Nog een stukje Chili

Bij het inpakken van de bagage klinkt het op de dag van vertrek uit Tocopilla opeens HEEE, daar zijn ze ! Erwin heeft zojuist zijn motorsleutels gevonden in zijn toilettas, die hij minstens twee keer per dag gebruikt. Om het te vieren en omdat we gewoon vreselijk veel van taart houden nemen we een 2e ontbijt van espresso en pie limon bij de tent met de wurlitzer.

We zouden wel zien waar we die dag zouden stranden. We hadden in elk geval genoeg boodschappen en water bij ons om ergens langs de kust ons tentje op te slaan. Ook hier aan zee barst het van vakantiekotjes en tentjes. De constructies zien er vaak te uitgebreid uit voor alleen een weekendje. Zouden mensen hier permanent staan ?

Bij het overgaan naar de volgende provincie lijkt het zowat of we naar een ander land gaan. Er is verplichte douaneconrole en Erwin gaat er met onze papieren heen, terwijl ik bij de motoren blijf. Het is alleen de vraag welke documenten de mevrouw in het hokje wil zien. Erwin geeft per abuis het Braziliaanse bewijs van uitvoer, maar daar reageert ze behoorlijk saggerijnig op......
We blijven tussen kust en bergen rijden op zoek naar een mooie plek om te lunchen. Die plek vinden we aan een mooi strand, waar we dankbaar gebruik maken van het monument te nagedachtenis aan Juan en Juanito, vader en zoon, gestorven op zee, althans dat denken we op te kunnen maken uit de bijna onleesbare tekst. Een flink aantal kilometers verderop is een afslag naar de ruïnes van een voormalig dorp voor de zout- of salpeterindustrie. Tussen de adoben muren van de oude huisjes vinden we een mooie stek om de tarp op te hangen en de rest van de middag door te brengen. We hangen stenen aan de scheerlijnen van de tarp en gooien die over de muren van wat ooit waarschijnlijk een woonhuisje was. Er komt zo nu en dan een auto met mensen die het Castillo waar we op uitkijken beklimmen, maar verder is het er heerlijk rustig en horen we alleen de zee op de rotsen beuken. Als we over de rotsen lopen zien we kleine mosseltjes en zeeannemoonachtige dingen in de poelen die straks bij vloed weer helemaal onder komen te staan. Fijn dat er zoveel rotsen zijn, dat geeft heerlijk steun bij onze provisorische latrine. Als het goed is spoelt de zee het allemaal weg bij de volgende springvloed. Toch is het best schrikken als je daar in het pikdonker gehurkt zit met alleen een koplampje op er er begint opeens iets te bewegen. Gelukkig was het maar een krabbetje dat snel zijwaarts de benen nam.

's Avonds na een prachtige zonsondergang is het pikdonker en stil, tot we opeens een schreeuw horen. Niks te zien, maar de gedachte dat we niet alleen zijn is toch een beetje griezelig. Later op de avond zien we de maan achter de zon aan gaan, ze verdwenen echt op dezelfde plek in de oceaan. Gelukkig blijven we de rest van de avond en nacht met z'n tweetjes, voor zover we weten.....

Een echte douche om lekker wakker van te worden is hier niet, maar we hebben nog genoeg water over om ons te wassen. Lekker in ons nakie, er is verder toch geen hond. Daarna nog even drogen aan de lucht, dat scheelt weer een natte handdoek. Nog geen 5 minuten later rijdt de eerste auto langs :-O
We genieten weer van onze pannekoeken en koffie. Als de zon echt doorbreekt staan we alles in te pakken. Jammer dat de tarp al snel ingepakt moet worden, want het is goed heet.

Langs de kust komen we steeds minihavens tegen, compleet met verwerkingsfabriek van de bijbehorende mijn in de bergen. De zeebodem loopt al net zo steil als de bergwand zodat de zeeschepen dicht bij de kant voor anker kunnen liggen wachten op hun lading.
Via een enorme bocht rijden we 180 graden terug de berg op en kijken voorlopig voor het laatst over zee uit
Boven in de bergen is vooral veel niets te zien, behalve enkele sporen en onze weg die voorzien is van 2 randen spierwit stof. Die zijn vast verloren door de lange vrachtwagencombinaties die af en aan rijden tussen mijn en fabriek. We realiseren ons dat de Dakar hier wel eens dwars doorheen gereden zou kunnen zijn, maar we komen geen sporen tegen die op een hele rallykaravaan duiden.

Als we bijna weer bij de Panamericana zijn rijden we door de restanten van een best wel groot dorp. Eigenlijk ziet het eruit of alle, vooral houten, huizen recentelijk met de grond gelijk gemaakt zijn en het sindsdien zo is blijven liggen. Alleen iets wat in de verte lijkt op een muziekpaviljoen staat nog fier overeind in wat ooit een park was. Zou hier een aardbeving geweest zijn of is het 'gewoon' een verlaten dorp zoals we er onderweg al zoveel gezien hebben, maar waar dan alleen de adoben muren nog van overeind stonden?

Verderop langs de Panamericana is een site waar erg veel geogliefen te zien zouden zijn en inderdaad, elke bergwand links van het pad van zo'n 4 km is rijkelijk versierd met dierfiguren en geometrische patronen.
Er zijn nog mensen druk met de verbouwing van de site maar bij de ingang is niemand te vinden om de toegang te betalen. Jammer zeg..... :-)

De afslag naar Pica, onze bestemming voor vandaag voert ons nog steeds door een schraal woestijnlandschap. De kaarsrechte weg stijgt, maar het is zo heiig dat we de bergen daarboven helemaal niet te zien krijgen.
Pica zelf is ineens een groene oase samen met nog een dorpje in het grote kale niets met veel fruitkraampjes, hostels, cabañas en hotels. We vinden een camping bij een hotel, waar we met de motor helaas niet op mogen. Dat wordt dus zeulen met de spullen door het mulle zand.
Op de camping zijn nog een paar andere gasten, waaronder Ruben en Mercedes uit Arica. Ze stoppen ons gelijk elk twee sinaasappels toe uit Pica, want er groeit hier veel fruit. Al snel staat de tent en vertrekken we weer naar waarvoor we hierheen zijn gereden: het warmwaterbad even verderop. Op weg daarheen eten we eerst nog een lama-empanada met een groot glas mangosap.

In het natuurzwembad waar het gezellig druk is met alle leeftijden, van babies tot bejaarden, zijn twee grotten waar het water beduidend warmer is, daar is dan vast de bron, hopen we...... er zijn in elk geval niet beduidend meer bejaarden..... In de rotsen rond het zwembad zitten allemaal groefjes, je ziet her en der mensen met een steentje tegen de rotsen krassen en het smurrietje dat er vanaf komt op hun gezicht smeren.
Er is in Pica verder niet zoveel te beleven behalve in dat zwembad hangen en dat hebben we gisteren al gedaan, dus we vertrekken maar weer. Op naar de kust. Ja, we zigzaggen wat af hier in Chili. onze buren zijn van plan naar hetzelfde plaatsje met de welluidende naam Pisagua af te reizen, dus die zien we misschien nog wel.
De weg voert langs El Tirana, één keer per jaar een belangrijke bedevaartsplaats en de rest van het jaar niks aan. Tussen de Panamericana en het dorp is voor die bedevaart wel even tientallen kilometers stoep aangelegd. Het grappige daaraan is dat op de borden langs de kant van de weg juist staat dat voetgangers aan de andere kant van de weg moeten lopen.

De Panamericana voert ons eerst langs nog meer geogliefen op de berghellingen en vervolgens naar Humberstone. Volgens de reisgidsen is dit museumdorp een absolute must om te bezoeken. Het is echter nog veel geweldiger dan we verwacht hadden. Het hele dorp staat nog overeind, evenals de salpeter- en jodium fabrieken erachter. Natuurlijk is er veel in vervallen staat (juist leuk!) maar veel panden zijn gerestaureerd of als museumpje ingericht. Echt alles is er: theater, markt, zwembad (van metaal !), kerk, school, dokterswoning, winkel en veel huisjes en alles is zachtgroen geschilderd. We krijgen een beetje het idee dat het platgeslagen dorp dat we gisteren zagen, ook zo had kunnen zijn. Tegen sluitingstijd verlaten we het terrein en gelukkig zit alles nog op en aan de motoren. Of dat dankzij de tandenloze meneer is die we in fluorescerende overal op het parkeerterrein aantreffen?, maar hij krijgt toch een paar pesos.

Pisagua bereiken we via een paar enorme haarspeldbochten en het is er vergane glorie in het kwadraat. Helemaal aan het uiteinde van de baai is de camping, best een eindje buiten het dorp. Gelet op het muziekvolume van de feestende jeugd, begrijpen we dat ook wel, maar we blijven toch maar, want afgezien van het lawaai is het best een leuke plek en zoveel andere opties hebben we nou ook weer niet. Bovendien kunnen we gezellig naast Ruben en Mercedes ons tentje opzetten. We doen eerst nog even boodschappen voor een gezellig avondje, wijn, bier, water en pasta. Voor we aan de drank gaan besluiten we nog even de zee in te gaan maar brrrrrrrr wat is dat koud. Natte knieën is voor ons genoeg afkoeling. Ruben maakt choripan voor ons klaar, chorizo&pan, worst op brood dus, DE snack van Argentinië, maar die hebben we daar nooit gegeten. Lekker hoor ! Van pasta koken komt niets meer maar de sandwiches die Erwin bij mekaar tovert van wat we allemaal hebben zijn ook heerlijk en blijken nog een naam te hebben ook, chaquerero-sandwiches ! De buren aan de andere kant zijn aan het vissen geslagen en halen best wat visjes binnen. We hopen maar dat de zeehond die we steeds met z'n koppie boven water zien niet aan de haak geslagen wordt. De zon gaat onder, de muziek gaat nog wat harder en de visjes-buren zetten de generator aan. Tijd om te gaan slapen........

Wij zijn de volgende morgen al weer lekker vroeg op, maar onze nachtbrakende buren vreemdgenoeg ook. Hoe doen ze dat ??? Even snel een koude douche, terwijl de mannelijke feestgangers in dezelfde sanitaire ruimte hun ochtendboodschap afleveren. Pffffft, waarom is het herensanitair niet gewoon open ????
Nog even afscheid van Ruben & Mercedes en we geven onze motoren weer de sporen de berg op en gaan verder noordwaarts. De weg voert door een paar enorme rivierbeddingen waarvoor we kilometers lang een paar honderd meter afdalen en daarna aan de andere kant weer omhoog moeten. De uitzichten zijn weer prachtig en het rijden is ook best leuk omdat er nogal wat vrachtwagens in te halen zijn.

In onze laatste Chileense verblijfplaats, Arica, barst het van de tentjes en muziekinstallaties op het strand, maar daar hebben we even onze buik van vol. Op de gps staat een stukje buiten de stad een camping, genaamd Bienestar, vrij vertaald als Welbevinden, dus die zoeken we op. Het lijkt weer zo'n dagcamping met een zwembad en een paar cabañas, maar we mogen er ons tentje opslaan. 's avonds is het heel rustig, verzekert de campingmeneer ons. We zijn wel weer eens toe aan een wandelingetje en besluiten de paar kilometer te lopen naar de supermarkt die we onderweg tegenkwamen. 8 kilometer later lopen we in het donker langs de drukke weg het straatje van de camping weer in. Bij de cabañas ruikt het alsof de kip op de bbq gecremeerd wordt, in plaats van zachtjes geroosterd en er is ook een grote box buiten gezet voor de karaoke..... Erwin is gezegend met een dove slaap en ik heb om half één m'n oordopjes maar ingedaan.

Ondanks de herrie blijven we toch nog maar een nachtje. We willen nog even in de stad rondlopen en in het station schijn je te kunnen eten in één oude wagon. Helaas, het stationsgebouw blijkt op instorten te staan na de laatste aardbeving en is gesloten. We bezoeken nog wel het douanegebouw, ontworpen door Eiffel. Binnen hangen allemaal oude,stadsfoto's, de ene van na de aardbeving van 19zoveel etc. We vinden ergens een goedkoop eettentje en geven vervolgens het dubbele uit voor koffie en heerlijke taart bij de italiaanse ijssalon. WiFi deed het nergens, dus zijn we nog naar even in de zeewind bij de MacDonalds gaan zitten. We zijn namelijk bezig met de terugreis van onze motoren vanuit Lima en waren benieuwd of er al iets bekend is. Helaas nog geen nieuws. Na nog een biertje op het terras terwijl 4 jongens fijn muziek staan te maken, wandelen we een flink eind terug, maar nemen op enig moment toch maar een taxi want het is al weer donker.

Het is lekker druk op de camping. Terwijl we eten maken wordt weer een grote box ingeplugd voor een fijne keiharde karaokesessie, dit keer nog iets centraler op het terrein. De andere kampeerders zetten hun stereos ook nog wat harder en de papegaaien gillen door het kindergeschreeuw heen. Om 12 uur 's nachts is het nog gezellig druk, hoewel er niet (meer?) gekaraoked wordt. Ah,wat een geruststelling, net als we weer lekker in onze slaapzakjes liggen begint de valse meezingerij weer, eerst op een redelijk sociaal volume, maar al snel gaat de volumeknop ver open. Om een uur of vijf smorgens zijn ze nog steeds niet uitgezongen....geeft niet...ik heb oordopjezzzzzz.

De volgende ochtend is het de hoogste tijd om weg te gaan hier, er is net weer een nieuwe groep gearriveerd, een club oudere heren waarvan er gelijk een paar bij het zwembad naar de spelende kinderen gaan kijken...
We zoeken bij het benzinestation nog op internet naar een motorzaak, want we hebben luchtfilterolie nodig, maar die hebben de digitale snelweg kennelijk nog niet ontdekt. Bij het eerste beste lubricentro (voor al uw olie - en aanverwante producten) ziet Erwin een flesje lufi-olie in het schap staan, hoewel de verkoopsters beweerden zulk spul niet op voorraad te hebben.

Op naar de grens met Peru. Daar moeten we eerst documenten kopen bij de mevrouw van de kantine. Het belangrijkste is een formulier om passagiers aan het voertuig te koppelen. Voor ons niet bepaald relevant, maar lijkt bedoeld te zijn om te voorkomen dat mensen tussen de twee grenzen in een ander voertuig gaan zitten. Bij de laatste controlepost aan de Peruaanse kant moet het papier voorzien van in totaal 4 stempels weer ingeleverd worden. Bij het douanekantoortje treffen we nog 2 echte bikers uit Colombia, ondanks hun hellsangel-achtige voorkomen rijden ze op een Supertenere en nog zoiets.

In het superdrukke Peruaanse grensstadje Tacna, waar Chilenen tax-free kunnen shoppen,vandaar de drukte, zetten we de motoren gewoon maar even langs de stoep om geld te wisselen, want parkeren is echt onmogelijk. Ik word gelijk aangesproken door drie straatverkoopsters die van alles over ons willen weten, maar de eerste vraag is toch wel of we van de Dakar zijn. Ze verkopen van die massagetrildingen en vinden het leuk om die opeens op m'n arm te drukken, bzzzzzzzt. Onze tweede indruk van Peru is dus helemaal goed. De eerste was namelijk een dorre droge boel (we zitten nog steeds in de Atacamawoestijn) waar allemaal gemetselde hokjes van 3x3 meter staan waar we maar niet van snappen wat de bedoeling is.

Tot zover onze belevenissen tot en met 19 januari, hopelijk lukt het binnenkort ook over onze Peruaanse avonuren te berichten !