en een brommertje aangereden. Het zijn Adrian en Marco met een dop 30 en 32 en een statief en videocamera. Ze helpen Erwin met het tandwiel wisselen en daarna worden we geïnterviewd. Het blijkt dus voor de lokale motortvzender te zijn. Gelukkig gaat het deze keer over motoren en niet ovet drugsbeleid en water. Marco heeft gelukkig veel onthouden van ons eerdere gebabbel en vertelt zelf veel in plaats van ons aan het woord te laten :-)

De volgende ochtend rijden we slechts tot Hualfin want morgen gaan we richting Antofagasta, op aanraden van Adrian van de motorwinkel. Volgens de LP moeten we kunnen kamperen bij de Termas de Quebrada, even buiten het dorp. Via een rivierbedding komen we na een paar kilometer bij een kloof met rode rotsen waar allemaal strooien afdakjes en half afgebouwde betonnen tafels en bankjes staan. Er zijn ook twee baden met warm/lauw water. Verder zijn er warme hokjes met betonnen bakken waar het water uit de muur spuit. Omdat we het al warm genoeg hebben, het is zo'n 38 graden, houden we het bij wat pootjebaden en genieten van het plekje in de schaduw van ons afdak. Het enige nadeel is dat er hier maar één vieze plee is, dus piesen we bij de dorre struiken even verderop, voor de plantjes ook fijn :-) Er lijkt geen eigenaar of beheerder te zijn en de brommertjes en auto's met badgasten rijden af en aan over het smalle weggetje. Als het avond wordt, zetten we de tent op, nou zal niemand ons meer wegsturen toch ? We koken ons potje en kijken als het echt donker is naar de miljoenen sterren. Als we in ons tentje gaan liggen straalt de warme bodem door onze matjes heen, de deurtjes laten we vannacht maar open.

De afslag naar Antofagasta voert ons eerst over een asfaltweg door een brede vallei met puntige rotsen daarna een stuk onverhard slingerend langs de bergen en door een rivierbedding. Daarna volgt weer strak asfalt over de eerste col, waar zoveel zand tegen de berg is gewaaid dat het een enorme duin lijkt. Het asfalt voert ons verder naar het dorpje El Peñon via maanachtige landschappen. Bij een van de lagunes is de weg afgesloten en moeten we een flink aantal kilometers over een piste met heel wat rottige zanderige stukken. Oh wat heerlijk om daarna weer over het asfalt te zoeven. Na El Peñon is het nog 60 kilometer piste naar Antofagasta de la Sierra. Het uitzicht is fantastisch, we zien in de verte zwartrode vulkanen liggen en de bergen zien er zo onwerkelijk uit, alsof het geairbrusd is. Jammer dat de piste zo vol grind ligt en ik dus vooral oog voor de weg voor me heb. Erwin staat - as usual - regelmatig op me te wachten en kan dan mooi wat foto's maken. Ah, mooi, er wordt aan de weg gewerkt ! Een grote schuiver heeft een groot stuk weg gladgemaakt, dat rijdt vast heel lekker. Helaas, het is een groot zompig stuk weg geworden en allebei trekken we diepe sporen in het gladde wegdek. De wegwerkers lijken het helemaal niet erg te vinden en staan gezellig met Erwin te praten terwijl mijn achterwiel hopeloos diep is weggezakt. Even later rijden we over de mooie nieuwe piste naar een enorme zwarte lavastroom. Huizenhoge brokken zwarte steen vormen een grillig landschap waar we met de motor vlak langsrijden. De Antofagasta-vulkaan die dat allemaal ooit uitgespuugd heeft steekt nog zwarter af tegen de blauwe hemel, evenals de tweelingvulkaan Alumbrera, erachter.

Het gemeentehostel is helemaal vol, maar de mevrouw verwijst ons naar iemand in het dorp. Een ruime cabaña met 2 slaapkamers, een keuken en een echte bank. Die zit voor geen meter, maar we hebben er toch maar mooi eentje. Even later blijkt de mevrouw van het gemeentehostel de eigenaresse te zijn en even verdenken we haar ervan gejokt te hebben dat dat hostel vol is. In het dorp wordt een voetbaltoernooi gehouden, maar wéér komen we net aan als de wedstrijd is afgelopen. Het team van Antofagasta heeft duidelijk niet gewonnen en een uur later is de huldigingswagen uit de dorpsstraat weggehaald. Omdat het feest is, wordt er een bingo gehouden, en het halve dorp zit met bingokaarten op de stoep van het gemeenschapshuis of binnen, waar de nummertjes omgeroepen worden. Voor degenen die niet zo ver kunnen tellen worden de dubbele getallen ook nog eens los geroepen. We eten 's avonds bij het huiskamerrestaurant ernaast en de doña is het dan wel een beetje zat, is het nou nog niet klaar met die loteria, verzuchtte ze. De meneer vertelt ons van alles over het dorp, terwijl we op de bestelde locro (maissoep) wachten. Als toetje krijgen we zelfgemaakte dulce van pomelo, een soort jam, verrassend lekker. Het dorp ligt op 3500 meter en we komen van 1400 meter, maar gelukkig voelen we ons prima, geen koppijn of andere tekenen van hoogteziekte, en ook Erwins longen houden zich goed.

De volgende ochtend gaan we eerst op zoek naar brood. We weten dat er geen bakker is (gister lag er bij een winkeltje zelfs groen brood op de plank), maar er zou iemand in het dorp zijn die zelfgemaakt brood verkoopt. Beetje nagevraagd en toevallig komt de mevrouw net aanlopen. We kopen 3 broden voor omgerekend 3 euro. Ze zijn lekker zwaar maar ook best droog en niet bepaald vers. Nou ja we hebben ontbijt en lunch en het is niet groen ! We rijden eerst naar de lagune van Antofagasta. Er is best veel te zien in de omgeving en we zouden zo een dag of vier in de buurt rond kunnen rijden, maar we willen ook eindelijk wel eens richting Chili. Keuzeskeuzes! Bij de lagune zien we flamingo's en eenden en een clubje lama's staat er lekker bij te grazen. De tweelingvulkanen lijken best dichtbij dus we rijden nog een eind die kant op, maar ze komen maar niet dichterbij. We keren terug via dezelfde weg want we hebben nog een lange dag te gaan.

Volgens de gps loopt er westelijk van de weg naar Antofagasta een piste, waardoor we precies de wegwerkzaamheden en de relatief drukke weg van gisteren kunnen vermijden. Die piste zou ook naar Campo de Piedras Pomez moeten gaan, een gebied met allemaal uitgesleten rotsblokken. De piste begint waar we em verwachten en het rijdt lekker. Niet teveel grind op de piste, maar daaromheen des te meer. Een paar kilometer rechts van ons is een rode rotswand en aan de andere kant zien we weer de vulkanen, alleen iets verder weg dan gisteren. Op een gegeven moment reed het naast de piste lekkerder dan erop, want daar was het harder. We moeten wel de hele tijd staand rijden en dat betekent zo elke 5 kilometer even stoppen om m'n handen weer een beetje tot leven te laten komen en gelijk te genieten van het uitzicht en ons te verbazen over dit waanzinnige landschap. Het is zo onwerkelijk dag ik er steeds van moet giechelen. In de middle of knowhere in de buurt van een lagune staan een paar huisjes en er wonen ook echt mensen, ongelofelijk. Het eerste huisje heeft een fijne carportachtige constructie, gemaakt van takken en de bagagedrager van een fiets, waar we mogen lunchen van de zwijgzame eigenaar. De vrouw des huizes zien we alleen eventjes in de deuropening. Alleen de hond heeft van alles te vertellen en blaft tot we zijn gaan zitten en uit het zicht zijn. We zijn erg blij met de schaduw want er was tot dusverre verder geen begroeiing, behalve her en der een stekelig plantje. Na de lunch gaf Erwin het restje salami en ketchup aan de meneer van het huisje en daar wastie best blij mee.

De weg ging verder richting een grote zwarte vulkaan en al snel reden we over een pad door een zwart landschap. Hier geen grote brokken lava maar een zwarte laag grind over de bruingele ondergrond die zichtbaar wordt op het grillige pad om de vulkaan. Rechts is een lagune waar we een stukje naartoe lopen om de flamingo's daar van iets dichterbij te kunnen zien. Op de oevers is duidelijk te zien dat het water zout is, er ligt een wit laagje op en her en der groeien trossen zoutkristallen. Verder gaan we weer om de vulkaan heen over het golvende pad door het zwarte landschap. Er zitten soms pittige klimmetjes bij en eentje is me te steil, die mag Erwin doen, ik klim zelf wel naar boven, pffft hijg. Het track op de gps klopt prima en langzaamaan rijden we weer op normale ondergrond. In de verte is de grond wit en daarachter grijs. Aan de linkerkant van de enorme, brede stijgende vallei voor ons - echt we kunnen tientallen kilometers ver kijken - is al een hele tijd een brede witte rand zichtbaar en we krijgen het vermoeden dat dat de Campo De Piedra Pomez moet zijn. Als we bij de witte ondergrond zijn aangekomen is al snel geen piste meer te zien. De weg is opgehouden en we moeten zelf een route kiezen over enorme witte stenen, nou ja, Erwin kiest en ik hobbel erachteraan. De witte stenen worden vlakker en er verschijnen grijze duintjes op het enorme hellende vlak waar we inmiddels rijden. De duintjes zijn van kleine lavasteentjes en dat zakt best snel weg als je eroverheen rijdt. Gelukkig zijn hier wel weer sporen van andere voertuigen zichtbaar, waardoor de duintjes wat makkelijker te onderscheiden zijn.

Eindelijk krijgen we zicht op de bizarre rotssculpturen van Piedra Pomez, wat heeft de natuur hier toch weer wat moois gemaakt !
De zon begint al weer flink te zakken en we moeten nog een kilometer of 30 naar het dorpje El Peñon waar we een hotel hebben gezien. De laatste kilometers piste tot het asfalt zijn vreselijk hobbelig en we rammelen, ook met zo'n 70 kmh zowat uit mekaar. Bij het hotel aangekomen blijkt het vol ! Er is een hele zwik freestyle BMX'ers neergestreken voor een RedBull-kampioenschap bij Piedra Pomez. Zo groot is dat gebied dus, we hebben er niks van gemerkt toen we daar waren. Ook alle casas familias in het dorp zitten vol door dezelfde groep. We mogen bij het hotel wel onze tent opzetten en van de toiletten gebruik maken. Achteraf maar goed dat het vol zat, want het kostte zo'n 70 euro per nacht. We konden er ook eten, wel vroeg want om 8 uur moesten ze 40 man bedienen. Geen probleem, graag zelfs, want we hadden flinke honger. De kolonne pickups kwam uiteindelijk pas om een uur of tien in het donker aanrijden, terwijl wij lekker uit de wind tegen een warm muurtje geleund ons zoveelste spelletje domino speelden.

De terugweg ging een stuk sneller, we hadden er immers al gereden en in het ochtendlicht was alles net iets minder mooi. We hebben nog wel even gekeken of de wegomleiding wel echt nodig was. Jawel, het asfalt eindigde in een groot meer en ging verderop weer verder. Nee Erwin ik wilnie proberen er toch doorheen te rijden. We dachten makkelijk bij de andere piste te kunnen komen, maar dat viel een tikkie tegen en het was flink gassen door het supermulle zand. Weer terug op de ruta 40 die kilometers lang door een brede woestijnachtige vallei gaat, is er niets te zien behalve een bergrug links en rechts. De vallei verandert langzaam in één grote droge stoffige hete rivierbedding en dan begint m'n motor te stotteren. De tank op reserve zetten helpt niet, maar na even stoppen looptie weer. Tot aan het stadje Belén valt de motor regelmatig uit, en dat is vooral in de bochtige kloof vlak voor Belén best lastig. Maar we halen Belén en nemen een hostel met airco want de camping is een heel end buiten het stadje.

In de buurt van Belén zijn de Inca-ruïnes van El Shincal. Veel is er niet van over maar de twee tegenover elkaar liggende heuvels, Zon en Maan, zouden vroeger voor rituelen gebruikt zijn. Wij gebruiken de Maan om op te lunchen en uit te kijken over voormalige stad.