Parte 2

Waar waren we gebleven ? Oh ja, we gingen de druilerige stad in. Tis een flinke tippel vanuit de casa. Omdat alles nog zeiknat is hebben we onze schoenen aangedaan. Die zijn dus niet voor niets mee. Eerst maar een welverdiend biertje scoren, moeilijker gezegd dan gedaan. Het is nou niet dat het barst van de terrassen en barretjes. Bars zijn er wel maar dat zijn dan gelijk van nachtclubachtige plekken achter van die totaal geblindeerde deuren. Niet our cup of beer. Gelukkig waren er twee stoelen vrij op het tweetafelige terras van het dure staatshotel op het plein. Ahhhhhh lekker zeg ! Beetje jammer van de zwerver die ons maar om geld bleef vragen. We hebben nog niet veel zwervers gezien (schijnt ook niet gek te zijn omdat je in/op Cuba van de staat kunt leven als je niet wil werken) maar toch zijn er altijd mensen die zelfs dan buiten de boot vallen. Deze meneer had de tijd en bleef vragen, vragen en vragen. Gelukkig gingen de buurterrasgangers weg en kon hij daar de restjes van de drankjes leeg drinken. En passant stak hij de twee glazen van de cocktails in zijn zakken. En wij zeiden niets… wisten echt niet wat we moesten zeggen. Iemand anders zei er wel iets van (gelukkig voor ons schuldgevoel) en hij zette de glazen terug, pakte ze daarna weer op en smeerde em.

Na het biertje lekker in een restaurantje in een oud pand gegeten. We konden nog even een kijkje in de keuken nemen want daar moest je door als je naar het toilet wilde. Als je de verkeerde deur nam- zoals Erwin deed- kwam je in de slaapkamer. Erwin nam lam en ik vis en we kregen nog een toetje ook, flan !
En daarna weer het hele end terug naar ons Hostal Bayamo, met uitgevouwen parapuutjes want het regende weer.

Het heeft echt de hele nacht flink geregend en ook ‘s morgens regende het nog. We waren blij dat Flori, de vorige hostalmevrouw al voor ons besloten had dat we twee dagen zouden blijven. Echt geen weer om in te fietsen. Weer de schoenen aangetrokken (toch goed dat we die bij ons hebben) paraplus mee en weer de stad ingetogen. Bij daglicht zag alles er toch weer anders uit. Er is een grappige wandelboulevard, waar alle lantarenpalen verkunsteld zijn tot bv bomen, inktpotten of tubes. Het wassenbeeldenmuseum was helaas dicht wegens regen, maar dat kan natuurlijk ook betekenen dat het personeel thuis wateroverlast heeft. Jammer, we hadden graag wat muzikale grootheden, zoals Benny Moré op ware grootte bekeken.
We hebben ook geprobeerd te boeken voor het volgende hotel, maar dat kon nergens in de stad. Daarom maar weer terug gelopen naar de casa en aan gastheer Toni gevraagd of hij wilde bellen. Hij zei al gelijk dat hij dacht dat die plek helemaal niks was en daarna werd er na veel proberen ook niet opgenomen. Waarom gingen we niet eerst naar Manzanillo en dan via de kust naar Santiago, dat zou veel mooier zijn… ! Ja, dat hadden we ooit wel overwogen maar dan zou het onmogelijk worden het hele rondje te voltooien. Maar ja, dat is nu wel een prima alternatief. Gerustgesteld dat het lot voor ons had gekozen gingen we weer de stad in. Inmiddels hadden we honger als een paard en belandden we in een beetje een tourist-trap. Maar eigenlijk was het hartstikke leuk. De tourbussen leken net vertrokken, het personeel was gezellig en de one-and-only-all-girls-muziekgroep van Cuba met conga’s, gitaren, contrabas en dwarsfluit speelde nog een paar nummers voor ons. Ze verbasterden zelfs het Yolanda tot Holanda, speciaal voor ons :-) En het eten was ook nog eens lekker, ropa vieja, oftewel ouwe jurk oftewel runderstoof met een mangoprutje als toetje. Daarna nog lekker bij de rivier gewandeld, die flink strooomde van al het extra water. Ook vonden we eindelijk een goeie wifispot om het eerste deel van het verhaal te uploaden. Je moet dus eerst een kaart kopen bij de telecomautoriteit, waarbij je je paspoort moet overhandigen. Daarna moet je op zoek naar het punt in de stad waar de ontvangst optimaal is. Op zich makkelijk te herkennen aan alle mensen die daar staan/zitten/hangen met hun telefoons en tablets. Maar zelfs dan kan de ontvangst minimaal zijn, naar onze maatstaven natuurlijk. En dan is het de kunst de verbinding vast te houden en alles te uploaden. Maar dat is dus gelukt :-)
`s Avonds in onze casa bij Toni en Yilliam heerlijke garnalen met saus gegeten en daarna na een rondje gewandeld om het enorme Plaza de Revolucion, waar we dus maar weinig van konden zien. En toen vroeg naar bed want de wekker ging al weer om half 7.

Bij vertrek stonden onze fietsen al weer voor de deur. Die hadden achterin het huis van Toni’s moeder gestaan die op de begane grond woont. We waren nog net niet weg en ik kreeg de telefoon in mijn handen gedrukt. De casa-mevrouw uit Santiago die kennelijk ook al door Flori was gebeld dat we zouden komen, vroeg wanneer we dan kwamen. Geen idee heb ik gezegd en ik hoop maar dat ze niet dacht dat we die dag op enig moment zouden verschijnen… dan kan ze nog lang wachten ! Op naar Manzanillo, plaatsje aan de kust zo’n 70 kilometer verderop. Eerst nog even naar de Panaderia voor brood voor onderweg. Erwin bestelde vier broodjes (het zijn net van die witte zachte bolletjes als bij ons) en mocht niet betalen. Als dank hebben we de bakkersmeisjes natuurlijk op de foto gezet.
Een blik op de kaart gaf alweer een mogelijkheid om niet de rechtstreekse weg te nemen, waar het naar verwachting wat rustiger zou zijn. En een rustige weg was het. Wel werden we al snel gewaarschuwd door een taxi-chauffeur dat we helemaal verkeerd zaten en voor Manzanillo toch echt de andere weg moesten hebben. Mooi is dat hier, je wordt echt aan alle kanten geholpen en verdwalen zal je niet snel lukken. In het dorp waarin we weer naar de andere weg af wilden buigen was kennelijk een veel betere weg dan die wij hadden genomen. Daar werden we ook al direct naartoe gewezen en inderdaad, we kwamen op een mooi strak geschoven keiharde weg in plaats van de weg vol modder en kuilen vol water.
Verder hadden we de hele weg lekker windje in de rug. Langs de weg zagen we in de verte opeens twee onimiskenbare ortliebfietstassen . Het bleken de mensen te zijn waarmee we eergisteren in het restaurant zaten; Belgen die ook op weg waren naar Manzanillo. Niet dat je veel keus hebt voor andere bestemmingen… er zijn verder nauwelijks overnachtingsmogeljkheden voor toeristen op fietsafstand. Even later kwamen ze bij hetzelfde casa aan als waar wij inmiddels waren gesetteld. Kort daarna kwamen er nog twee Belgen bij, ook op de fiets, maar zij kwamen van de andere kant.
De casa van Ruben is erg mooi. Groot dakterras met uitzicht over de stad waar je heerlijk onder een groot afdak kunt uitpuffen. Ook de uitgespoelde fietskleren konden daar mooi drogen. Manzanillo zelf is een mooi stadje met nog veel oude houten huizen maar ook er staat ook een gebouw van de voormailge bank van New York en een theater uit 1885. Bij de bank was het duidelijk niet de bedoeling dat we naar binnen gingen, de bewakingsmeneer keek erg streng, maar we konden de enorme oude kluis van buiten lekker ook zien. Bij het theater stond de deur open en de oppasmeneer daar gaf ons gelijk een rondleiding. We mochten zelfs het podium op !
In Manzanillo is op zaterdagavond altijd een straatfeest met varkens aan het spit en tafeltjes op straat. Een gezellige boel met zelfs bokkenwagens als vertier voor de kindertjes. We hadden een restaurantje uitgekozen iets verderop waar we alleen binnen konden zitten. Maar de enorme vis (parsa) die we daar voorgschoteld kregen was heerlijk. Handjes wassen voor het eten was ook daar weer een geval apart: de serveerster schepte een flinke kom water uit een vat en goot die over je handen in het niet werkende fonteintje bij het toilet. Geld om alles goed te onderhouden is er kennelijk nog niet. Het exploiteren van een privé-restaurant schijnt dan wel makkelijk te zijn geworden de afgelopen jaren maar het is diudelijk nog geen vetpot.

De volgende ochtend om half negen vertrokken met 92 kilometer voor de boeg. Helaas niet uitgerust omdat we de halve nacht wakker werden gehouden door muggen. Die zijn er hier helaas meer dan we gehoopt hadden. Eerst weer naar de bakker voor picknickbrood en dit keer moest Erwin wel gewoon betalen, 4 pesos en 1 peso voor een plastic tasje bij de tasjesverkoopmevrouw bij de bakker voor de deur. Dit soort dingen betaal je overigens in moneda nacional, afgekort CUP. 1 CUP is ongeveer 4 cent. Daarnaast is er ook de Peso Convertible, CUC, die gebruik je voor officiëlere dingen, zoals een casa betalen of in een staatsrestaurant eten. We proberen te onthouden dat dat geld uiteindelijk gedeeltelijk naar de staat gaat; die casa-houders betalen bijvoorbeeld flink veel belasting. De CUP lijkt voor betalingen tussen Cubanen onderling. Maar inmiddels kun je bij steeds meer staatswinkels ook met CUP betalen omdat de munteenheden samengevoegd gaan worden. Het leven voor de Cubanos zal daardoor vast wel duurder worden.
Onderweg hadden we weer mazzel, het betrok snel en we reden lekker onder een wolkenhemel. Niet dat dat betekent dat het niet warm is.We hadden halverwege een lange klim omhoog en daarna nog wat pittige klimmetjes tot uiteindelijk 298 meter. Gelukkig waren er veel bushaltes onderweg om lekker te zitten en water te tanken. De 7 liter die we bij ons hadden waren weer precies genoeg. Na de top gingen we zoeffff steil naar beneden en daarna nog een flink stuk vals plat naar beneden. Bij de ingang van het dorp Pilón werden we aangesproken, het bleek de eigenaar van de casa te zijn, Umberto. HIj stond ongeveer een half uur te wachten. Zijn casa was wat eenvoudiger, en ook niet zo schoon als we tot nu toe gewend waren. In onze kamer rook het enorm naar schoonmaakmiddel. Pas de volgende ochtend realiseerden we ons dat het antimuggenspul is geweest. Muggen waren er die nacht dan ook niet, maar toch sliepen we weer reteslecht. Er was ook een Zwitsers stel, ook weer op de fiets en bij het gezamelijke avondeten spraken we Frans, Duits en Engels door elkaar. En soms Spaans tegen Umberto die overigens leek te hebben besloten dat hij alleen met mij wilde praten en niet met Erwin. Vreemd !
We kregen weer vis, sierra ditmaal, en een heerlijke salade van spercieboontjes, groene tomaten en sla !
We lagen er vroeg in want de volgende ochtend hadden we om 6 uur ontbijt besteld. De etappe zou weer lang zijn (72 kilometer) en de weg slecht, maar erg mooi.
Twee van die drie dingen klopten, de weg was vaak zeer slecht, soms helemaal weggeslagen door de oceaan en niet meer dan een karrenpad breed langs de rotsen. Zo nu en dan ging het steiler omhoog dan de muur van Geraardsbergen, maar het was inderdaad prachtig. De zon bleef in de ochtend steeds aan de rand van een enorm donker wolkendek boven de oceaan. Een groot deel van de dag weer geen razende hitte dus, maar wel erg mooie vergezichten. Wat niet klopte was het aantal kilometers, maar dat was onze eigen beslissing. We hadden al vaker gehoord dat het campismo (een eenvoudige bungalowgebeuren), waar we konden slapen, vergeven was van de muggen en dat het er echt niet fijn was. Het fins-duitse koppel dat we onderweg (ook weer op de fiets) tegenkwamen bevestigde dat ook weer en zei dat we net zo goed de 40 km van de volgende dag naar Chivirico erbij konden doen. Als we om 3 uur bij dat campismo konden vertrekken dan zouden het moeten kunnen halen voor het donker. Ik had al eerder gezien dat daar een luxe all-inclusive hotel was, dus met dat voor ogen zijn we vanaf toen natuurlijk wat harder door gaan fietsen, maar dat had ik beter niet kunnen doen. We kwamen bij de tunnel die nooit afgemaakt is, maar nu fijn voor wat schaduw zorgde en daar ging ik zo maar van m’n stokje. Erwin kon me gelukkig nog net opvangen. Effe uitgerust, koekjes gegeten, samen een liter sportdrank gedronken en toen ging het wel weer. Om half drie kwamen we aan bij het campismo. Daar konden we mooi iets drinken en eten. Omdat het klaarmaken van een echte maaltijd te lang zou duren bestelden we allebei een portie congrio, gekruide rijst met bonen. Dat vonden ze daar maar gek maar het smaakte prima, ondanks dat het lauw en niet helemaal gaar was.
Om 5 over drie zaten we weer op de fiets en gelukkig waren er niet veel van die megasteile klimmen meer. Onze stelregel om nooit in het donker te fiesten in het buitenland hebben we wel moeten overtreden. Zo’n vijf kilometer voor Chivirico viel het donker en moesten we nog een laatste klim. Gelukkig was er al bijna geen verkeer op deze route en ‘s avonds wordt er nog minder gereden. Bovendien zijn wij zo`n beetje de best verlichte verkeersdeelnemers in heel Cuba, dus we voelden ons niet erg onveilig. In Chivirico zagen we het bord naar het hotel, maar dat was een ander hotel dan ik dacht en het was nog even een berg op met weer zo’n onmogelijk steile klim. Het hotel waar we onze zinnen op gezet hadden bleek 12 kilometer verderop te liggen. Ze bleken omgekeerd in de GPS te staan ! Van Umberto had ik nog het adres gekregen van een casa particular in Chivirico en we besloten dat te gaan zoeken. Daar bleken we 200 meter vanaf te zijn, maar helaas de kamer was al verhuurd, weer aan een stel fietsers, Katharina en Peter uit Frankfurt. Maar mevrouw Tabares had nog wel een andere eenvoudige kamer met alleen een ventilator en dan konden we haar badkamer gebruiken. Omdat we zo bekaf waren besloten we dat te doen. Voor de prijs hoefden we het ook niet te laten, 15 CUC, inclusief ontbijt. Zo kwamen we in plaats van een all-inclusive toestand terecht in een eenvoudig huis met een totaal doorgezakt en veel te klein bed en een douche waar je bij de kraan de keuken van het restaurantje in keek, wat ook de aanwezigheid van de vele mieren verklaarde. Maar mevrouw Tabares bleek dus zo lief te zijn geweest om haar eigen bed aan ons af te staan en het huis bleek anderhalf jaar geleden te zijn afgebrand en ze had alles opnieuw op moeten bouwen.
We hebben barracuda gegeten en dat was lekkerrrrr. Biertje erbij en gezellig met de duitsers over reizen en Cuba gepraat. Zij hebben net het traject afgelegd dat wij nog voor de boeg hebben dus ze hadden veel tips. We zijn dus helemaal goed terecht gekomen die avond !
De volgende dag (vandaag dus) bleek mevrouw Tabares jarig te zijn en ze aanvaardde de 5 CUC extra dan ook graag als verjaarsdagkado. Tuurlijk hebben we voor haar gezongen, in het Nederlands !
Daarna hebben we de twaalf kilometer naar het all inclusive hotel alsnog afgelegd en ons intrek genomen in een kamer met oceaan view, onze stinkende fietskleren uitgewassen, uitgebreid geluncht, een uur geslapen en in zee gezwommen en een mojito gedronken. L&J, proost ! Straks naar het dinerbuffet en nog een paar slappe biertjes drinken :-)
Morgen stappen we weer op de fiets met onze zere konten en op naar Santiago !

De plaatjes vind je hier: http://erwindob.smugmug.com/Travel/Cuba-2015/