Numero 3

In plaats van een slap biertje werden het slappe cuba libres in plastic bekertjes, maar die smaakten ook best. Met onze cocktails in de hand togen we naar het podium waar een voorstelling gegeven zou worden. We kregen een heuse whitney-houston-goes-loco-travestie-act voorgeschoteld, een goochelact en michael-jackson-dansact en een best wel grappige sketch over boksen, waarbij de scene steeds “teruggedraaid” werd en in slowmotion werd overgedaan, waarbij er opeens allerlei extra dingen te zien waren. Viel alles mee eigenlijk. De volgende ochtend voor het ontbijt onze ochtendgymnastiek gedaan: de fietsen moesten drie verdiepingen naar beneden via de trap. We hadden ze ook bij de open-air-lobby kunnen laten staan, maar toch hadden we ze liever op de kamer. Nog even goed ontbeten en om een uur of negen op de fiets gestapt.

Het was gelijk al goed heet en de hemel was strakblauw. We hadden zo’n 60 kilometer voor de boeg vandaag. Normaal zou er op dit traject een straffe tegenwind staan, maar we hadden weer eens geluk. Het asfalt was prima, de klimmetjes niet te steil en de zee aan de rechterhand weer mooi blauw.
Bij een van onze uithijg/drinkstops kwam er een man naar ons toe met allerlei zakken en tassen op en aan zijn fiets. Hij was uien- en knoflookverkoper en reed heen en weer tussen Chivirico en Santiago (60km) om zijn waren aan de man te brengen. Toen we hem vroegen of het leven goed was haalde hij uit elke zak een dik pak geld. Waarschijnlijk allemaal CUPs maar toch, bij elkaar was het vast een flink bedrag. Hij was in elk geval tevree, maar wilde toch wel graag ons adres dan kon hij ons schrijven. In een mand had hij gekke vruchten liggen, anung heten ze en we kregen er eentje van hem, over drie dagen zou de vrucht rijp zijn. En nou maar hopen dat we em zo lang heel kunnen houden.
Toen we weer gingen fietsen voegde zich ook nog een andere fietser bij ons. Hij reed tussen twee scholen heen en weer om snoep te verkopen aan de kinderen. Hij had best een goeie fiets, een soort simpele mountainbike. Tot opeens… flopflopflop, lekke band. Hij dus, niet een van ons. Tuurlijk hebben we hem geholpen met plakken. De band lichtte hij zelf met een engelse sleutel. Toen liet hij de buitenband goed zien, met stiksels zelf gerepareerd. Vooral de rand die in de velg moet vallen was heel slecht en daarom op veel plekken bij elkaar genaaid, maar ook stukken op de zijkant van de van de band. Hij vertelde dat dat al was begonnen vlak nadat hij em gekocht had. Het profiel was ook nog prima ! De binnenband was ook al vaak gerepareerd, er zaten flink was dikke plekken in van het vulkaniseren. Het lek was nu ook op de rand van een van die plekken. 100 CUP kost een nieuwe binnenband, 4 euro dus, das best veel. Volgende keer nemen we een voorraadje mee ! Maar goed, we hebben de band voor hem geplakt en waarschijnlijk bij het terugdoen van de buitenband heeftie die weer lekgeprikt. Hij hoefde gelukkig niet zo heel ver dus met een paar keer oppompen tussendoor konden we hem thuisbrengen. Hij fietste steeds keihard voor ons uit om zo ver mogelijk te komen. Tuurlijk werden we uitgenodigd om iets te eten en te drinken, maar dat sloegen we vriendelijk af. We moesten wel goed zijn adres onthouden, dan zouden we de volgende keer langs kunnen komen en dan gaan we wandelen. Tot slot kregen we gelukkig ook een zakje snoep :-)
En route maar weer, we hadden nog flink wat kilometers voor de boeg. We hadden onderweg al wel tomaten en komkommer kunnen kopen, maar nog geen brood gevonden en onze rommelmagen vroegen al weer om vulling. We wisten dat er verderop weer een campismo was, daar konden we misschien wel wat eten. Daar aangekomen gevraagd naar het restaurant en we werden gelijk meegenomen door een man. Niet het terrein van het campismo op maar naar de overkant van de weg, het dorp in. Intussen vertelde de man dat we onder de mangobomen zouden kunnen relaxen en van alles konden eten, pollo (kip), pescado (vis) of zelfs langoste (kreeft). Dat klonk goed. Uiteindelijk kwamen we bij een huis dat eruit zag als ieder ander. Fietsen mee de tuin in, achterom het huis naar de mangobomen en daar stond een gedekt tafeltje, inclusief servetten in een glas. Als snel kregen we drie mango`tjes op een bord die we heerlijk wegsmikkelden en daarna kwamen twee van die vruchten die we zojust hadden gekregen. Anung dus. Wat een bizarre vrucht is dat. Je breekt em open en dan zitten er allemaal witte lobjes in waar dan weer een zwarte pit in zit. Maar dat vruchtvlees is dus heerlijk zoet ! Handen en gezicht zaten zo’n beetje helemaal onder de mango en anungsmurrie. Heerlijk !
Onder de overkapping aan de zijkant werd even later op de hete kolen een vetpan neergezet waarin de vis en de kreeft werden bereid. We hadden dus niet eens verteld wat we wilden eten, hij had inmiddels gewoon wat boodschappen gehaald. Er werden wat groenten gesneden en - oké, het duurde even - maar op enig moment kregen we allebei een bord met een vis, twee halve kreeften en gestoofde groenten. Daarnaast kregen we nog brood, rijst en salade. En daarna ook nog koffie. Wat een maaltijd ! Met een volle buik weer op de fiets gestapt. Daarna nog flink wat kilometers naar Santiago. Terwijl Erwin poseerde bij het kunstwerk dat de grens van de gemeente Santagio aanduidt werden we aangesproken doo een Duitser op een mooie volgeveerde reisfiets met zelfgebouwde electro-aandrijving. Hij woont in onze winters hier en de rest van het jaar in Berlijn waar hij fietsen verhuurt. In de tas op z’n fietskarretje achter de fiets had hij vandaag een vers gevangen langoste zitten die vanavond op de bbq ging. Klinkt als een goed leven !
Dat je bij een grote stad kwam was duidelijk te merken aan het verkeer, het werd drukker en ook iets minder vriendelijk. Tot nu toe viel dat ons heel erg mee. Vrachtwagens en bussen blijven netjes achter je brommen tot ze je veilig en dus met een meter afstand of meer voorbij kunnen. En de meesten tuteren van tevoren zodat je weet dat je ingehaald gaat worden, alsof je dat aan de bulderende motoren nog niet zou horen...Als je dan zwaait dan krijg je gratis en voor niks meestal ook nog een enorme PWEP, HONK of TOET van een enorme claxon, waar je doof van zou kunnen worden. Toch weerhoudt ons dat er niet van om te zwaaien, tis zo gezellig !
We kwamen via een oud weggetje de stad in, langs allemaal vage industriēle terreintjes, stinkende landjes en hobbelige spoorwegovergangen. Maar er was op een gewone fietser na verder geen verkeer. Dat raasde allemaal een paar honderd meter verderop over een nieuwe brug over de spoorwegen. Daarna was het een kwestie van de juiste straat kiezen, nog even steil klimmen en we waren al weer waar we zijn moesten.
De casa particular in Santiago hadden we ook via Flori.We hadden een dag van tevoren gebeld dat we zouden komen en we waren van harte welkom. De fietsen mochten natuurlijk weer binnen staan. ‘s Avonds gelijk de stad ingetrokken om nog even een kleine maaltijd te verorberen. We hadden ook in de casa kunnen eten maar dan hadden we ongetwijfeld weer een enorme maaltijd te verstouwen gekregen. In plaats daarvan hebben we een plaatsje bemachtigd op het terras van het grote hotel aan het centrale plein. De biertjes kosten daar het dubbele van normaal, maar je zit er heerlijk en ze hadden wat kleinere dingen op de kaart. Natuurlijk werd het ons sterk afgeraden daar te eten door iemand die een ander restaurant voor ons in gedachten had. We zouden hem de komende 24 uur nog vaker tegenkomen en elke keer weer dat goede advies om toch vooral naar zijn restaurant te gaan en als we dan niet wilden waarom dan niet etc. Het schijnt er bij te horen in Santiago.

De volgende dag eerst een plaatsje gereserveerd voor de luxe toeristenbus naar Baracoa, waar de fiets ook mee schijnt te kunnen. Daar wilden we toch ook nog wel graag naartoe, maar we hebben niet genoeg tijd om dat nog met de fiets te doen. Bovendien gaat de route nog over de bergpas La Farola van zo’n 450 meter hoog en die schijnt behoorlijk pittig te zijn. Als het mogelijk is stappen we morgen op de top uit en sjeezen we op de fiets naar beneden. Het schijnt een beetje afhankelijk te zijn van de buschauffeur of dat mogelijk is.
Daarna hebben we lekker de hele dag door de heuvelachtige stad gedoold en gedwaald. Straatje op, straatje af, overal naar binnen kijken in de oude, vaak kleurrijke huisjes, waarachter soms verrassend mooie interieurs schuil gaan, maar soms ook alleen wat krukjes en een bed te zien zijn en alleen een peertje aan het plafond. Ook in Santiago zijn de straten vooral eenrichtingsverkeer, waardoor je maar naar één kant hoeft te kijken voor het gevaar, want er wordt behoorlijk hard gereden door de vele brommertjes maar ook de oude vrachtwagens en jeeps die anders de helling hogerop niet halen. Bij de Plaza Dolores lekker in de schaduw naar wat muzikanten geluisterd en daarna een restaurant uitgekozen met grote openslaande luiken zodat we lekker naar buiten konden kijken maar toch fijn in de koele wind van de ventilator konden zitten. De kaart was behoorlijk uitgebreid, maar uiteindelijk konden we alleen rundvlees, rundvlees of rundvlees kiezen. Nou ja, doen dan maar rundvlees ! Gelukkig smaakte het prima :-). Toen we eindeljk uitgewandeld waren zijn we maar op het dakterras van de casa gaan uitpuffen. Daarna vis gegeten in de casa en de spullen ingepakt voor morgen. We moeten al om 7 uur op het busstation zijn, dus de wekker gaat om half zes !

We waren een beetje ongerust of de was, die de huishoudster mee naar huis genomen heeft, er ‘ s morgens al weer zou zijn, maar gelukkig kwam ze een mooi stapeltje brengen. Alleen een beetje jammer dat het niet zo heel schoon was, maar ach, het rook weer frisser dan voorheen !
Snel maar goed ontbeten en op naar het busstation. Daar moesten de voorwielen uit de fietsen en kregen fietsen en bagage een labeltje. Wij kregen evenzoveel kaartjes. Zelf nog maar geholpen met het in het laadruim proppn van de fietsen. Ze zijn behoorlijk groot, dat blijkt wel. Mooi plekje uitgezocht met zeezicht en wachten maar tot de bus vertrekt.
Busreizen blijkt een slaapverwekkender manier van reizen te zijn dan fietsen, want na een uur of drie rijden vielen we in slaap. Dat is ons op de fiets nog nooit gebeurd ! Maar even voordat de bus vanaf de kustweg de bergen in draaide en aan la Farola begon werden we wakker. Ohhhhh, wat waren we blij dat we hier niet zelf omhoog hoefden te trappen ! De weg kronkelde behoorlijk steil omhoog tot een meter of 400 en ging toen weer naar beneden. Daarna klommen we nog een keer tot 400 meter en daar stopte de bus bij een huis. “10 minuten pauze en er is koffie”, riep de chauffeur en hij verdween met de andere chauffeur in het huis. Buiten kon je mandarijntjes en cucurucho kopen, een zoet goedje van kokos, vruchten en honing, verpakt in een bananenblad. Tuurlijk, daar willen we er twee van !
We zijn maar wel even in het huis gaan vragen of we vanaf hier inderdaad verder zouden fietsen. De heren chauffeurs waren daar in razend tempo en flinke maaltijd aan het verorberen. Daarna konden we de fietsen uitladen en alles in de schaduw van de veranda weer in elkaar zetten. Dag bus !
Een paar bochten verderop besloten we toch nog maar onze fietsenbroeken aan te trekken, we moesten namelijk toch nog wel een beetje klimmen. Daar stonden we, in onze blote kont :-) Gelukkig kon je ook hier van ver ander verkeer al aan horen komen. Maar daarnaar ging het zoeffff, naar beneden Zo nu en dan even gestopt voor een foto en bij eenvan die stops kwam er een vrouw zwaaiend aanlopen. “Sabón, sabón”, riep ze. Gelukkig had ik een van de zeepjes uit het hotel meegenomen, precies voor zo’n gelegenheid. Weer iemand blij gemaakt !
Het laatste stuk kwamen we door de bananen-, cacao- en koffieplantages, waarvoor deze tropische streek bekend is.
De casa was alweer van tevoren greserveerd door de casamevrouw uit Santiago. Daar hadden we niet eens om gevraagd… van andere fietsers hadden we nog een andere tip gekregen voor een leuke stek, maar we zaten hier dus al aan vast. Weer “dankzij” Flori ! Gelukkig was dit ook weer een prima plek.
Er is in Baracoa overigens keuze genoeg, aan casas de economie drijft hier behoorlijk op het toerisme, lijkt het.
Baracoa is een kein stadje tjokvol ouwe kleurrijke huisjes met veranda’s. Heerlijk om hier rond te lopen. Natuurlijk staan er ook lelijke flatblokken van 3 verdiepingen hoog, en die hebben juist uitzicht op zee.
‘s Avonds op de veranda van een oud koloniaal pand neergestreken waar een restaurant gevestigd is en heerlijke zwaardivs gegeten. We hadden ook haai kunnen nemen...