Gedirigeerd door het weer

(foto's, behalve eerste twee, achterstevoren, sorry)

We besloten toch maar om Paraguay te verlaten, zoals we erin gekomen waren, via het pontje weer terug maar Iguazu. We hadden ook nog een leuke route gevonden waarbij we ook nog een paar andere watervallen aan konden doen. In Obligado hadden we het wel gezien, dus ondanks de dreigende luchten gingen we vrolijk op pad. Mooie route, maar de afslag maar de 1e waterval was een grote modderpoel, waar andere brommertjes glibberend uit kwamen.

De toegangsweg naar de 2e waterval hebben we niet eens meer gezocht en de volgens de gps verharde weg 7 km verderop was helemaal niet verhard maar bestond uit twee sporen klei en was zo nu en dan erg glad. Tot het pontje zouden we dus zeker niet redden in één dag en we hadden geen idee of er onderweg nog een hotel of zoiets was.

Rechtsomkeert dan maar dezelfde weg weer terug. Geen probleem want het is hier gewoon mooi en we hebben zo lekker de buien weten te omzeilen. We besluiten naar Encarnacion te rijden en toch van daaruit weer naar Argentinië te gaan. Makkelijk hoor zo per moment kiezen wat we doen :-)

We hebben een ouwe LP uit 2008 en daarin staat dat een stuk van de stad Encarnacion op enig moment prijsgegeven zal worden aan de rivier omdat het waterpeil door de stuwdam verderop verhoogd wordt. Als we bij de rivier aankomen zien we inderdaad een grote vlakte en een aangelegd strand waar het best lekker toeven is. In de verte staan nog twee stille getuigen van de stad die daar vroeger was, een voormalige rijstmolen en een oud pakhuis, gedeeltelijk verzonken in de bodem. Veel locals hier hebben hun kofferbak opgebouwd met de grootst mogelijke speakers en die staan hier en daar ook nog op een "passend" volume te spelen terwijl ook de muziekschool zijn demonstratie geeft. Een bombasteclectisch geheel.

We blijven nog een dagje in Encarnacion, het is een aardig stadje en jawel, er staat alweer een hoop regen op de planning. Later op de dag betrekt het inderdaad en gaan alle sluizen open. Het komt echt met bakken uit de lucht en we schuilen bij de winkeltjes bij het busstation waar het dak niet helemaal waterdicht is.

Toch wel een beetje spannend vandaag, we zijn benieuwd of we in de problemen komen omdat we geen Paraguyaanse import papieren voor de motor hebben. We geven onze paspoorten af bij de migraciones en krijgen ze gestempeld terug. De meneer wijst naar het douanekantoor en zegt dat we daar naar binnen moeten. We rijden erheen, parkeren voor de deur, dralen even alsof we naar binnen gaan en rijden dan rustig de grensbrug over de Paranárivier op. Bij het bordje Argentinië halverwege hebben we eventjes ieder voor zich gejuicht.

Op naar de Argentijnse douane. Over de motoren maken we ons geen zorgen, maar we hebben wel streng verboden waar bij ons: joghurt en salami, schande ! Gelukkig hoeven er deze keer geen tassen open. De salami en joghurt hebben we later met Argentijns brood opgegeten, op en mooi lunchplekkie aan de Paraná.

We waren van plan in Ituzaingo te kamperen en alvast even te kijken hoe de weg naar het Iberapark erbij lag. Het had immers een paar dagen geregend en de noordelijke toegangsweg zou dan onbegaanbaar zijn. Hmmm, ziet er best goed uit.120 km te gaan... het is nu 2 uur 's middags... moet te doen zijn ! Er was gelukkig weinig ander verkeer, hoewel de enige inhaalactie bijna verkeerd afliep. Toen Erwin voorbij een vrachtwagen was besloten de koeien die eerst rustig rechts in de berm liepen, te gaan rennen en over te steken. De vrachtwagen ging vol in de ankers en ik raakte bijna het kalf dat achterop liep. Pfoeiiiiii.

De weg werd wat slechter, dus gingen we in het enige dorp onderweg, Galarzo, kijken of dat iets was om te slapen. Hadden we dat maar niet gedaan want ik glee weg in een onbenullige moderplas en landde op m'n schouder en bonkte met m'n kop met helm tegen de grond. Even bijgekomen bij een meneer die limonade verkocht en toen toch maar weer verder, nog maar 75 km te gaan. De weg werd wat slechter met soms diepe half opgedroogde moddersporen en op andere plekken weer zand, met op het laatst, de zon laag in ons gezicht.

Colonia Carlos Pellegrini is het dorp 'to be' voor een bezoek aan het Iberá park. We overwogen even om er in een hotel te slapen, maar de posada waar Erwin aanklopte kostte maar 220 US$ per nacht, incl ontbijt, dat wel, en bij de receptie was de open haard aan. Omdat het al weer bijna donker werd zijn we maar snel naar de camping gegaan.

De volgende dag bleek dat zeker geen slechte keus, ondanks de koude douches. Bij elke plek hoort een soort overdekte picknickplek, met parilla (bbq) natuurlijk.
Je kampeert daar als het ware in de voortuin van de natuur: uitzicht op het meer, grazende/luierende capybara's op het gras, allerlei vogels komen gezellig buurten en om de hoek in het riet drijft gewoon een kaaiman. We hebben geen haast om vandaag ook maar iets te gaan doen ! Bovendien doet m'n schouder ook best pijn :-(.

Tijdens de lunch knijpen en likken we de laatste druppels chocopasta uit de tube Fred&Ed. HELP! Don't send money, send more Fred&Ed, want chocopasta verkopen ze hier dus niet ! 's Middags krijgen we toch de geest en lopen we over de dijk en brug over het meer naar het wandelgebied waar we een hertje en een aapje spotten, maar vooral veel muggen, die Erwin overigens lekkerder vinden dan mij.

Terug op de camping lijkt mijn achterband nogal zacht te staan. Hopelijk komt dat alleen doordat we gisteren de banden toch misschien een beetje teveel hebben afgelaten ....? Onze franse buren met een Nissan Patrol camper hebben gelukkig wel een compressortje, dat scheelt weer pompen. Bij de 2e band breekt het draadje in de zekeringhouder dus die heeft Erwin gelijk voor em gerepareerd. Wel gek om opeens weer Frans te praten, wat is dat opeens moeilijk ! We weten de woorden wel in het Spaans !

Voor onze tweede dag in Colonia Carlos Pellegrini boeken we een boottochtje om de natuur van nog dichterderbij te kunnen zien. Voor het ontbijt toveren we het oude brood van gisteravond om tot klakkers (wentelteefjes voor niet-Zeeuwen).
Tijdens de afwas kwam onze gids al vertellen dat we over 5 minuten vertrekken. Oeps, dat gaat ineens snel. Alles vlug aan de kant gezet, spullen gepakt en het bootje in.
Op naar de beestjes, en dat zijn er veel! Het hele rijtje is wel langs gekomen: kaaimannen in 2 soorten waarvan de mooie voor laarzen duidelijk in de minderheid, capybara's (die in het water 'hacer amor' waarbij het vrouwtje natuurlijk onder water wordt geduwd, zo gemeen !), herten, black eagles waarvan Erwin een prachtig "lucky shot" maakt en een heleboel andere vogels waarvan we de naam niet meer weten.

De middag vullen we met pannekoeken bakken, het eergisteren gescheurde bandje van de zijtas weer naaien en een beetje luieren. Er moet ook nog getankt worden, hoewel we het nog wel zouden moeten kunnen halen naar de volgende stad. Erwin rijdt met elke motor naar de plaatselijke distributeur, die kennelijk regelmatig naar het dichtsbijzijnde tankstation rijdt om zijn tankaanhangwagen te vullen. Na een ferme teug aan de slang in een jerrycan wordt een grote 2,25 ltr fanta-fles gevuld die in de tank van de motor gegoten wordt.

We hebben een mooie parilla dus moeten we maar weer eens bbq'en.
De slager vindt 900 gram vlees niet zo veel voor z'n tweeën, wij vinden het wel genoeg. Later lijkt zo'n 750 gram te bestaan uit botten en vet, maar toch smaakt de rest heerlijk!

Tijd om hier weer weg te gaan, niet omdat we het zat zijn, maar er wordt slecht weer voorspeld voor de komende vier dagen.
De weg naar het zuiden is echt stukken beter dan vanuit het noorden. Na een kilometer of 40 mooie piste beginnen de wegwerkzaamheden, ooit moeten de laatste 80 km tot de stad Mercedes asfalt worden en ze hebben nog 40 km te gaan. Met enorme machines wordt de oude weg omgeploegd en daarna met een grote wals met bulten weer glad gemaakt. Ook worden naast de weg brede geulen gemaakt voor de afwatering. We moeten wel een beetje uitkijken waar we rijden, want het is nog niet overal lekker vlak.

In Mercedes vinden we een leuk koloniale stijl hotel (Los Sobrinos, de neven) waar we snel onze bagage in de kamer zetten en op zoek gaan naar de bedevaartplaats voor Gauchetito Antonio Gil, de beschermheilige der weggebruikers. Het is dan wel geen Lourdes, maar het aantal dankbetuigingen is onvoorstelbaar. Muur na muur na muur hangt volgeplakt met gegraveerde 'dankjewel Gauchetito voor ontvangen gunsten' plaatjes en in de loods/museum waar alle offerandes verzameld worden, hangen fietsen, jurken, voetbalshirtjes, geweren, foto's van auto's, kinderen en massa's kentekenplaten. Daaromheen zijn tig kraampjes gebouwd die allemaal dezelfde rode souvenirs verkopen. Natuurlijk kopen wij ook een rood lintje voor aan onze motoren, opdat Gauchetito ook ons beschermen zal ! Terug bij het hotel mogen de motoren achter op het plaatsje staan, maar ze moeten dan wel via de voordeur naar binnen. Gelukkig is het allemaal lekker breed.

De volgende dag begint het tijdens
het ontbijt zo hard te hozen, dat de motoren er schoon (nou ja, een stuk schoner) van spoelen en er zandzakken worden neergelegd om het hotel voor verdere nattigheid te behoeden. Allemaal normaal in de 'primavera' volgens een van de sobrinos. We hebben tussen de buien en lichtflitsen door toch maar de motoren opgepakt. Droog? Wegwezen ! Oh ja, eerst nog even naar de bakker want we hadden al weer honger en we moesten nog lunchbrood hebben. We rijden droog de weerlichtende stad uit. Tuutuut langs Gauchetito Gil (als je niet tuutert dan loop je vertraging op !) waar het al drukker leek dan gister. Stukje bij beetje onze regenkleding maar weer uitgegaan want de lucht werd blauwer en de hitte steeds zwaarder. Het is zo heet dat een beetje verkoelende regen wel fijn lijkt.
We worden zo loom van de hitte dat we bij een restaurant met Café Express op de gevel elk twee espresso nemen een een fles ijskoud water. Binnen staat de airconditioning aan maar we blijven buiten, bang dat de klap straks te groot wordt. Ohhh, maar als die deur dan weer open gaat en een golf koude lucht naar buiten stroomt......

In de stad Corrientes hebben we de groene verkeerslichtengolf gelukkig mee, en we negeren het bord 'laatste afslag voor u de provincie verlaat', alsof een weldenkend mens dat echt niet zou doen !? Al snel rijden we over de immense brug over de Paraná-rivier de Chaco-provincie in, de heetste van allemaal. Druipend van het zweet laden we 20 km verderop in de stad Resistencia de bagage van de motoren. Als eenmaal alles de trap op is gezeuld naar ons hokje op de 2e etage zijn we compleet doorweekt, dus wassen we gelijk onze motoronderkleding maar weer eens uit. Daarna de stad in, met wandelschoenen en paraplus want inmiddels heeft het gehoost en het flitst en dondert nog flink boven de stad.

Resistencia heeft als bijnaam de cultuurstad van Argentinië, maar dat komt vooral door de paar honderd beelden die overal in de stad te zien zijn. Goeie reden om nog een dagje door de stad te slenteren, wederom uitgerust met paraplu en wandelschoenen om onze voeten droog te houden als de straten en stoepen veranderen in snelstromende beekjes. Er zijn ook een paar musea, maar vreemd genoeg zijn die allemaal dicht op zondag. Willen we es een keer.......

Resistencia is ook de poort naar de Chacoprovincie, waar het erg heet kan zijn. Nou dat hebben we gemerkt, het is nog geen zomer, maar de thermometer stond kort na vertrek al op 40+ graden. Het voelde alsof we de hele weg tegen een föhn in de warmste stand inreden. Geen weer om te kamperen en zeker ook geen weer om een kamertje bij een local te huren, zonder ventilator, zoals we ons voorstellen. Het gedeelte Chaco dat als bijnaam, 'El Impenetrable' heeft, laten we dan ook maar zo. Het lijkt hier al tijden niet geregend te hebben en de wegen in het minder bewoonde deel zijn zeer waarschijnlijk zanderig. Nou ja, we hebben een flink stuk grote weg overgeslagen door ons blokje om en slapen toch lekker koel in de stad met wederom een lange naam, Presidencia Roque Saenz Peña.
's Avonds vinden we een fijn terras in de warme wind met lekkere sla, een schotel hapjes, een fles bier en helaas een zweetkont komen we de avond door. Oh ja, er zijn hier ook thermale warmwatertoestanden, maar das toch niet zo aantrekkelijk bij deze hitte.

Vandaag is het weer een beetje normaal weer (30 graden, een wolkje, zonnetje en briesje) dus gingen we naar de dierentuin !
Daar waren vooral dieren te zien die in de omgeving in het wild leven, uitgezonderd een paar beren, een groot nijlpaard en wat voor pampus liggende leeuwen en tijgers. Er waren vooral veel vogels te zien. Altijd zielig om dieren in kooitjes te zien, maar toch ook wel geweldig om vooral die vogels van zo dichtbij te kunnen zien.