Deel 1

Oei… we zien in de verte twee fietsdozen liggen op een weliswaar overdekte bagagekar, maar van een van de dozen staat een zijkanten behoorlijk open. Da’s niet goed, daar kan een fiets zo uitschuiven. Na even beter kijken zit er grijs tape op… en liggen er nog twee fietsdozen in de kar daarachter ! Oef, dat zullen de onze zijn. Niet fijn voor de andere fietsers natuurlijk, maar we zijn toch wel een beetje opgelucht. Het vliegtuig vertrekt uiteindelijk ruim een half uur later dan gepland, maar dat maakt ons niks uit. En nog minder als we eenmaal onze stoelen zien met een zee van beenruimte ervoor. Die zee is zo groot dat het een soort marktpleintje wordt waar men tijdens de vlucht even komt ouwehoeren, de kindertjes laat spelen (neeee niet aan de nooduitgang zitten !) of beenoefeningen staat te doen. En toegegeven het is ook een logische plek om te wachten tot de plee weer vrij is. Naast veel beenruimte hebben we ook een extra stoel naast ons. We zitten dus behoorlijk prinsheerlijk in deze enorme Dreamliner. Naast ons zijn nog drie stoelen vrij en die verworden al snel tot een andere ontmoetingsplaats, waardoor we al helemaal in Cubaanse sferen komen. Het is de hangplek geworden van een stuk of 6 dames van kennelijk Cubaanse afkomst, die gezellig in het spaans met elkaar kwetteren en lachen en de peuter van een van hen betuttelen. Die peuter vindt het natuurlijk veeeel leuker om dat te ontvluchten en de gangpaden onveilig te maken. Er zijn ook andere kleuters die dat vlliegen helemaal niks vinden en de heleboel bij elkaar gillen. Ook al zitten we meters erachter, ik hoor het nog door m’n oordopjes heen. Je zal ernaast zitten… Een dag later kwamen we de familie nog tegen en wij herkenden hen. Ze dachten al dat ze “berucht” waren geworden.

Het duurde spannend lang voordat  we eindelijk de fietsdozen kregen. Bij de eerste keer vragen werd er gezegd dat ze vanzelf wel kwamen, bij de tweede keer zei een van de bagagemannetjes: “ ja ze zijn hierachter”, waarop hij de deur dichttrok wegliep. Hebbie ook niks an. Maar daar waren ze dan en de andere fietsers mochten toch ook twee dozen met fiets in ontvangst nemen. Buiten stond een man met een bordje met onze namen erop die ons meenam naar een rijtje stokoude amerikaanse klassiekers waarvan er één een flink imperiaal had. Maar daarachter stond ook nog een Moskvich (zo’n Ladablokkenauto) met imperiaaltje. Binnen een mum van tijd lagen de dozen erop vastgebonden met een flink stuk touw, de kofferbak vol met onze tassen en reden we het vliegveld af.
En toen over de donkere weg de stad in. Bij een stuk bergaf mocht de Moskvich zelfs even in z’n vijf !Bij Villa Flori werden we hartelijk ontvangen door de 73 jarige Flori en haar vast ongeveer even oude man Eloy. De fietsen mochten nog in de doos in de woonkamer blijven staan en zij doken de keuken in om pasta met garnalen te maken want dat was lekker snel klaar. Dat was dus onze vierde maaltijd die dag maar die dag duurde ook 30 uur. Gelijk aan de slag gegaan met ons waterfilter, want we hadden nog geen water kunnen kopen. Sterker nog, we hadden nog geeneens geld om iets mee te kopen !

Wakker geworden met het constante geroep van een of andere verkoper door de nog stille straten. Niet lang daarna kwam de volgende die weer een andere roep had. Niet te verstaan welke waar te koop was natuurlijk. Na een uitgebreid ontbijt met een hele schaal fruit, 2 eieren, twee grote tosti’s, pruttelpotkoffie en vers mangosap uit de vriezer hebbben we fietsen weer rijklaar gemaakt. Dat kon mooi aan de overkant van de straat in de schaduw, maar desondanks liepen de straaltjes zweet al snel langs onze ruggen. Daar konden we ook zien wat er dan zoal werd aangeprezen: strengen knoflook van een meter, zoete aardappels en jerrycans met drinkwater. Daarna zijn we lekker door de stad gaan sjokken. Op een hoekje van een van de drie belangrijkste pleinen stonden deuren open naar een vervallen boel, een miniscuul podiumpje met een paar oude theaterstoelen en wat bekende gezichten aan de muur. Het gezicht van Jose Cardell, een Argentijnse tangozanger van weleer. We denken dat we zelfs in zijn geboortelaats in Uruguay zijn geweest, niet 100% Argentijns dus. We werden zowat naar binnen getrokken, de gitarist die aan het spelen was ging samen  met een andere gitarist tussen de klapstoelen zitten en een oude man begon te zingen. 83 wastie volgens de man die ons naar binnen haalde. Na twee tango-nummers met een mooie maar best oude stem, speelden de twee gitaristen ook nog een Cubaanse klassieker. Jammer dat we al een flinke dorst hadden opgebouw daarvoor, we moesten echt iets gaan drinken. Toen we later weer langs liepen was de boel dicht en was er niets meer te zien van dat bijzondere hoekje.
Na drie keer het rondje langs de pleinen te hebben gelopen zijn we het museum ingedoken, allemaal opgezette beestjes. Daar hebben we geen foto’s van want een fototicket kostte 5 CUC = zo’n beetje 5 euro.Tegen dat het een beetje minder heet werd trokken we naar de Mirador de Loma, en 465 flinke traptreden later stonden we er ook echt bovenop. Harstikke mooi uitzicht over de stad natuurlijk, maar verder weinig te beleven. Niet eens een baño en ik moest behoorlijk piesen. Bij het verdwijnen van de zon stapten we weer naar beneden.
‘s Avonds zouden Flori en Eloy vis voor ons klaar maken en om 7 uur lag er inderdaad een enorme red snapper op ons te wachten. Salade erbij en congrio, rijst met bonen. Helemaal volgepropt gingen we effe op bed liggen om bij te komen, Een uur later schrokken we wakker :-). Nog even de stad ingegaan om een biertje te drinken, maar  daar zaten we zo’n beetje boven te knikkebollen. Vroeg naar bed dus, de wekker zou de volgende dag om half 7 gaan zodat we nog weg konden zolang het koel was.

Na wederom dat enorme ontbijt reden we om half negen de straat uit. Na zo’n 75 kilometer carretera central vol verkeer zouden we in Bayamo aankomen. Maar ik had op de kaart een andere route uitgestippeld enigszins parallel aan de grote weg maar over veel kleinere weggetjes. En die weggetjes waren behoorlijk klein en hobbelig en op enig moment werd het zelfs een paadje dat eindigde bij een gammel bruggetje over een rivier waar je alleen te voet over kon. Bagage eraf, tassen naar de overkant en Erwin tilde als een soort koorddanser de fietsen de brug over. Ik fungerde in de tussentijd als afleiding voor de muggen aldaar. Na dat bruggetje konden we kiezen, in een paar kilometer naar de grote weg of 20 km verder over waarschijnlijk soortgelijke wegen. Tuurlijk kozen we dat laatste. Eerst was het een superbrede weg met een spoorlijn erlangs met maar zo nu en dan wat ander verkeer. Toen de spoorlijn eenmaal was afgebogen werd het smaller en hobbeliger en nog hobbeliger. Het was een modderweg die inmiddels al wel was opgedroogd maar vooral aangestampt was door ossen en paarden. Dat waren ook de enige medeweggebruikers die we zagen. Maar het liep wel dwars door de suikerriet velden; erg mooi. De hongerklop trad plotseling op en out there in the middle of nowhere aten we een paar mueslirepen (les 1, neem niet die met een chocolade of joghurtachtig laagje mee naar een warm land). Ons geluk tot dan toe was dat het bewolkt was. Als de zon zich zo nu en dan even liet zien was het ook gelijk genadeloos heet. 
Eindelijk kwamen we weer bij het asfalt (voor de liefhebbers, in het plaatsje Yaguabo). 40 kilometer hadden we gereden, nog 35 te gaan. In het dorp was helaas geen winkeltje, eigenlijk helemaal nada, en we waren zo slim geweest om geen inkopen te doen in Holguin (les 2…). In een grote betonnen overdekte bushalte konden we even uitpuffen. De banken waren lekker koud en het gezelschap vriendelijk. Tuurlijk vinden ze ons gek, wie gaat er nou zo ver fietsen ! In het volgende dorp vonden we inderdaad een cafetaria. Daar was nog maar een gerecht te bestellen: Entremeses Salsichon. Worst met salade. Klinkt goed, en eerijk gezegd een beetje beter dan de drie dunne plakjes tomaat met twee in plakjes gesneden knakworstjes en wat saus erover die we uiteindelijk maar het smaakte ons prima ! Aan van de andere tafeltjes zaten 2 meiden die door hadden dat we op iets meer eten gehoopt hadden en eentje gaf ons spontaan een tros banaantjes. Ohhhhhh lekker ! Van die kleintjes met een hele dunne schil. We hebben de dames iets te drinken gekocht, malta bier, voor de kindertjes… En toen moesten we nog samen op de foto natuurlijk. Geen zin in gedoe met de timer en de camera maar overhandigd aan een vent die al wat echte biertjes op had. Geen superfoto’s dus. Daarna met de dames nog op zoek gegaan naar flessenwater, maar helaas, nergens te koop. Door naar het volgende dorp, maar ook daar was geen water te koop. We hadden nog anderhalve liter en nog zo’n 20 kilometer te gaan. Het was inmiddels nog wat frisser geworden en er vielen zo nu en dan wat druppels regen. Dat moest dus wel lukken, maar toch les 3: vijf liter water is niet genoeg voor een dagje fietsen.

Toen het wat harder begin te regenen konden we mooi schuilen bij een andere bushalte, ook daar was het gezellig met een drietal heren. Die stonden ook te schuilen en hun Ural stond buiten in de regen. Het zadel stond ook  overdekt want dat zou alleen maar water opzuigen. Een uur later stonden we er nog en onze fietsen waren van top tot teen besproken en bewonderd. Maar het regende nog steeds en het was ook gaan onweren. Als het al zou stoppen met regenen en weer konden fietsen dan zouden we nog zeiknat worden van al het water van het overige verkeer. Opeens stopte er een grote rode stokoude vrachtwagen met “bus” opbouw. We mochten mee voor 5 CUC, 5 euro dus en best een prijs voor daar, maar we hoefden er eigenlijk niet over na te denken. In de stromende regen werden de fietsen in de opbouw gehesen, de bagage achter de stoelen gepropt en wij werden ook voorin  gevouwen. De mannen in de bushalte waarschuwden ons nog goed op de spullen te letten en daar gingen we. In een Chevrolet van 59 jaar oud, zonder zijramen of ruitenwissers maar met een Hinostuur, een schakelpook met de maagd Maria erin en een sticker van paus Fransisco op de voorruit. De chauf vertelde trots dat het een van de (5) nog rijdende exemplaren van dit type was. Op de gps zagen we dat de topsnelheid zo’n 70 km/h was. Aan het begin van de stad werd alles weer uitgeladen en namen we hartelijk afscheid. Het spetterde nog een beetje en de straten waren vol plassen.
Ons slaapadres was gelukkig snel gevonden. Flori had dat gisteren voor ons gereserveerd. Zo werkt dat; ieder casa kent wel een plek in een volgende stad en zo helpen ze elkaar. Een welverdiende douche genomen en de druilerige stad ingegaan.

Als het lukt ze te uploaden, dan vind je de plaatjes hier: http://erwindob.smugmug.com/Travel/Cuba-2015/Hasta pronto !