Laatste nieuws uit Argentinië, deel 2

Vanuit Belén rijden we vervolgens naar Fiambalá, bekend van de Dakar en er schijnen duinen en geweldige warmwaterbaden te zijn van maar liefst 57 tot 25 graden. Dat laatste zien we helemaal zitten. Op de kaart staat een dun lijntje "Cuesta de Zapata" dat ons een hoop kilometers bespaart, maar daar aangekomen staat een groot bord met Ruta Cerrado, afgesloten dus en ook nog eens verboden toegang ! We vragen het toch maar even na bij de politiepost vlakbij, want van Adrian hadden we gehoord dat het wel moest kunnen. De politiemannen zeggen dat het wel kan met de motor, maar het is peligroso en we moeten voorzichtig zijn. We treffen een mooie smalle bergpas met diepe droge rivierbeddingen, grote keien en flinke stukken weggeslagen weg. We snappen nu wel waarom er geen auto's mogen rijden !

In Fiambalá, dat rond vier uur, zoals alle stadjes, uitgestorven lijkt, zitten de dames van de toeristinfo in hun airco-kantoor te popelen om ons alles over het stadje te vertellen. Kamperen bij de termen schijnt niet meer te mogen, dus gaan we naar camping El Paraiso, dat z'n naam eer aan doet. Wat een bloemenweelde: stokrozen, zonnebloemen, tropische oranje pluimen, er zoemen metallicgroene kolobris rond en het gras is lekker sappig voor ons tentje. Het water zal hier wel gratis zijn, want er wordt permanent gesproeid.
Zonder motorpak rijden we de 12 km omhoog naar de termen, strak asfalt, met alleen een beetje zand in de rivierbedding. De meneer bij ingang vraagt of we echt wel willen badderen, het water is namelijk warm en de toegang kost 45 pesos, best duur voor een uurtje badderen. We mogen eerst kijken en dan achteraf betalen. De koudere baden zijn vies, leeg of vol algen alleen de warme baden zijn schoon. En warm is ook warm, 40 tot 37 graden. Daar koelen we niet van af, dan kunnen we beter gratis op de camping onder de douche gaan staan, hollanders die we zijn. De sterrenhemel is ook hier overweldigend en we slapen paradijslijk die nacht.

Vanuit Fiambalá kun je eigenlijk alleen naar Chili via de San Francisco pas (500 km zonder benzinestation) of terug over dezelfde weg. Omdat onze actieradius maximaal 400 km is, zonder allerlei colaflessen met benzine mee te slepen, én we via een andere pas Chili in willen, nemen we dezelfde weg terug, tot het lastige stuk van gisteren. Daarvóór willen nog even naar de duinen verderop en de plek waar het Dakarkamp altijd is, maar Bianca, de campingmevrouw, zegt dat de wind vanaf 12 uur flink op zal steken, dus we gaan maar gelijk weg. We hebben geen zin in een uur harde, droge, warme, stoffige wind op kop. De Dakar zullen we, als het goed is, elders in levende lijve zien. (hoe ist met de zenuwen JW ?).

Een kilometer of 70 later blijken we op de oude ruta 40 te rijden, waar onderweg allemaal afdakjes en altaartjes staan. Waarvoor ze zijn weten we niet, maar van eentje maken we dankbaar gebruik om in de schaduw te lunchen. Eerder hadden we al wat lekkers van de bakker gegeten in een dorp dat alleen leek te bestaan uit een school, een kerk en, jawel, een plaza - echt in elke stad of gehucht is een mooi stadsparkje - waar alle bankjes precies in de zon stonden. Dan maar in 't plantsoen !

We komen steeds lager en links zien we op een gegeven moment zelfs geen bergketen meer, maar alleen wat bulten in de vlakte. Verderop duikt Erwin onder de 1000 meter, ik blijf erboven volgens de gps. Er waren een paar bezienswaardigheden onderweg, een stuk 'camino del inca' dat eruit zag als een gewoon pad, een graanmolen die niet te vinden was; de laatste bordjes met sitio archeologico hebben we dan ook maar gelaten voor wat ze waren. We komen om een uur of vier aan zoals steeds is de stad stil en verlaten. Op naar de camping, aha, daar zijn alle mensen, althans de jongeren. Het lijkt wel een groot openluchtfeest met zwembad. We gaan dus maar op zoek naar een hostel. Bij hostel Paiman kunnen we onze tent opzetten, maar we kiezen toch maar voor een kamer met baño privado en ventilator. Maar goed ook want het zou krap worden het veldje. Er staan twee fransen en 's avonds wordt er ook nog een zwembad neergezet. We hangen wat op/rond het plein, waar we maar weer eens een ijsje eten, (8 pesos hier voor een grote hoorn en twee bollen:-) bij de Argentijnse keten Grido.
Onze zoektocht naar een kek zakje voor de dominostenen brengt ons in een souvenirshop waar mooie petten liggen en Erwin is weer blij.

Bij het eten wint Erwin een potje domino in 6 beurten en hij had ook al een Fiat gewonnen met z'n argentijnse simkaart, waar hij zowat elke dag een spam-sms van krijgt. We hadden vandaag een staatslot moeten kopen !

De fransen blijken wandelaars te zijn en hebben deels dezelfde route gevolgd als wij, maar dan geheel te voet. Ze zijn in San Antonio de Los Cobres begonnen en over de ruta 40 en de Cuesta de Zapata tot hier gelopen. Dus ook over de Abra Acay van bijna 5000 meter hoog. Wow ! Ze lopen zo'n 30 km per dag dus misschien komen we ze de komende dagen nog een keer tegen. Na het ontbijt komen nog twee franse fietsers aan die zo te zien ook al een grote reis achter de tandwielen hebben.
Het is al weer goed heet, maar we willen naar het museum ! Er is hier een 36 km lange kabelbaan die begin 1900 is aangelegd voor de mijnbouw in de bergen 3500 meter hoger. De mineralen en de mensen werden met de kabelbaan vervoerd, bizar. De kabelbaan is er nog, het grondstation ook en er staan tientallen bakken rondom en het museumpje staat vol gereedschap, mineralen en andere mijnspullen.
Er is nog een museum in de stad in een oude graanmolen. Omdat we de twee graanmolems onderweg gemist hebben gaan we erheen. Eerst nog even een ijsje bij de Grido, hmmmm. Weer te voet, een flinke tippel en nog steeds brandt de zon en komen de wolken maar niet dichterbij voor wat schaduw. Het molendeel is er niet meer maar we worden wel zeven nokvolle kamers rondgeleid, met typmachines, schilderijen, archeologie, mineralogie, boeken en andere spullen, zoals een heuse Commodore 64. We voelen ons wel een beetje oud, nu spullen die we vroeger zelf hadden, al in een museum staan. De vriendelijke mevrouw ratelt maar door, terwijl het ook daar snikheet is en de straaltjes van onze rug lopen.

Terug in het hostel is nog een tentje verschenen, een Japanner op een vouwfiets met een karretje erachter met daarop een samsonite koffer.
Hij spreekt geen spaans en nauwelijks engels, maar we komen er wel achter dat hij thuis er Suzukimotor heeft..... wat doetie hier dan op de vouwfiets ????!!!

Gefascineerd door de mijn kabelbaan besluiten we de volgende dag op zoek te gaan naar het allerhoogste station, het zou een ritje van ongeveer 80 km moeten zijn naar ruim 4000 meter hoogte in het Famatinagebergte. Daar is het vast ook lekker koel. Voor het gebied zijn tegenwoordig plannen voor dagmijnbouw en daar is de bevolking behoorlijk op tegen, overal hangen protestaffiches. Onderweg treffen we zelfs een soort protestkamp, inclusief slagboom, waar we gelukkig wel door mogen van de allenige meneer. Helaas kiezen we voor het verkeerde track en dat kost teveel tijd, waardoor we onze poging staken. We eten onze picknick heerlijk in de schaduw bij de zogenaamde Rio Amarillo, de natuurlijk gele rivier die ook echt knalgeel is. Op de terugweg komen we weer bij de slagboom en die is nu dicht en erbij ook meer mensen. Erwins kenteken wordt genoteerd en we babbelen wat over onze reis en hun protest. Ook nu moeten we de groeten aan Nederland doen, bij deze !

Het tweede kabelbaanstation is makkelijker te vinden. Alles staat ook hier, hoewel wat roestig, erbij alsof het zo in gang gezet kan worden, inclusief de stoommachine. 's Middags maken we nader kennis met de Franse fietsers die al ruim twee jaar onderweg zijn. Ze hebben bij het eten per ongeluk onze wijn opgedronken, maar het jointje dat we in ruil daarvoor aangeboden krijgen, slaan we vriendelijk af, nee, niet alle Nederlanders roken dat spul !
We nemen volgende ochtend de tijd om te vertrekken want we hoeven niet zo ver. We gaan naar Nationaal Park Talampaya, waar geweldige zandsteenformaties te zien zijn. De route gaat over de Cuesta de Miranda, een mooie kronkelende onverharde bergpas met rode bergen en groene valleien. Aan de andere kant van de pas wordt flink aan de weg gewerkt, ooit zal dat vast mooi strak asfalt worden. Een eind beneden ons zien we drie fietsers afdalen, een ervan is de tweede Japanner die gister aankwam bij en vanochtend vroeg weer vertrok bij het hostel. Deze heeft wel een goeie fiets en normale fietstassen.

We kunnen een afsteker nemen naar de weg naar het park, maar de piste rijdt niet echt lekker. Even later zien we de boosdoener, een grote bulldozer die de weg aan het schuiven is. Daarna is het weer lekker hard en komen we in Parancillo aan. We missen nog een appel voor het ontbijt en Erwin schuift snel aan bij een meneer die bij een kiosco (klein winkeltje) aan staat te kloppen en komt met twee rode manzanas naar buiten. Net buiten het dorp staat een politiepost en de policia wil weten waar we heen gaan. Naar het park ! Nou dan is het over 30 km linksaf. Dankjewel, doei. Er zijn een paar kampeerplekken op het zandkleurige grind met strooien afdakjes naast het bezoekerscentrum en restaurant. Het is heet en het waait flink, geen fijn groen beschut kampeerveldje bij een rotswand dus, zoals we ons een beetje voorgesteld hadden. We mogen ook niet op eigen gelegenheid het park in, dat kan pas morgen met een dure excursie. We besluiten toch maar te blijven en zitten de middaghitte uit in de schaduw op het terras met een potje domino. Als de zon onder is zetten we de tent op en koken een lekkere pompoensoep en als we in ons tentje gaan liggen is het al flink afgekoeld.

We staan vroeg op, want voor de excursies moeten we om een uur of acht inschrijven. Er zijn al wat meer mensen, onder andere de twee andere fietsers die we gisteren inhaalden. Die hebben ook al de ruta 40 gedaan, op de fiets op bijna 5000 meter dus, wow !
We nemen de duurste excursie, met de 4x4 vrachtwagen; als het dan toch geld gaat kosten, dan doen we het goed. Die vertrekt echter pas om half 11 en er moeten 4 passagiers zijn. Gelukkig zijn er genoeg en om half elf tuffen we 13 km over het asfalt naar de kloof. Als we eenmaal in de rivierbedding rijden zien we guanacos, condors, papegaaien en lara's, een kruising tussen hert en konijn. De rotsen zijn inderdaad prachtig en we mogen ze aanschouwen vanaf het dak van de truck tot het te heet wordt in de zon. Halverwege is er een korte stop met een wijntje en een jus'tje en wat knabbels. Aan het eind van de kloof stappen we weer even uit voor een mooi uitzicht en de zoveelste fotogenieke rotsformaties, en daar glij ik onderuit, met een flinke schaafwond onder m'n knie tot gevolg, bah !

Het is een uur of drie als we vertrekken uit het park, we hebben geen zin om er nog een nacht door te brengen. Op naar Rodeo, de beste windsurfplek van Argentinië, 265 km verderop. Dat moet lukken als we een beetje doorrijden. De warme wind is intussen gedraaid en komt uit het noorden, waar we eerst heen moeten. Voor ons wat minder, maar we zijn blij voor de fietsers die van plan waren naar het zuiden te rijden. Door de tegenwind gisteren moesten ze hun tentje langs de weg opzetten. Links van ons zien we grote rode stofwolken en windhozen. Ze ontstaan zomaar opeens en we zijn er eentje maar net te snel af die achter ons de weg oversteekt. Bij de politiepost horen we dat dit de Zonda is, aha. We komen weer bij de ruta 40 die afbuigt naar het zuidwesten, meewind dus, maar met flinke windstoten van alle kanten en er hangt veel stof in de lucht. Als we net onze colletjes tot over onze mond en neus gebonden hebben komen we in een enorme zandstorm terecht. Erwin rijdt vlak voor me maar hij is niet meer te zien, en ik ben uit zijn spiegels verdwenen. Het duurt waarschijnlijk maar een minuut of 5 maar het lijkt een eeuwigheid voor we eruit zijn. De weg komt dichter tegen een bergketen aan te liggen, waardoor we in de luwte tijden en de enorme stofboel links van ons blijft. Arme fietsers en wandelaars, we hopen maar dat ze er weinig last van hebben.

Bij een politiepost vlak voor we het gebergte over willen gaan, krijgen we te horen dat dat niet verstandig is. In de bergen waait het nog harder en er kunnen stenen naar beneden komen. In het plaatsje verderop is geen hotel of hospedaje, maar we mogen gerust ons tentje naast de politiepost opzetten of zelfs binnen slapen, want er zijn twee kamers met in totaal 4 bedden en douchen mogen we ook. Tsja, nou ja, okee dan maar. Politieman Pedro is erg vriendelijk en het waait nog erg hard, het is 6 uur en we hebben nog 70 km te gaan. We gaan in op z'n aanbod en al snel staan onze tassen tegen z'n burootje aan en hebben we gedoucht. We mogen ook meeeten, maar een paar boodschappen kan hij nog wel gebruiken. We krijgen 3 lege bierflessen mee en halen bij de kiosco koud bier, wat groente en pasta. Er is nog een meneer bij de politiepost, Cesar, die niet helemaal 100% lijkt, maar erg geniet van z'n ultradunne shaggies, glaasje bier en een handje pinda's. Als we iets in het nederlands zeiden dan knikte hij steeds instemmend. Heerlijk gegeten, gedronken en geslapen, maar uit Pedro's verhalen over andere reizigers die hij ontmoet had, kregen we toch wel enig vermoeden van eigenbelang. Het is natuurlijk best saai 's avonds ( ze blijven daar 2 dagen achter elkaar en zijn dan 4 dagen vrij) dus een beetje gezelschap is best fijn. Wij vonden het in elk geval erg gezellig !

Bij ons rondje door het dorp de volgende ochtend, onder andere om het graf van de plaatselijke dichter Bonaventura Luna te bekijken, bleken er twee hospedajes te zijn, de jokkebrok ! Maar toen we eenmaal over de bergpas reden, waren we toch erg blij dat we dat gisteravond niet meer hebben gedaan. We zouden zeker geen oog voor de mooie omgeving hebben gehad.
We rijden door de groengrijze vallei van de Jachal, een snelstromende rivier,naar de Cuesta del Viento, het meer op de hoogvlakte, waar je moet kunnen surfen. Best bizar met de besneeuwde toppen van de Andes op de achtergrond. En jahoor, er is een playa en er zijn twee verhuurdingen, waarvan eentje met een gezellige hippie-vibe. We rijden naar het dorp en planten ons tentje op een camping. Pasta bij het lokale restaurant en een ijsje en de dag is al bijna weer voorbij.

Eindelijk slapen we weer eens uit tot de zon ons om 9 uur uit het tentje jaagt. Om een uur of twaalf, de wind trekt al weer aan, gaan we naar de playa. Ik ga er lekker in de schaduw zitten en Erwin staat al snel op de plank. Met een grote smile komt hij terug van z'n eerste vaart, het is ongeveer anderhalve kilometer tot aan de overkant. Het gaat steeds harder waaien en hij wisselt twee keer van zeil en van board. Om een uur of vijf, twee broodjes en een heerlijk stuk taart verder tuffen weer, de één moe, de ander uitgerust, terug naar ons tentje. In het dorp treffen we drie duitsers op de motor en we gaan ze voor naar onze camping. 's avonds steken we de asado aan, maar de heren zijn moe en gaan slapen tegen de tijd dat het eerste stukje vlees op het vuur gaat. Ze weten niet wat ze missen !
Onze laatste volledige dag in Argentinië hangen we op de camping en werken we vooral aan dit verhaal.

Inmiddels vieren we kerst aan de Stille Oceaan in Chili aan de baai bij het plaatsje Guanaqueros. Vanaf het lommerrijke kampeerplekje met picknicktafel onder het schaduwdoek zien en horen we de zee. Hoe we hier gekomen zijn volgt een andere keer, hopelijk snel :-)