Capítulo 5

De route naar Banes zou nog maar een heuvel bevatten volgens Elin en zijn zoons. Met de auto beleef je dat toch kenneljk iets anders dan als je jezelf + een fiets + bagage omhoog moet zien te krijgen. Maar toegegeven, het viel erg mee met de bergjes. We hadden eerst 16 kilometer de wind flink in de rug en daarna kregen we em linksvoor, De route ging weer door grappige plaatsjes waar zoals altijd veel mensen op vervoer stonden te wachten. Die Cubanen die wachten wat af in hun leven. Daarna volgden kilometers landbouwgebied, waarbij de afscheidingen meestal gevormd werden door ananasplanten. Helaas is de oogsttijd daarvan net voorbij, anders hadden we er waarschijnlijk wel eentje geoogst ! Die weg erdoorheen was van superstrak gloedjenieuw mooi zwart asfalt, dus ondanks de tegenwind ging het best lekker. Aan vers asfalt komt meestal ook weer een eind ein inderdaad de weg veranderde in een onverharde piste met soms enorme kuilen waar een normale auto zo op vast zou lopen.
Met nog een kiolometer of vijftien voor de boeg stopten we bij een grote kruising waar weer veel mensen stonden te wachten. Er stonden ook twee pizzahokjes waar we ook onze verplichte dagelijkse dosis anti-buikloop-cola konden halen. De Cubaanse ripoff van Coca-Cola heet Tukola en smaakt iets (nog !) zoeter en zit natuurlijk ook in een rood blikje. We vonden een plekje in de schaduw helemaal aan de andere kant van het kruispunt.. De verkoper had ons tweeen voorbij zien komen, dus het maakte niet uit dat Erwin er maar één besteld had, hij kreeg twee pizza’s. Daarvoor moest hij wel een keer extra heen en weer om meer geld te halen. Beide pizza’s gingen er goed in.
Tijdens het uitrusten deden we een spelletje “welk voertuig komt het eerst”. Erwin koos een auto en ik een vrachtwagen. Maar het eerste voertuig dat de kruising op reed was een Ape, zo’n driewielige Vespacar met een klein bakje achterop. Daar werd een behoorlijk dikke mevrouw ingetild + nog een groot pakket en de tillende meneer stapte ook in. Bij het wegrijden viel de mevrouw er bijna weer uit. De volgende ronde koos Erwin een vrachtwagen en ik een brommer/motor. Vervolgens duurde het enorm lang voordat er ook maar iets kwam. In de verte zagen we paard en wagen aankomen en die sukkelde uiteindelijk ook als eerste het kruispunt op. Wat een stom spelletje eigenlijk, tijd om verder te fietsen.
De laatste 5 kilometer hadden we de wind echt helemaal tegen. Opeens kwamen we een racefietser tegen, eerst gezwaaid maar hij draaide en kwam naast Erwin fietsen. Die was gestuurd door de casa die Elin uit Mayari ons had aanbevolen. We hadden hem uitdrukkelijk gezegd dat we niet wilden dat hij voor ons zou reserveren. We wilden zelf een casa uitkiezen; ik had thuis via internet een leuke plek gezien. De jongen snapte natuurlijk nie dat we niet mee wilden, we hadden toch gereserveerd. Uiteindelijk bedacht hij dat de casa waar we dan gereserveerd hadden (niet dus) vol was en dat we naar een andere doorverwezen zouden zijn. Raar verhaal ! Later kwam hij aan met een kaartje van de casa waar we dus wel heen wilden. Op deze manier strijkt hij commissie op voor iets waarvoor hij niets heeft hoeven doen. Zo blijkt het hier namelijk te werken: degene die ervoor zorgt dat jij geld verdient krijgt daar commissie van. Wat wij eerst voor een vriendendienst hielden blijkt toch anders in elkaar te steken.
De casa waar we terecht kwamen leek eigenlijk nergens op aan de buitenkant, maar de kamer was super. Klein beschut terras waar de wind heerlijk waaide en een lekker groot bed. De badkamer daarentegen was aan de kleine kant. Om op het toilet te kunnen gaan zitten moest je er eerst overheen stappen en je dan plof laten zakken. Waar Erwin zijn knieen gelaten heef weet ik niet maar die van mij zaten tegen de muur. We wilden eigenlijk eens buiten de deur eten, maar toen we hoorden dat er verse garnalen op het menu stonden besloten we toch maar in de casa te eten. We hadden nog tijd om het stadje te verkennen, dat zo afkomstig kon zijn uit een Amerikaanse western. Allemaal veranda’s en pastelkleurtjes. We doken ook het museum in waar een grote collectie van kunstig bewerkt aardewerk van de taino-indianen te zien was. Foto’s hebben we niet gemaakt, een fotokaartje kost 5 CUC ! In de tuin was nog een nader overblijfsel te vinden, een locomotiefje uit 1885 van de United Fruit Company, tegenwoordig bekend als Chiquita !
Toen we terugkwamen n de casa bleek eigenaar Eduardo Erwins fiets helemaal gepoetst te hebben. Die is gek ! Hij beloofde mijn fiets die avond ook nog schoon te maken. Wat een toffe lui ! Er was nog een ander stel, hij Engels, zij Colombiaans, ook allebei op de fiets. Zij waren precies van plan wat wij net achter de rug hadden dus heb ik alle slaapplekken en af te raden plekjes voor ze op een rijtje gezet. Daar waren ze natuurlijk erg blij mee. ‘s avonds nog gezellig met z’n allen voor de deur op schommelstoelen een biertje gedronken en toen was er alweer een dag voorbij.

De waarschijnlijk mooie binnendoorroute die we in de planning hadden werd ons sterk afgeraden door Eduardo. Te kleine weggetjes en zelfs voor een afsteekje op het eind zouden we kaplaarzen nodig hebben, dus dat konden we niet doen. De route ging daarom eerst naar het noorden met een beetje wind half tegen en richting de bergrug die voor de kust ligt. Gelukkig was die niet erg hoog of steil maar zo nu en dan hadden we toch de lichtste versnelling weer nodig. Maar wat een mooie route zo slingerend door de bergen. De afdaling kronkelde door het dal dat de rivier gemaakt had en ging langs huisjes, banenenplantages, palmbomen, alles in honderden tinten groen. In dit gebied zouden veel overblijfselen van de taino-indianen gevonen zijn, we kunnen ons wel voorstellen dat ze hier geleefd hebben. Zo nu en dan moesten we weer een heuveltje op en opeens werden we doodleuk ingehaald door een jongen op een gewone fiets met teenslippers aan. Dat werd natuurlijk een wedstrijdje tussen hem en Erwin. Even later kwam hij weer voorbij, weer bergop, ditmaal met een meisje op de stang. Daar zit een wielrenner in !
Na de laatste berg zagen we in de verte de oceaan liggen. Daar zou dan Guardalavaca liggen, het grootste resortgebied van de Cariben. Ik had verwacht dat we vanaf dan over strakke boulevards langs een aaneengesloten rij van luxehotels en allemaal toeristen in zwembroek en bikini zouden fietsen, zoals het er in Varadero uitzag, maar dat bleek niet het geval. Van die hotels zag je nauwelijks iets want die lagen steeds aan uiterste landpunten en de weg lag veel verder landinwaarts. We fietsten dus vrolijk door het landelijke Cuba dat we tot dan toe steeds gezien hadden, maar dan wel met iets meer toeristenbussen en -koetsjes en een forse wind in de rug. Aan de rand van Guardelavaca zelf hebben we nog even koffie gedronken en nog even een blik op het strand geworpen, maar dat zag er best relaxed uit.
We kwamen er ook nog de klassieke Chevrolet cabrio tegen waar we in Banes nog even bij hadden staan kijken. Daar kon je een ritje mee doen, goedkoper dan zo’n open touringcar, vertelde de eigenaar, maar helaas voor hem, geen klanten. Daarnaast zagen we nog twee soortgelijke cabrio’s, terwijl die hier behoorlijk zeldzaam zijn.
De stad uit kwamen ons twee fietsers tegemoet, Belgen die toevallig net uit de casa verrokken waren die wij al gereserveerd hadden, weer Belgen die twee maanden te spenderen hadden. Ze wisten dan ook dat wij die Nederlanders moesten zijn die daar verwacht werden. Klein eilandje toch, dat Cuba. Ze vertelden ook dat we misschien nog met de boot meekonden, dat zou zo’n 20 kilometer fietsen schelen. Hmmm, dat zou niet verkeerd zijn, want ook al hadden we windkracht 5 in de rug, we voelden onze benen toch wel. In het stadje Rafael Freye zijn we eerst op zoek gegaan naar de stoomlocomotief die daar te vinden zou zijn. We vonden er een die helemaal uit elkaar stonden te vallen, nooit eerder konden we dwars door de stoomketel kijken. Onder een overkapping stonden nog meer locomotieven en treinstellen, die werden daar opgelapt. In het stadje zelf nog navraag gedaan hoe laat dat bootje verderop zou vertrekken en het antwoord was: twee uur. Het was net even na enen, dus dat zouden we niet redden. Nou ja, die 40 kilometer die we nog moesten zouden we ook nog wel redden.
In het volgende stadje, waar de daadwerkelijke afslag was hebben we het ook nog even nagevraagd en toen was het antwoord: drie uur. Dat zouden we kunnen redden als we gelijk hard door zouden fietsen, maar als die boot net meer ging, dan hadden we juist nog onmogelijk veel extra kilometers te doen. Gewoon via de weg dan maar, die vanaf dan veranderde in een onverharde piste. Vreemd genoeg fietst het op het meest linkse strookje van zo’n weg meestal het lekkerst. Eindelijk vinden we ook een rustig plekje waar ik even kond piesen, een afslag met daarachter alleen een heel modderig pad, daar zou niemand vandaan komen. Natuurlijk kon ik nog net op tijd m’n broek omhoog hijsen, er kwam meer verkeer vandaan dan op de gewone weg. Een oud mannetje vroeg waar we heen gingen en vertelde dat we naar Gibara makkelijk het eerder geplande doorsteekje konden doen. Misschien zouden er een paar plassen zijn zoals op dat weggetje, maar niet veel. Weggetje gevonden en inderdaad, het waren niet veel plassen, maar wel zo breed als de weg met dikke bruine smurrie erin nog een heel klein strookje aan de zijkant waar je net niet kon fietsen. Gelukkig viel de “schade” mee, maar we hebben wel zoveel mogelijk de drek van de banden geschept. Verderop zagen we wat er van zo’n weg overblijft als alles weer is opgedroogd, een grote kuilen en hobbelbende met kuilen van wel een halve meter diep. Gelukkig kunnen onze fietsen en wijzelf dat allemaal aan ! We reden een beetje gelijk op met twee cowboys met vijf honden en een paard-en-wagen. Maar die gingen uiteindelijk toch sneller omdat ze we weg van kuil tot kuil kenden. Eindelijk kwamen we weer op de doorgaande weg, maar dit stukje hadden we voor geen goud willen missen !
Nog een paar kilometer hobbelasfalt en we waren in Gibara, waar we warm werden ontvangen in de practige casa van Yvan en Lisandro. Die weten goed waar ze mee bezig zijn, alles prachtig gedecoreerd, schoon, gezellig en Yvan spreekt duits, frans, engels, spaans en zelfs best aardig nederlands. Uit de keuken kwam een heerlijke geur, en toen we hoorden dat er kip met ananas op het menu stond hoefden we niet lang na te denken. Dat zou ons kerstdiner worden !
Gezellig zitten babbelen met een Duits stel (niet op de fiets) op de veranda voor het huis en daar hebben we ook samen mee gegeten. Een gemütliche Weihnachtsabend werd het.

De foto’s en het laatste stuk van het verhaal doen we vanaf thuis.Over een uurtje pakken we de fietsen en vertrekken met de dozen achterop naar het vliegveld.