Deel 2 van historia 4 :-)

Kennelijk ging er iets mis, hier de rest van de tekst.



Alles was gloedjenieuw en Annia, de señora was ook nog wat onwennig. Tot nu toe rekenden we op de ochetend van vertrek alles in één keer af, maar bij haar ging alles in stapjes. De kamer bij aankomst, het eten bij het opstaan van de tafel en hetzelfde bij het ontbijt. Nou, we waren allang blij dat ze deze casa was begonnen, want die zouden er in Moa helemaal niet zijn. Na aankomst even gedoucht en op bed gaan liggen. Erwin wilde inderdaad naar het strand maar hij zette nog geen voet buiten of het begon al weer te regenen. Een wonder geschiedde, hij ging lezen in het e-book op mijn telefoon, lekker in een schommelstoel op de veranda voor het huis. Was mijn malaise toch nog ergens goed voor !Even wakker geworden voor het eten, weer zo’n heerlijke vis met rijst, salade en gebakken hartige banaan. Beetje naar binnen gewerkt en geslapen tot de volgende ochtend. En Erwin ? Die las verder !

De volgende ochtend kregen we voor het eerst geen fruit bij het ontbijt, dat was wel een kleine teleurstelling.Op naar de volgende bestemming, Sagua de Tanamo, zo’n 40 kilometer verderop. Best spannend want we wisten dat daar een casa moest zijn, maar zouden we die kunnen vinden en zou er dan plek zijn ? De weg de stad uit beloofde veel goeds voor onze ruimte op de weg, 4-baans ! Maar na de eerste klim, zodra de stad uit zicht was werd het weer een gewone, maar gladde, asfaltweg. Er was wel meer verkeer dan daarvoor, duidelijk nieuwere vrachwagens en ook nieuwere personenauto’s die harder reden en wat minder fietsvriendelijk waren. Maar daar tussendoor reden ook nog de ossenkarren, paardenkarren, fietsers, oude taxi’s, personeelsbussen voor Cubanickel en vrachtwagens stampvol mensen etc. De klimmetjes waren toch best weer pittig en onderweg hadden we bedacht dat een rustdag toch ook nog wel een goed idee zou zijn. Als we in Sagua een rit zouden kunnen regelen naar Mayari, dan konden we daar mooi twee dagen blijven.
In Sagua eerst nog even in een parkje bijgekomen van het klimmen. De school was net uit en een paar jongens wilden kennelijk nog wat meer Engelse les en gingen van alles aan Erwin vragen. How are you, what is your name, where do you come from en toen de vragen op waren begonnen ze van voren af aan. Daarna naar het centrale vervoersknooppunt in het stadje gegaan, ditmaal geen busstation, maar gewoon een flinke bushalte aan de hoofdstraat. Daar een jeep gecharterd waar de fietsen met onze bagegespinnen prima met de achterdeur open in pasten. En daar gingen we, de bergen op en af, 60 kilometer naar Mayari. De chauffeur wist precies waar de gaten in de weg zaten en sjeesde er vakkkundig omheen. Op de hellingen naar beneden ging de versnelling in z’n vrij en freewheelden we naar beneden, de hellingen omhoog werden in de hoogste versnelling genomen zodat de jeep soms net puffend boven aan kwam. Wat was ik blij dat we deze bergetappe over konden slaan :-)
We werden afgezet bij het busstation van Mayari waar we eerst een pizza namen; dat is hier de standaard straatsnack. Een dikke laag brood met een beetje tomatensaus en veel kaas: je krijgt hem dubbelgevouwen aangereikt, met een papiertje erom dat net groot genoeg is om hem vast te houden. Baggervet en bomvol caloriën maar het vult wel lekker.De opzichter (of zoiets, hij had in elk geval de sleutel van een kantoortje) van het busstation bood aan een casa voor ons te bellen en dat was een van de twee waar we van wisten, prima dus. Even later kwamen Elin en zijn zoon in hun knalgele Moskvich aangereden waarna we hen naar de casa volgden. Het pand stond net en beetje in de gribusbuurt en alles zag er wat verslonst uit, maar er was nog een andere fietser, Nick uit Canada die alle befietsbare landen ter wereld wilde befietsen en hij was al bij nummer 35, dus besloten we maar te blijven. Genoeg om over te praten ! Prachtige fiets had hij, een Ritchie Breakaway, waarvan het frame in twee stukken gesplitst kan worden en zo in een grote koffer past.We haden een klein kamertje met stenen als wanddecoratie, we doopten het hok La Cueva, de grot. De airco hebben we uitgezet en verder niet aangeraakt, wat een levensgevaarlijk aangesloten apparaat was dat ! Het snoer was te kort dus was er vanaf het stopcontact een ander snoer gemaakt richting de stekker en waren vanuit dat snoer de koperdraadjes rond de pennen van de stekker geknoopt. Brrrr .
Eerst maar eens een wandelingetje door het dorp. Tot onze verbazing werd in de gehele hoofdstraat een generale renovatie uitgevoerd. Alles werd gedaan, schilder- en stucwerk aan de buitenkant, stoepen gerepareerd, parkjes opgeschilderd, maar ook alle interieurs van alle staatswinkels werden vernieuwd. Dat betekende helaas ook dat de ijswinkel niet open was. Later bleek dat de provinciale viering van nieuwjaar en daarmee de viering van het zoveelste jaar van de revolutie in Mayari gehouden zou worden en dat daarvoor provinciaal geld ter beschikking was gesteld. We zagen zelfs een TV-wagen staan, dus kennelijk moest alles er perfect uitzien
. ‘s Avonds gezellig met Nick gegeten onder het afdak waar het inmiddels behoorlijk stonk naar de varkens en hun uitwerpselen van de buren. Hij vertelde welke route hij van plan was maar ook dat zijn hoofd op hol gebracht was door een jonge dame uit Holguin en dat hij serieus overwoog om terug te gaan. Tuurlijk heben we hem een beetje uitgelachen, want die vrouw bleek net zo oud als zijn dochter te zijn, de viespeuk ;-)

De volgende dag zijn we bijtijds opgestaan, wat nou rustdag… De waterval 2 kilometer verderop leek ons een mooi reisdoel. Eerst nog even ontbijten, maar bah wat een hoeveelheden zout worden heir gebruikt, ongeveer een theelepel per gebakken ei, jakkie. Ik heb maar gevraagd of het wat minder kon, maar Elin zei dat ze er zoveel op dat deden omdat het zout in Cuba de enige bron van jodium is. Nou weet ik niet wat slechter is… wat minder jodium of de nadelen van al dat zout. Daarna mochten we naar de grotere kamer boven verhuizen. Echt makkelijk zou de rit naar de waterval niet worden, maar we hadden geen zin om een taxi te nemen, want dan zit er iemand op je te wachten. We hebben die fietsen juist ook om alles lekker in ons eigen tempo te kunnen doen. De weg was slecht, heel slecht en waar het glad was, was het zo steil dat er niet te fietsen was. Op enig momente stopte er een vrachtwagen die vroeg of we mee wlden, jippieeeeee. Erwin stak zijn duim omhoog, maar dat interpreteerde de chauffeur anders en hop, weg wastie alweeer, ons achterlatend in en dikke zwarte uitlaatwalm.
Heel veel gelopen dus en twee uur na vertrek kwamen we badend in het zweet bij een waterval met alles erop en eraan, openluchtrestaurant, wandelpad en ook een klein zwembad dat volliep met watervalwater. Eerst maar eens gegeten, kip met frietjes ! Maar wat hebben ze hier toch met al dat zout ? Overal zaten weer hele scheppen op. Eindelijk daalden we af naar de Natural Pool, een soort grote betonnenbak die aan de waterval gebouwd was.Toen we de gids hadden “weggestuurd” snel omgekleed en in het koude water gepoedeld. Helaas was de zon al achter de berg, waardoor het zelfs al wat koud was. Daarna geheel opgefrist weer op de fiets gestapt, het eerste stukje omhoog weer gelopen, terwijl Erwin deed alsof hij aan het MTB’en was en zichzelf omhoog trapte. En daarna, met de remmen er constant op naar beneden.
‘s Middags nog even met de veels te dikke vrouw des huizes gebabbeld. Het onderwerp was op enig moment de stad Santiago. Zij was daar naar de kathedraal El Cobre geweest (hebben wij overgeslagen) maar verder vond ze het daar helemaal niks. Veels te veel negers en die stinken allemaal. Hoppa, en weg was ons beeld van de verdaagzame smeltkroes van Cuba. Omdat we best moe waren toch maar besloten om in de casa te eten. Elin vertelde fluisterend dat we vanavond ook antilope konden eten en hij wees naar het opgezette antilopekoppie dat naast de zwaardvis aan de muur hing. Bleek dat hij iemand kende die kok is in Cayo Saetia, een natuurgebeid waar vroeger veel gejaagd werd, en nu zo nu en dan nog door de hoge heren van Cuba. Raul schijnt er ook weleens een beestje te willen schieten. Dat vlees is dus op de een of andere manier bij hem terecht gekomen. We hebben vriendelijk bedadkt, doe ons maar weer vis, maar niet teveel zout svp !

De volgende ochtend dacht Erwin heel slim even de kraan van het toilet dicht te draaien zodat er wat meer waterdruk zou zijn voor de douche en de elektrieke douchekop daardoor warm water zou leveren (weer zo’n levensgevaarlijk met een paar halve draadjes verbonden apparaat). Maar dat ging dus mis. Hij zat in zijn nakie op de pot met zijn vinger in de waterleiding en ik spoedde me naar beneden met een laken om me heen gedrapeerd en probeerde in mijn allerbeste spaans-met-handen-en-voeten duidelijk te maken dat ze het water af moesten sluiten. Pas toen Elin zelf kwam kijken snapte hij wat er aan de hand was. Zoonlief werd het dak opgestuurd om de kraan dicht te doen en Elin verwenste intussen de Chinezen die zulke slechte spullen leverden. Nou denken wij stiekum dat er met de spullen niet zo heel veel mis is maar dat het allemaal vooral erg onhandig wordt aangelegd. Uiteindelijk lukte het de pijp af te doppen et een dikke bout en een plastic zakje erom als pakking. Erwin kon douchen en na weer een zout ontbijt vertrokken we weer.

De plaatjes vind je hier: http://erwindob.smugmug.com/Travel/Cuba-2015/