Atacama avonturen

We hebben het zo druk met reizen dat het schrijven er niet zo van komt. Hier alvast een update tot een week of twee geleden. Inmiddels zitten we in Peru !

Na het uploaden van het vorige verhaal kijk ik nog even hoe het met David en Annemieke gaat, die we in Paraguay tegen kwamen. Ik zie dat ze oud&nieuw gevierd hebben in Valparaiso en vanaf daar naar het noorden gaan. Ik vraag me af of we ze nog tegen zullen komen. Nog geen vijf minuten later zien we op de camping een Africa Twin naast een tentje staan, het zal toch niet....? Volgens Andrew en Shay is het een stel met een blonde dame. En ja hoor, even later treffen we elkaar, wat een toeval !

De volgende dag gaan we zwemmen, of beter gezegd: drijven ! Een kilometer of 25 de Salar in zijn drie lagunes met ultrazout water en in één ervan, Cejar genaamd, mag je drijven. Dat willen we meemaken ! We nemen een 5 literfles en onze 4 liter flexibele jerrycan gevuld met kraanwater mee om ons achteraf mee af te spoelen. Het is er gezellig druk, vooral met toeristen, die met busjes vol arriveren. Het water is nogal fris en de ondergrond is best scherp, Erwin haalt er tijdens het foto's maken zelfs zijn rug aan open. Maar als je dan eenmaal door de kou van het water heen bent is het bizar. Je drijft echt, kunt niet eens echt zwemmen en je rustig omdraaien gaat al helemaal niet. Helemaal te gek om zo te dobberen met die mooie bergen op de achtergrond ! Geweldig, maar de zon brandt ook hier op je huid en zodra je opdroogt zit er echt een laag zout op je huid. We spoelen ons af en gaan snel terug naar de camping om echt te douchen.

Daar ontmoeten we Zuidafrikaan Chris die in Santiago een BMW gehuurd heeft en daar een paar weken mee rond rijdt. Dat kan niet goedkoop zijn..... Hij zei zelf dat ie em zo onderhand gekocht had.

We kennen San Pedro de Atacama nou wel zo'n beetje en we willen morgen in Calama zijn voor de Dakar. Het is een bewolkte dag, maar we gaan toch maar via de Tatio geisers. Eigenlijk moet je daar rond zonsopkomst zijn, dan zijn ze hoger en mooier, maar dat is ons veel te vroeg. We nemen nu echt afscheid van de Amerikanen en Annemieke en David, hoewel we die hopelijk bij de Dakar nog zien.

Van Chilenen op de camping hadden we eerder gehoord vooral niet de bordjes naar de geisers te volgen, maar de iets langere weg via Machuca die makkelijker zou zijn. En inderdaad, afgezien van wat wegwerkzaamheden was het een fijne weg, langs een paar mooie lagunes met flamingos en nog wat andere vogels, zoals hele grote waterkippen. We zagen ook hier weer veel vicuña's onderweg en ook weer lama's, die hadden we al weer een tijdje niet gezien. Een kleine grijze was erg blij Erwin te zien, alsof ie gevoederd zou worden en rende zomaar op hem af.

De laatste 20 km's naar de geisers waren pittig wasbord, pffffft, maar het was het waard. In het grote dal zijn op meerdere plekken clusters van geisers en andere rokende, stomende en borrelende warmwatergaten. In het geiserveld hadden we een beetje regen en er vielen zelfs hagelstenen. We komen hier toch juist om het water de lucht in te zien gaan ipv andersom ? In de omliggende bergen donderde het onweer flink, maar we lieten ons niet weerhouden van een lekker bakkie koffie daar op zo'n 4300 meter tussen de stoompluimen en de geinige meeuwtjes, die kennelijk ook van dit zoute water houden. Dankzij de hoogte pruttelde ons potje al snel net zo hard als de geisers en konden we genieten van de koffie net voor het weer helemaal bewolkt en dus ook best weer fris werd.

De weg voerde ons daarna verder naar Chiu Chiu en die weg begon met zand. Al snel volgde gelukkig een brede verharde weg door de dorre bergen met uitzicht op de besneeuwde Andestoppen in de verte en zelfs een stuk strak asfalt, waar dan weer wel een autowrak onderaan de berg lag. Voor Chiu Chiu zijn we nog even afgebogen naar de Inca Coya lagune. Een wonderlijk rond meertje met knalblauw water midden in het rotsige niks. In Chiu Chiu was helaas geen camping, wel twee picknickplekken aan het riviertje in het dorp, maar ja waar moet je dan kakken... en alle hotels en hostels zaten vol. Op de GPS stond wel een camping een eind verderop en het meisje bij de picknickplek net buiten het dorp waar we helaas niet mogen kamperen zegt ook dat daar een camping is. We rijden door een prachtige smalle kloof met wanden rechtop en in het midden veel landbouwgroen. En jawel, een bordje 'camping', even een paar buizen in het riviertje over en we komen bij een plek met quincho's een hartvormig zwembad, baños, een voetbalveld en veel mensen. Bij de ingang staat,dat het 2000 pesos pp kost maar er is niemand te bekennen om te betalen. Nou ja, die komt vast wel opdagen. We zetten de tent op in de luwte van een lange muur met afdak van latjes. De voetballers hebben biertjes in het zwembad liggen en Erwin gaat vragen of hij er wat over kan nemen. Regalo !, klinkt het opnieuw :-). We hebben nog een opblaasbal onderin een tas zitten en die geven we als kadootje terug, leuk voor de kindertjes, hoewel.... de bal waait bijna gelijk de bbq in !

Tegen de tijd dat we klaar zijn met koken is het al lekker laat en vertrekken de voetballers. Zonder het licht en geluid van hun auto's is het opeens pikdonker en stil. Gelukkig hebben we lampjes om af te wassen en te piesen. De wekker staat vroeg morgenochtend want we gaan naar de Dakar !

Precies als we 's morgens weg willen rijden komt er een mevrouw aan die onze 4000 pesos wel wil hebben. Die geven we graag af, schuldig als we ons voelen over het feit dat we de camping in San Pedro zijn vergeten te betalen, zomaar 30.000 pesos uitgespaard :-O
We rijden nog even langs de ruïnes van de oude vesting aan de andere kant van de kloof en gaan dan naar het noorden waar we hopen ergens in de bergen een mooie plek te vinden om de Dakar te kunnen zien. Helaas, de weg is alleen bestemd voor de mijn en we mogen niet verder. Om niet te veel tijd te verliezen of zonder benzine te komen te staan besluiten we naar Calama te rijden om te tanken, boodschappen te doen en dan naar de plek te gaan waar iedereen gaat kijken. Maar waar is die plek dan..... Bij de supermarkt krijgt Erwin de gewenste info van een vent met een opgehoogd jeep (na de enorme Chiquimatamijn linksaf) terwijl ik boodschappen doe, waarbij zowel binnen bij mij als buiten bij Erwin het aantal dronken dames opvalt en ze willen ook nog gezellig babbelen. Gaat weg, we willen naar de Dakar ! Twee medewerkers van de supermarkt vragen ons nog of we van de Dakar zijn en of we dan de eerste zijn, die zijn aangekomen. Haha, nee hoor !

Erwin krijgt nog een cd en een flesje cola omdat hij een jongetje op z'n motor heeft laten zitten voor een foto. Wat zijn we opeens populair ?! Bij het benzinestation zien we de eerste Dakar servicecamper en als we even later de steile-helling-omhoog-snelweg naar de Chiquimatamijn op snorren zien we de eerste servicevrachtwagens maar beneden komen en begint het toch ook wel echt te kriebelen. We gaan de Dakar in het echt zien ! De kijkplek is bij het einde van de proef waar we een stukje verder rijden en mooi alles vanaf de berg kunnen zien aankomen denderen en de bocht naar de finish kunnen zien maken.

We staan bij een stel brazilianen en na een tijdje, we hebben intussen genoten van brood met rauwe ham, roept een van hen opeens "MOTO, MOTO" en een paar seconden later scheurt de eerste voorbij, geen idee wie het was. Otra MOTO, klinkt het als snel en een voor een scheuren ze voorbij. We zoeken vooral naar de nederlanders en vooral naar 'onze' JW, maar het is lastig te zien wie wie is, vooral ook omdat we geen idee hebben wie met welk nummer rijdt.

De quads rijden tussen de motoren en maken veel meer stof, dat vanuit de bocht steevast over iedereen heenwaait. Na een uur of twee komt de eerste auto langs en al snel daarop komt de eerste vrachtwagen, de groene Petrobras van Gerard de Rooy. Wat gaat dat hard en wat een hoop stof ! Auto's, vrachtwagens, motoren en quads wisselen elkaar af. Soms duurt het tijden voor de volgende stofwolk dichterbij komt en soms komen de rijders achter elkaar langs, nauwelijks te zien in het stof van hun voorganger. JW hebben we nog altijd niet voorbij zien komen en om een uur of vijf, de meeste toeschouwers zijn al vertrokken, besluiten we het bivak maar eens op te gaan zoeken. Sommige toeschouwers vinden het parcours wel een handige route om weer bij de weg te komen en dan wordt het echt spannend. Een grote vrachtwagen dendert er vlak achter de berg af. Door het stof zien we niks, maar nadat ze de bocht in zijn gedoken, horen we de motorrem van de vrachtwagen boven zijn getoeter uitkomen. Oef, wat zal die Chileen zanahorias (peentjes dus) gezweet hebben !

Wij gaan eerst nog even langs bij de hollandse vlag die we de hele middag rechts van ons zagen. Erwin stond er al lang en breed, maar ik was nog aan het worstelen met de stenen en diepe greppels, waar ik nog doorheen moest. Toen ik eindelijk moed verzameld had om door de laatste greppel te duiken werd ik toegejuichd door de overgebleven toeschouwers, leuk ! De vlag blijkt van twee nederlanders die hele Dakar volgen en vannacht al weer naar de volgende etappe rijden. Helaas kunnen ze ons niet vertellen of JW überhaupt gestart is.

Terug naar de stad, het bivak zou in de buurt van het vliegveld moeten zijn. We rijden dezelfde verbindingsroute als de deelnemers en staan tussen de rally-auto's voor het stoplicht. Kennelijk is het heel normaal dat Dakarmotorrijders met volle vakantiebepakking rijden want we worden door alle toeschouwers toegejuichd en ook de politie stuurt ons voor het laatste stuk de deelnemersroute op. Gelukkig is het even rustig met deelnemers want we moeten nog een paar kilometer met een paar stukken los zand. De man bij de ingang van het bivak heeft ons echter feilloos door - niet zo gek zoals ik de laatste zandpartij doorstuntel - en we worden het parkeerterrein - de rest van de enorme zandbak naast het bivak - opgestuurd. Nog geen drie seconden later worden we omringd door mensen die met ons op de foto willen ! Als we ons dan los weten te rukken om verderop te kijken gebeurt daar hetzelfde. Wat is dit raar ! Het bivak is enorm en de vrachtwagen van Memo Tours, waar JW bij rijdt en waar een nieuwe koppelingskabel voor Erwin in ligt, is dan ook niet te vinden van buitenaf.

Omdat het al donker begint te worden, besluiten we eerst ons tentje op te zetten en een potje te koken. We kiezen een plek bij een paar service-achtige campers waardoor we nog een beetje uit de wind staan, maar wel zicht hebben op de aankomstpiste zo'n 200 meter verderop. Naast ons komt een paraguayaanse jongen staan die rondreist met de de ouwe XT van zijn duitse vader. Verder zijn er geen Dakartoeristen en ook David en Annemieke zien we helaas niet. Vrachtwagens, auto's, buggies, quads allemaal zien we ze langsstoffen in de enorme schijnwerpers. Zo nu en dan zien we een motor en sprinten dan op onze sandalen door het mulle zand, maar nog steeds geen JW.
Het bivak wordt streng bewaakt dus daar komen we niet binnen. Met Memo spreekt Erwin per sms af dat we de kabel morgenochtend als ze het bivak uitrijden oppikken. Over JW weten we nog steeds niks..... We gaan maar slapen want om half vier gaat de wekker om de start mee te maken. Onder het gebrom van de generator even verderop en de nog steeds binnenkomende auto's en vrachtwagens vallen we in slaap en kruipen een uur of vijf later slaperig ons tentje weer uit. De wind is intussen gedraaid en het stof van de auto's en vrachtwagens die al aan het testrijden zijn, waait precies naar, over en in ons tentje. Het is ook nog lekker koud en met onze motorjassen aan staan we even later te blauwbekken bij de start met nog een paar mensen, waaronder een stel uit Polen. We zien alle motoren vertrekken en moedigen ze allemaal aan, vooral de nederlanders, voor zover we ze herkennen. Er blijkt een probleempje te zijn met het eerste waypoint, waardoor veel rijders terugkeren. Het eerste waypoint staat linksaf, terwijl het roadbook naar rechts wijst. Tegen sommige rijders wordt van tevoren al gezegd dat ze zich van dat eerste waypoint niets aan hoeven te trekken, maar lang niet tegen iedereen en die komen na een paar minuten verward terug. Zo ook Frans Verhoeven, maar die leek er ook wel behoorlijk pissig om. En dat is niet zo gek want het kost natuurlijk wel een paar belangrijke minuten.

De meeste motoren lijken op een gegeven moment wel gestart, maar geen JW te zien. Erwin loopt op enig moment gewoon langs de bewaking naar het tentje waar de Dakarmensen de start staan te regelen. JW is gisteravond wel binnengekomen maar vandaag nog niet vertrokken. Even later krijgen we een smsje van Memotours dat hij vannacht zo laat is binnengekomen dat verder gaan er niet meer in zit. Jammer ! We lopen nog wat rond en zien om 6 uur de eerste auto's starten. Ook daar speelt het waypointprobleem want sommigen slaan eerst linksaf, zowat door het publiek heen en komen even later weer terug. Na een paar auto's staat Gerard de Rooy al aan de start, die juichen we ook wat extra toe. Ook gaaf om de Hummer van Robbie Gordon nou eens in het echt te zien, hoewel het er bij de start hier vanaf het bivak niet echt ruig aan toe gaat.

We struinen nog wat rond en komen langs de officiële Dakarverkoopstand, of wat daar van over is. In een hoekje ligt een stoffig zakje met iets zwarts erin. Haha, een echt Dakartshirt en nog in mijn maat ook ! Om 8 uur staan we bij de servicepoort de vrachtwagen van Memo op te wachten. Die komt niet gelijk, maar dat is geen straf want zo kunnen we mooi al die andere vrachtwagens langs zien komen. Daar is dan eindelijk de Memotruck, met daarin onze koppelingskabel, maar ja zo'n truck is best groot en Bennie weet niet meer waar het ding gebleven is. Natuurlijk hebben ze geen tijd om te zoeken, ze moeten nog een paar honderd kilometer rijden en de grens over met Argentinië, met douaneformaliteiten en zo. Geen kabel dus, niet zo erg want de noodreparatie houdt het prima. In de andere Memo-auto zien we wel JW zitten, een tikje moe, zeg maar volledig afgedraaid, maar hij heeft het geweldig gehad tot nu toe. Nog even snel een knuffel en een schouderklop en weg zijn ze. Het is inmiddels een uur of tien en we hebben wel een beetje honger. Snel wat crackertjes met nutella en een koppie thee in de stofwolken die de nog altijd vertrekkende vrachtwagens maken. Tegen de tijd dat we ons stoffige tentje inpakken is de zon achter de wolken vandaan gekomen en staan we weer te zweten.

In Calama is het even zoeken naar een betaalbaar hotel, maar toch vinden we een prima plek waar onze motoren op het binnenplaatsje mogen staan. De was leveren we bij een lavanderia in, die kunnen we morgen om half tien ophalen. Geen zin om die stoffige stinkkleren zelf uit te wassen. Snel wat eten want we hebben intussen razende honger. Bij cafetaria Bavaria staat van alles op het menu en je kunt overal desgewenst sauerkraut bij krijgen. Wij opteren voor de hamburger met tomaat en avocado, zonder zuurkool, ohhhhh lekker ! Daarna is het tijd voor een dutje, we zijn immers al vanaf half vier op... Erwin heeft onlangs in mijn achterband een flinke scheur ontdekt dus die is ook aan vervanging toe. We hebben bij de hotelzoektocht al een motorzaak gespot en blijkt dezelfde te zijn als waar Erwin gisteren tijdens de Dakar het adres van is gaan vragen, want we zagen een auto van die motorzaak aan de overkant van het parcours staan. Helaas, de zaak is dicht, maar zoals overal in zuid-amerika zit er een soortgelijke winkel in de buurt, dit keer aan de overkant. Ook hier zijn ze niet goedkoop, maar we hebben weinig keus. Wel fijn dat ze ook nog precies dezelfde hebben als in La Serena. We kopen gelijk nieuwe kniekappen voor Erwin want die zijn een paar maanden geleden al uit elkaar gevallen en hangen sindsdien met ductape een beetje aan elkaar.

Na een picknickontbijt op de kamer, dat Argentijnse waterkookei komt toch weer van pas, en een bezoekje aan het postkantoor en de lavanderia, binden we de hele mikmak weer op de motoren. Das effe puzzelen want de nieuwe banden moeten er ook bij op. Net als we eindelijk willen vertrekken, rijdt er een mooie 4x4 met aanhanger en nederlands kenteken langs. Ze stoppen en we babbelen even met elkaar. Het bizarre toeval wil dat we een paar honderd kilometer van Iquique, een paar dagen voor de sterfdag van Corné, de twee mensen ontmoeten, Dirk & Maria die er zo ongeveer bij waren en Marianne in de dagen erna geholpen hebben. Bizar ! We krijgen er allebei kippevel van. Natuurlijk denken we regelmatig aan die verschrikkelijke gebeurtenis. Heel kort voor degenen die het niet weten: Corné is vorig jaar om het leven gekomen toen hij, tijdens een camperreis met zijn gezin, zoals vaker even een stukje ging spelen met de motor. In de duinen bij Iquique is het mis gegaan. Daags daarvoor was hij nog op tv te zien in een geweldig item bij de verslaggeving van de Dakar. Het is best raar om überhaupt in hetzelfde continent te rijden, laat staan nu ongeveer op dezelfde tijd en plaats ook bij de Dakar gekeken te hebben.

We gaan vandaag maar weer eens richting kust rijden vanuit de stad weer dezelfde weg als naar het Dakarkijken. Het ziet er daar nu heel anders uit, helemaal niet bijzonder. We moeten zelfs even zoeken naar het parcours zodat Erwin daar ook heel even kan rijden. Daarna volgt een lange, dorre en steeds hetere rit naar de kust. We rijden tientallen kilometers tussen vier rijen electriciteitsmasten die vanaf de kust naar het druk bemijnde gebied lijken te lopen en komen bijna alleen vrachtwagens tegen die met chemische goedjes die dezelfde kant op rijden. Op de kruising met de Panamericana is het tijd voor lunch en een bakkie koffie. Vanochtend hebben we een doos chocolaadjes gekregen van de meneer van het hostel omdat we een spuitbus met een klein restje kettingspray op z'n fiets hadden achtergelaten. Gelet op de hoge temperatuur eten we de doos maar gelijk leeg.

De laatste 30 kilometer verschijnen op de gps waypoints van treinstations, maar er is geen gebouw te vinden. Kennelijk hebben wind en woestijn er niets van overgelaten. Pas als de weg weer wat bochtjes laat zien, zien we in het dal onder de weg een station en even later zelfs een trein die richting kust rijdt. Vreemd genoeg is die geladen met grote zakken voorzien van dezelfde naam als het goedje dat de vrachtwagens vervolgens weer omhoog rijden. Hoe dan ook, de laatste kilometers valt de weg in heerlijke bochten naar de kust. Bij het stadje Tocopilla zouden we moeten kunnen kamperen, naar een camping vinden we niet. We vinden wel een fijn hotelletje met parkeergarage, ook goed !

Tocopilla is een vreemd stadje, een leuke combinatie van vergane-glorie-jaren-30-gebouwen, vissers- en badplaatsje, mijnwerkersstadje met dames in kroegen, enorme energiecentrale, al dan niet schurfterige straathonden en psychedelische muurschilderingen. We eten er 's avonds bij de markt een heerlijk visje en nemen als toetje een heerlijke espresso met taart bij Le Ideal, een koffietentje dat al sinds de jaren 30 in het stadje gevestigd is en nog steeds in handen van de ooit Duitse familie is. In een hoekje bij de oude Wurlitzer hangen ook nog elpees met duitse marsen uit de goeie ouwe tijd.

De parkeergarage is een prima plek om volgende dag de tweede bandenwissel uit te voeren. De betonnen skeletstructuur is hier versterkt met ijzeren balken tegen de aardbevingen, waar we mooi de motor aan op kunnen hangen. Mijn achterband zat muurvast op de velg. Zelfs de hotelmeneer kwam op een gegeven moment helpen om em eraf te krijgen. Aardige vent trouwens, we mochten de oude banden achterlaten, die zou hij naar de vuilstort brengen,waar of hoe dat hier ook geregeld moge zijn.....

We zijn nog steeds moe van het Dakaruitje en doen 's middags lekker een dutje. Het koffietentje is helaas dicht dus echt wakker worden we die dag niet meer. Na het eten, weer een lekker visje, lopen we langs een kapper. Erwin mag wel weer eens gekortwiekt worden en dat kunnen ze vast, ook al is het een soort afro-kapper die ook allerlei figuurtjes kan scheren. We dragen allebei onze Dakarshirtjes en het Dakarlogo lijkt me wel leuk in Erwins koppie. Helaas, hij moet het doen met mooi afgesneden haarrandjes waaronder het nog lekker wit is.