Historia 4

Onze tweede dag in Baracoa was weer lekker. Eerst een wandeling de stad uit, de berg op en via een groene vallei met kleine huisjes en slechte paadjes weer terug de stad ingekomen. Ook hier geldt weer: verdwalen kan niet. Als je ergens heen gaat wat niet logisch is dan krijg je gelijk te rondgewandeld wat de juiste richting is. Daarna rondgewandeld in de kleine straatjes van het stadje, lang op het terras gezeten en het vorige verhaal geüpload. Daarna geluncht bij het restaurant tegenover dat van gisteravond, maar de kwaliteit was duidelijk wat minder. Niet zo gek want die van gisteren bleek de oudste en lange tijd enige paladar (privérestaurant dat aan allerlei strikte regels moest voldoen) van de stad te zijn. Maar daar zouden we nu echter in de brandende zon zitten, geen optie dus. De wat sullige ober bleek echter best grappig en kon onze liefde voor de voorbijtuffende oude vrachtwagens, auto’s en motoren wel waarderen. Aan het eind van de middag zijn we naar het archeologisch museum gegaan dat gevestigd is een een paar grotten. Daarin staan achter glas allerlei overblijfselen van de indianen uitgestald. Middenin de grot ging een wenteltrap omhoog en kwam je uit in een andere grot. Dan nog een stukje wandelpad/trap en weer een grot in waar twee graven waren blootgelegd. En als je dan nog wat verder een trap op klauterde dan kwam je op een balkon (op z’n cubaans in elkaar geknutseld van allerlei planken) dat een prachtg uitzicht over de stad en de baai gaf. Wat een grappige plek !
Terug in de stad hebben we een voorproefje meegemaakt van waarschijnlijk de kerstvoorstelling in een van de kerken. Mooie stemmen, maar totaal vervormd door de slechte geluidsinstallatie. Verder kwamen we op onze wandeling nog een meneer tegen die aan zijn oude motor aan het sleutelen was, een James uit 19zoveelen50 en alles was er nog origineel aan. Zo mooi om te zien hoe trots mensen op hun spullen zijn, van oude-auto-eigenaar die vertelt uit welk jaar z’n auto is, tot de fietstaxi die laat zien hoe hij zijn feestledverlichtig heeft aangesloten op een stokouwe accu.
Voor het diner naar La Punta gegaan, de punt van de landtong waarop Baracoa deels ligt en waarop één van de drie forten staat. In het restaurant zou op zaterdagavond namelijk muziek spelen en we hadden er al eerder een mooi podium gezien, leek ons een goed plan, maar helaas er was helemaal geen muziek. Om dat goed te maken zijn we naar het Casa de la Trova gegaan, THE place to be voor goede muziek. Een hoop smalle stoelen dicht tegen elkaar geschoven en voor het eerste drankje betaalde je dubbel bij wijze van entree. Natuurlijk waren we niet de enige toerist daar. Er was een troep 60+ Engelse dames neergestreken die vrolijk aan de cocktails gingen en zelfs een dansje waagden met de voluptueuze salsamevrouw die haar slachtoffers zorgvuldig uitkoos. Erwin beef daar gelukkig van gespaard. Op het podiumpje zat ook de gitarist die we eerder die dag al ontmoet hadden en van wie we op goed geluk een CD hadden gekocht. Hij kwam ‘s avonds nog wel even naar ons toe dat we dat niet mochten laten weten aan de rest van de muzikanten; het bleek dus dat die ouwe snoeperd die dingen gewoon zelf had geript en clandestien verkocht ! Ach ja, je moet wat op de je ouwe dag… hij schijnt wel mooi de beste gitarist van Cuba te zijn !In het casa de la Trova werd het steeds gezelliger. De andere toeristen verdwenen en de Cubanen namen de dansvloer over met hun salsa en chachacha. We zaten naast een stel dat al wat op leeftijd bleek, maar nog erg hip. Hij heette Pepe, was zoveelenzestig, had al drie kleinkinderen en vond het best gezellig met ons in z’n hippe knalgele outfit. Cubanen hoefden niet die toegangsprijs te betalen en mochten hun eigen drank meenemen, althans het werd oogluikend toegestaan. In een uurtje ging er bij Pepe en zijn vriendin een hele fles rum en één blikje cola doorheen. En maar dansen, en na elk dansje weer zo dicht mogelijk tegen ons aan komen zitten. En steeds weer die vraag of we het ook zo SABROSO vonden. Uiteindelijk zijn we gezwicht en hebben we ook een dansje gedaan. Erwin zelfs drie keer ook nog met een andere vrouw, maar ja die heeft dan ook op dansles gezeten. Omdat we de volgende dag toch best weer bijtijds wilden vertrekken zijn we relatief vroeg weg gegaan om half twaalf. Hartelijk afscheid genomen van iedereen met een zoen op één wang en naar onze casa gewandeld, waar gelukkig nog licht brandde.

De volgende ochtend hoosde het van de regen bij het opstaan en het regende nog meer tijdens het ontbijt en ook nog even een beetje bij vertrek. Oef, dat is nou jammer. Niet dat we bang voor wat water zijn, maar het traject dat we nog voor ons hebben is berucht om de slechte kwaliteit van de weg en regen maakt dat vast niet veel beter. Maar tegelijkertijd konden we uitkijken of we Pepe nog tegen zouden komen, Hij had namelijk verteld waar hij woonde, net over de brug van de Rio Toa in een bruin huis links boven. En inderdaad, het huis zagen we en even verderop ook Pepe in een ouwe gescheurde broek. Nu was hij zomaar en gemiddelde rustige ouwe man in de straat, in plaats van de hippe levenslustige salsa’ende zestiger, wat een grappig verschil. Voor de zekerheid hadden we onze regenponchos al paraat in de stuurtassen. En inderdaad na een kilometer of 10, een enorme hoosbui. Een flink deel van de weg was vast al veranderd in een modderboel en deze bui maakte het niet minder. Onderweg waren wel prachtige rotsen met stalagtieten en -mieten te zien. Gelukkig hadden we al besloten maar een klein stuk te doen van zo’n 20 kilometer, maar met van de modder druipende fietsen en onderbenen kwamen we aan bij het hotel dat we al geboekt hadden. Hartstikke mooie kamers, alles van donker hout in hele mooie villa’s, omgeven door allemaal bloemen, Nou ja, fantastisch mooi dus. Prachtig strand erbij. Alleen een beetje jammer dat het inmiddels behoorlijk was gaan waaien en de zon nergens te bekennen was.
Omdat het leek alsof we er niet meer konden lunchen en omdat het een aardige vent was, gingen we naar de visser die ons eerder had verteld dat we bij hem konden eten. Onder een strooien dakje met een tafelkleed dat steeds wegwaaide zaten we onder het genot van een biertje en een bord met vers gebakken bananenchips rustig te wachten op wat ging komen. En er kwam verse tonijn en nog een ander vis, allebei die ochtend vers gevangen. Natuurlijk kregen we ook rijst en salade en nog een bord van die heerlijke bananenchips. Intussen was het al vier uur, we hadden vóór de lunch ook nog onze fietsen een beetje schoongemaakt, de drekkige fietstassen afgepoetst en onze vieze kleren uitgespoeld. En om 7 uur zaten we al weer aan het diner. Bof, wat een hoop voedsel.
Dat ging bij mij ‘s nachts dan ook niet goed, hartstikke misselijk was ik, typisch gevalletje “turista” zoals dat dan heet. Toch maar vertrokken, want het weer is nog steeds niet geweldig voor deze mooie (en best wel dure) plek. Maar oef, wat viel dat tegen, alsof m’n benen van elastiek waren. En de weg was superslecht en de hellingen steil en natuurlijk hoosde het nog twee keer onderweg. Toevallig stonden we toen net effe stil om bij te komen. Agua, agua riepen de locals en hop daar begon het te hozen. Gelukkig was ik net opgestaan want ik was er even bij gaan liggen. Je zal daar liggen terwijl de hoosbui begint... De tweede keer stond Erwin net even te praten met twee ons tegemoet gekomen fietsers, Nederlanders ! Ik hing ergens in de berm. Langs de weg werden allerlei snacks verkocht zoals cuchurucu (geraspte kokos met fruit en honing), maar daar hadden we er op La Farola al twee van gekocht en die zaten nog onaangebroken in onze tas. Maar ja, ik kon geen hap door m’n keel krijgen.
Inmiddels waren we de gemeentegrens van Moa al gepasseerd en dat werd duidelijk aangegeven met een groot bord waarop trots gepresenteerd werd dat er veel industrie en dode bomen waren. In de buurt van Moa wordt namelijk nikkel gedolven door een Canadees bedrijf en dat verziekt de hele omgeving. Na 35 kilometer ging het voor mij niet meer en hobbelden we een dorpje in om vervoer te zoeken. Er stond een truck met busopbouw en de chauffeur zat net even te eten. Om half twee zou hij vertrekken en we mochten mee voor 2 CUC pp. Mooi, dan kon ik nog even een tukkie doen. In het parkje waar we waren neergestreken waren twee jongens aan het spelen met een plank met aan de achterkant twee kale lagers gemonteerd en nog een lager onder een stok die halverwege aan één kant was gemonteerd. De een zat op de plank en commandeerde de andere dat hij moest duwen. Daarmee konden ze hartstikke mooi over de oneven bestrating van het park kedengkedengkedengen en daarbij hele korte bochtjes maken.
Het was al snel half twee en Erwin tilde de fietsen en de bagage in de bus en hop daar gingen we. We namen vier zitplaatsen + een stukje gangpad in beslag. Gelukkig hoefde er door onze aanwezigheid bijna niemand te staan, pas op het eind, want dat zouden we knap lullig hebben gevonden. Echt comfortabel was het niet want die bus moest dus met vier wielen door al die gaten zien te komen. Een uurtje later waren we al in Moa en fietsen we de laatste heuvel van die dag op naar het hotel. Maar dat bleek vol, dat hadden we echt niet gedacht. Vooral jammer voor Erwin, ik had bedacht dat hij lekker naar het zwembad zou kunnen terwijl ik lekker ging slapen. Maar niet getreurd, er werd een casa voor ons gebeld en een kwartiertje later werden we opgehaald en fietsten we samen met eigenaar Amando het hele eind weer terug, bergaf dit keer :-) Gelukkig bleek nu het strand in de buurt. We kwamen via allerlei modderige straatjes bij een eenvoudig huis waar een simpele maar superschone gastenkamer was met een zaaaalig keihard bed. Alles was gloedjenieuw en Annia, de señora was ook nog wat onwennig. Tot nu toe rekenden we op de o