Noch immer Paraguay

Na het uploaden van het blog in Ybycui probeerden we te pinnen bij de plaatselijke bank. Maar helaas, er kwamen voor ons geen centjes uit. Ons plan om via kleine dorpjes naar het zuiden te rijden moesten we dus omgooien. 40 km noordelijker was wel een pinautomaat voor buitenlandse kaarten en we besloten dan ook nog maar naar het Museo Ferrocarril te gaan.

We hadden niet meer dan een paar ouwe treinen verwacht, maar het hoofdgebouw was omgetoverd tot prachtig museum, waar je ook zomaar door de stapels originele blauwdrukken van diverse treinen en werktuig mocht bladeren. Erg gaaf en mooi gedaan. Daarnaast was de complete werkplaats met ontelbare door een centrale as aangedreven machines in oorspronkelijke staat nog aanwezig. Helaas was het geen vrijdag of zondag want dan gaat de stoom erop en zijn alle machines in de werkplaats in gebruik. De spaanstalige gidsmevrouw legde alles zo simpel mogelijk voor ons uit en we konden het best redelijk volgen.

Toen we aankwamen stonden er buiten twee motoren (200 cc, dus eigenlijk brommers ;-) van het wereldberoemde merk Mondial, hoog opgeladen met veel spullen. Binnen troffen we de eigenaren, vader en zoon, uit Argentinië. Ze hadden er al een hele reis door Zuidamerika op zitten. De 400 km zandwegen in Noord Paraguay was toch wel zwaar geweest met hun motoren !

Van de Ferrocarril mevrouw kregen we nog foldertjes van wandelingen en bezienswaardigheden in de omgeving van het Ybytyruzu-gebergte. Goed plan voor de komende dagen want het wordt lekker weer.
Wij gingen eerst maar weer naar Villarrica want eerder waren er geen hotels te vinden en de laatste 20 km richting het gebergte zagen er erg nat uit.

In Villarrica hebben we die dag nóg een park ontdekt, met een meertje (vijver volgens erwin), rondjes lopende mensen en 3 grazende capybara's ! Bij onze favoriete heladeria (ijsboer) van de vorige keer hebben we een espressomachine ontdekt ! Heerlijk ! Het hotelkamer is prima, maar wel een beetje klein en alle muren en plafonds zijn bekleed met stof, ook het plafond in de badkamer. Is dat de nieuwste trend in woondesign ?

Na vertrek uit Villarrica rijden we eerst naar de westkant van het Ybytyruzu-gebergte, om een berg te zoeken die op een grote dinosaurus lijkt. De onverharde weg loopt in de buurt van een riviertje en dat is goed te merken als ik op enig moment met m'n voorwiel in een ander spoor terecht kom dan met m'n achterwiel. Erwin ! Hellup ! Erwin probeert mijn motor eruit te rijden of in elk geval in één spoor te krijgen, maar 15 meter later is er niks veranderd, behalve dat er nu 2 enorme geulen achter de motor zijn. Wat een bagger, maar inderdaad in de verte zien we inderdaad iets wat een liggende dino zou kunnen lijken, een kop en een romp. Verderop moeten ook nog rotstekeningen te zien zijn, maar de boel zit op slot en de jongen die later aan komt sjokken prevelt iets van 'pagar' betalen dus. Tickets heeft hij niet en hij is helemaal niet vriendelijk, zoals we hier zo gewend zijn geraakt. We vermoeden dat het niet helemaal in de haak is en laten de tekeningen voor wat ze zijn. Nou dat was wel een ommetje van 45km waard ;-)

Rond lunchtijd waren we weer terug in Villarrica dus togen we na een gebruikelijke picknick in het park maar weer naar de heladeria voor een espressootje. Tijdens de lunchboodschappen hebben we ook een fles heuse Paraguayaanse wijn aangeschaft voor omgerekend 70 eurocent. San Sebastian, klinkt goed toch ?
Net buiten Villarica hebben we een heus VVV gezien, dus daar willen we nog wat info halen en vragen of dat het toch misschien wel gewoon is dat er geld gevraagd wordt voor de bezienswaardigheden. Helaas is de boel gesloten.

Er komt nog iemand aanlopen dus wij netjes in 't Spaans vertellen dat het dicht is. De meneer blijkt een Duitser te zijn met een heleboel te vertellen maar hij geeft nog wel een goeie tip voor overnachting. Met hospedaje Santa Katarina hebben de duitsers Karin en Harry inderdaad een mooi plekje geschapen in Colonia Indepedencia, 20 km verderop. Ze hebben koeien, 2 geweldige honden, kippen, een paar gastenkamers, een stuk bos, een meertje, een bescheiden huis voor zichzelf, een enorme moestuin, en een prachtig uitzicht. Prima stek om een paar dagen te blijven. We kunnen er zelf wat kokkerellen en natuurlijk trekken we bij het eten de fles wijn open. Die is echt niet te drinken. Zelfs te slecht om azijn van te maken. We durven em niet door de gootsteen te spoelen, want het zou de afvoer wel eens weg kunnen vreten.Toch geeft deze fles ons nog een hoop lol want we dagen Harry en Karin en ook Bernd, die daar ook woont terwijl hij in de buurt zijn eigen huis bouwt, uit om er ook van te proeven.

De tweede dag in de Colonia wandelen we naar de waterval Salto Suizo in het gebergte en klauteren ook naar boven via rotsen en half verdwenen houten trappen. Bij de ingang stond dat het priveterrein is en het 5000 guarani pp kost (ongeveer een euro). Die hebben we deze keer braaf betaald aan de jongen die boven bij de waterval de boel stond aan te harken. De waterval heeft helaas niet veel water, maar 't is wel een mooi plekje. 's Avonds weer met Karin, Harry en Bernd over van alles en nogwat gepraat. Onze nieuwe fles wijn werd ook niet goedgekeurd want die bleek van de achterbuurman, maar vergeleken bij de wijn van gisteren vinden ze em toch wel meevallen.

We doen nog een derde dag hier in de Colonia, een dagje niks met eat nuttige klusjes. Erwin draait een boutje aan bij Irene d'r motor, vult een beetje olie bij en borstel het ergste vuil er af, hangt lekker in de hangmat met een muziekje en de Enduro Abenteuer en plonst later in de middag het meertje in met Toby, de hond. Irene repareert twee broeken op Karins naaimachine, waar je eigenlijk 3 handen voor nodig hebt, want het ding slipt steeds en je moet met de hand steeds bijdraaien. Op de achtergrond klinkt zacht Julio Iglesias, wat een bijzondere combinatie is dit ! 's middags nemen we nog een kijkje bij het parc ferme van de plaatselijke rallysprint, die morgen gehouden wordt op het locale autodrôme.

We hebben ook nog een groot raadsel opgelost. Ergens vorige week merkten we dat de tijd van gps en telefoon niet meer gelijk stonden. Inmiddels hebben we helemaal uitgevogeld hoe dat nou zat. Vorige week zaterdag zijn we Paraguay binnengekomen. Zonder dat we het wisten was het ineens 1 uur vroeger. Zondag ontdekten we dat de gps-en ineens een uur vroeger aangaven dan de telefoons en vonden dat het zomertijd was. Stom ding dacht Erwin nog en heeft handmatig zomertijd uitgezet zodat alles weer klopte met elkaar en de omgeving. Maar eigenlijk blijkt het hier dus wel zomertijd te zijn sinds vorige week, maar dus ook een andere tijdzone. We hebben dus zaterdagmiddag & -avond een andere tijd aangehouden dan iedereen om ons heen. Straks in Argentinië, als het daar ook zomertijd is, moeten we dus wel weer wat klokjes aanpassen !

We gaan weer op pad, weg uit deze toch wel vreemde omgeving met vooral Duitsers waarvan sommigen geen woord Spaans spreken. Eerst, nog een allerlaatste keer, naar Villarrica om geld in te slaan. Dit keer ieder 1 miljoen, daar moeten we even mee kunnen doen. We nemen natuurlijk nog een ijsje en een espresso bij de heladeria :-)

We rijden onderlangs het Ybytyruzu- gebergte naar het zuiden. Op de doorgaande weg rijdt een dieplader met een enorme grondfreesmachine heel langzaam. Het gevaarte id zo hoog dat er iemand naast loopt met een soort lange hark die alle kabels over de weg omhoog houdt. Er bovenop staat ook nog iemand om aan te geven dat het past.

Sinds ons bezoek aan het treinmuseum zijn we alert op oude treintrajecten en gebouwen. In Ñumi zoeken we het stationnetje nog even op, dat nu een woonhuis is, waar Free Willy op de tv speelt. In Gral (kort voor generaal) E.A.Garay is het oude stationnetje veranderd in een brommeronderdelenwinkel met woonhuis met de naam 'La Estacion' waarvan een meneer gezellig even een praatje komt maken.

Verderop rijden we een kleinere weg in richting bergen om te lunchen. Op de kaart loopt niet alles door maar het zou best kunnen dat we binnendoor een ommetje kunnen maken. Bij het einde van de weg op de gps is in werkelijkheid een hek van een Estancia maar dat is niet op slot. Volgens Erwin betekent dat ook hier, zoals in Spanje, dat je er wel door mag, maar dat je het wel weer dicht moet doen. De weg erachter is prachtig en slingert langs velden en bossen en er staan zelfs bordjes over de gevaarlijke bocht en het natuurgebied. Kilometers verderop, bij de boerderij, wordt nog net als we daar staan een grote horde paarden opgejaagd ergens heen. Mooi gezicht is dat. Als we een eindje verder even stilstaan voor een kleine sanitaire stop komt er een brommertje achterop. Erwin trekt net z'n rits dicht, maar ik zat al met m'n broek op m'n knieën en kon em nog net omhoog trekken. Hij is van de estancia en na wat kletspraat brengt hij ons naar de afslag een stukje terug die we hadden moeten hebben. Die is wel op slot (want het is zondag) en Pedro (zo heet hij volgens zijn naambordje) gaat de sleutel halen na even gebeld te hebben. Het volgende hek is ook nog dicht en daar nemen we weer afscheid.

We eindigen de rit bij hotel Kuni in San Juan met z'n lange achternaam, waar we semi-camping style lekker zelf een prutje koken. Alleen het knolding is niet helemaal gaar. De kippepoot die we nog kochten tijdens een rondje dorp smaakt prima door ons prutje.

Het is al weer maandag 15 oktober volgens de telefoon, zelf kunnen we de dagen niet meer bijhouden. Alleen de zondag valt meestal wel op want dan zijn de stadjes wat stiller en zijn alle rolluiken van de winkels dicht. Op naar Nationaal Park San Rafael. Het grootste deel van de route gaat weer over harde kleiwegen met af en toe wat zand en wat houten bruggetjes. Het waait ook behoorlijk en af en toe doet het aan het strand denken, zo waait het zand over de weg en door de lucht.

In een dorp poseer ik onder het uithangbord van Despensa Irene, (zo heten kleine winkeltjes hier, nou ja niet allemaal Irene natuurlijk). Er zitten wat dames achter de heg, voor de ingang en ik roep 'me llamo Irene'. Moet een vreemd gezicht zijn voor die dames zo'n mens in motorpak dat Irene staat te roepen, maar eentje kom naar me toe en zegt Yo soy Irene. No, Yo soy Irene, haha. We schudden handjes, babbelen wat en dan gaan we maar weer.

Op een gegeven moment is daar de onvermijdelijke grote weg, bah wat rijdt dat vervelend. Gelukkig mogen we na een kilometer of 20 weer de kei- en kleiweggetjes op. We hadden, behalve een waypoint op de gps in the middle of nowhere, niet veel informatie over waar de overnachtingsmogelijkheid in het park nou precies was, maar met navragen en zo nu en dan een bordje kwamen we er aan het eind van de middag toch aan. En gelukkig, er was plek ! Een Zwitsers stel is hier 34 jaar geleden neergestreken en probeert sindsdien het kostbare stuk natuur te beschermen. Van de Paraguayaanse overheid krijgen ze daar helaas maar weinig hulp bij. Voor meer info, zie procosara.org. We krijgen een rondleiding door het bezoekerscentrum waar indrukwekkende insecten opgeprikt zitten en opgezette vogeltjes en weckpotten met slangen en andere enge beesten te zien zijn. 's Avonds eten we met het hele gezin mee, vader Hans, zoon Pedro, diens vrouw Carolina, baby Fernanda en de huishoudster Clarissa. De vrouw des huizes Christina is op vakantie in Zwitserland.

Vlak voor het eten barst het verwachte onweer los. Het water gutst langs de ramen van het 34 jaar oude in Paraguayaanse stijl gebouwde houten huis en de stroom valt uit. Gelukkig is er een aggregaat die voor wat licht zorgt tijdens het eten. We zijn best onder de indruk van het natuurgeweld en vragen ons af of alles in ons gebouwtje nog oké is. Volgens Hans is dat nieuwer en dus beter. Als we daar na het eten aankomen treffen we een groot waterballet aan. Bedden, vloeren, alles is nat. Onze bagage ook deels, maar gelukkig zijn de ortliebtassen die op de grond stonden waterdicht. Onze kamer was precies aan de stormkant en het water is langs de vensters em onder het pannendak geslagen. De kamer aan de andere kant is gelukkig nog wel droog, dus verhuizen we. Gelukkig hebben we een fijne lamp bij ons want het aggregaat is alleen voor het hoofdgebouw.

De volgende dag spettert het nog even maar al snel wordt het lekker warm en als we eenmaal met lange broek en wandelschoenen door het woud lopen, lopen de straaltjes zweet met ons mee. Erwin heeft van Hans een machete meegekregen want het pad zou her en der overgroeid kunnen zijn. Bij de ochtendwandeling valt het nog mee, maar bij de middagwandeling moet Erwin regelmatig een weg hakken langs of door de omgevallen bomen of neergewaaide bamboestruiken. Misschien dat we daardoor ook niet zo heel veel vogels zien, maar dat kan ook komen doordat we vooral naar de grond kijken om niet te struikelen. Erwin wijst op een gegeven moment op de onderkant van een boom die schuin over het pad hangt, brrr wat een groot insect, maar wel erg mooi.

Als we terug zijn is er nog steeds geen stroom, maar dankzij het aggregaat kan er zelfs geinternet worden en kan ik mijn neefje nog op tijd een 4e-verjaardagsmailtje sturen. De antenne moest daarvoor nog wel even goed gericht worden in de 20m hoge mast.

Na weer een heerlijk ontbijt met joghurt van 't huis en verse gebakken eitjes vertrekken we weer. We twijfelen een beetje want het is een mooie plek, maar er is nog steeds geen electra en de warme douche is op een gegeven moment natuurlijk echt op. De weg naar de bewoonde wereld is prima te doen, lekker harde modderwegen en zo nu en dan zelfs al weer wat stof. We rijden zoveel mogelijk binnendoor, het laatste stuk over een grappig golvende weg.

In Hohenau strijken we neer op de camping, de kamers vonden we te duur, die kunnen we altijd nog nemen als het aankomende onweer te erg wordt. Voor dit weekend wordt weer veel regen en onweer voorspeld. We plonzen gelijk het brrr koude zwembad in. Als we opgedroogd zijn is het tijd voor boodschappen. Paraguay blijkt maar klein te zijn, want op de grote weg tuutert een auto naar ons, het is Hans die met de hinkende hond naar de dierenarts is geweest. Er bleek een soort grote worm of larve in z'n poot te zitten, brrr.

Eindelijk een supermarktje gevonden met vleesafdeling en weer genoeg meegekregen voor een weeshuis. Op de camping de 3poot-bbq aangemaakt met de cederappels die we onderweg al hadden meegepakt en het houtskool dat er al lag. Het eerste stuk vlees is nog effe experimenteren, het tweede stuk ziet er lekkerder uit en Erwin weet nu hoe het moet. Het wordt wat frisser dus we bedenken waar onze lange broeken zijn voor straks. Hmmm... ik kan me niet herinneren dat ik die van Erwin - met daaraan de voor reizigers 'verplichte' rits om geld te verstoppen, im ons geval 250 USdollars en nog wat euro - vanochtend heb ingepakt..... Alle tassen doorzocht, maar helaas geen lange-broek-met-riem te vinden. We proberen nog te bellen met San Rafael, maar krijgen geen verbinding. Ook nog maar een mailtje gestuurd naar het mailadres van Procosara, misschien is er weer electriciteit en lezen ze het daar nog. Aaargh mijn telefoon wil de mail niet verzenden, even later lukte het Erwin wel. Tegen de tijd dat we aan het tweede stuk vlees beginnen komt het uitgedroogd van de bbq. Zonde !

Erwin droomt die nacht dat hij terug is gereden en dat hij zijn broek heeft gevonden, het geld is echter weg, maar er is nu ook een ontzettend lelijke huishoudster die opeens een hele stapel bonnetjes heeft waarmee ze haar telefoon kan opwaarderen.

Die ochtend zit ik zit in m'n uppie op de camping dit verhaal te tiepen, terwijl Erwin nu echt naar San Rafael terug rijdt, 145 km in totaal. Ben benieuwd..... Krap 2 uur en 15 minuten later komt hij aangegrijnst. Broek en riem zijn gevonden (en ook een van mijn handschoenen, oeps) en hij heeft heerlijk gereden.

We bezoeken 's middags de overblijfselen van de Missiones Jesuiticas Guarani in Jesus en de volgende dag die van Trinidad. Het verhaal hier is dat de Jezuiten 'samen met' de oorspronkelijke Guaranibevolking die missies tussen 1610 en 1760 hebben opgezet met respect voor de Guaranicultuur. Waar je in de museumpjes niks over leest is dat de paus dat natuurlijk helemaal geen goed plan vond en toen de Portugezen huis heeft laten houden, waarbij duizenden Guaranis zijn gedood of de slavernij in zijn gejaagd. Hoe het precies zit weten we natuurlijk ook niet.

Inmiddels is het al weer 20 oktober en zitten we in een hotel in Obligado. Het heeft al flink ge-onweerd en geregend en er komt nog meer van dat weer dus we doen het weer even rustig aan :-) Zo hebben we fijn de tijd om verder plannen te maken. We hebben nog steeds geen papieren voor de motoren, dus we twijfelen nog een beetje waar we het land weer zullen verlaten. Bij de grens Encarnacion-Posadas zouden ze streng zijn, dus misschien gaan we wel weer terug met het pontje....