Op naar de Andes

De weg van Presidencia Roque Saenz Peña naar het westen is op de kaart kaarsrecht en in het echt ook. Alleen bij de weinige dorpjes is soms een flauwe bocht of - wow! - zelfs een rotonde, maar verder is de weg lang en recht. Zo nu en dan moeten we in de ankers voor wat geiten, paarden, koeien of een overstekende schildpad.

Effe 300 kilometer doorbijten tot het plaatsje Taco Pozo waar helemaal niks te beleven is, maar waar gelukkig wel een hotel en een benzinestation is. Een restaurant hebben we niet kunnen ontdekken, maar er is wel pizza te krijgen, commun of especial. We nemen de especial want dan krijg je naast kaas ook worst op de pizza. We willen graag buiten zitten dus worden tafels en stoelen buiten gezet. De volgende klant, een oudere meneer met een Chihuahua met strasshalsbandje pakte zelf een tafel en twee stoelen, een voor hem en een voor de Chihuahua. Het beest gromde en kefte naar iedereen die maar naar hem keek of waarvan zijn baas met een grijns zei dat hij er tegen moest keffen. So far onze belevenissen in Taco Pozo.

Verder westwaarts voerde de weg ons met een grote boog naar het plaatsje Joachim V. Gonzalez. De V staat voor Victór, geen idee waarom ze dat nou juist afkorten. Onderweg komen ons een paar andere motorrijders tegemoet, BMW's zo te zien, zwaaien ! We rijden maar 150 km vandaag want de volgende etappe gaat naar het nationaal park El Rey. Daar valt niets te kopen dus moeten we even goed boodschappen kunnen doen. Dat kan wel in dit stadje, er zijn meerdere supermarktjes. We willen 2 of 3 nachtjes in het park slapen en hebben niet veel plek voor boodschappen, dus veel extra dingen kunnen we niet meenemen. We hebben 's middags niks te doen, dus Erwin wast en oliet de luchtfilters maar eens en ik was de kleren. Oh ja, we moeten nodig weer eens pinnen, maar er staat een enorme rij. Aansluiten dan maar.... krap een uur later zijn we weer 1000 pesos rijker.

Zou het ermee te maken hebben dat het de eerste van de maand is ? Bij de pinautomaten hier kunnen namelijk ook betalingen gedaan worden. Eerste van de maand ? Hee, we zijn al twee maanden op reis !

Het regent 's nachts flink en de piste tussen de twee grote wegen die we willen nemen is sappig en erg lastig te rijden. Om valpartijen en vertraging te voorkomen rijden we een stukje om. We moeten straks immers nog 46 km onverhard door de bergen naar El Rey en we hebben geen idee in welke staat die weg verkeert.

Eindelijk krijgen we bergen in zicht. We zijn de afgelopen dagen weliswaar flink gestegen, van 400 naar 800 meter, maar dat was allemaal (erg) vals plat. De weg maar het park viel in het begin alles mee, fijne harde ondergrond met keitjes en het was niet glad. Na een kilometer of 15 begon de ellende, dikke vette modder. Zo halverwege had Erwin de neiging om op te geven en terug te gaan, want hij had uitgerekend dat we het niet meer zouden halen voor het donker. Opgeven, nee joh, we glibberen lekker door. Wonder boven wonder ben ik niet onderuit gegaan en dat risico was er echt wel met continu twee voeten naast de motor in de glibbermodder. Het lukte Erwin wat beter om gang te maken, maar zijn achteroproltas is behoorlijk zwaar dus hij zwabberde zo nu en dan flink. Best spannend want de weg was her en der ook nog eens weggespoeld. Net bij een grote plas zwabberde hij weer en kon de motor niet meer rechthouden. Flats, motor in de modder. Het staat nu dus 3-1 voor mij :-)

Eindelijk was daar hek van het NP, nu nog 10 km te gaan en hmmmm ook een paar rivierdoorwadingen. Erwin loopt weer heel wat heen en weer want er liggen flinke keien in de rivieren en een val in de rivier telt dubbel ;-) We komen tegen zessen bij het rangershuis en het kampeerterrein aan en kunnen nog ons tentje opzetten voor het donker wordt. Op het kampeerterrein staat ook nog een frans stel met een Landrover. Op zich is er plek zat, maar alleen bij hen in de buurt is het veld een beetje vlak en droog en bovendien is het anders te ver naar het water/wc/douchegebouw van 4m2.

We spuiten onszelf snel onder met deet want er zijn veel kleine rotmugjes die écht een gaatje in je huid maken met vreselijk jeukende bulten eronder. We komen er al snel achter dat die beestjes ook op de plee rondvliegen en landen op plekken waar de spuitbus met deet niet zo snel komt. Écht, de laatste beten zijn nu nog zichtbaar en hebben tot gisteren toe gejeukt en ik krijg weer jeuk als ik eraan denk ! Maar er zijn ook andere insecten, vuurvliegjes ! Ze vliegen en kruipen hier zelfs rond in een knipperlichtversie. Echt leuk !

De hertjes zijn nét weg, horen we na het opstaan. Jammer, maar we zien al snel die leuke brutale vogels die ook in Iguazu waren. Ons ontbijt bestaat weer uit klakkers, wentelteefjes. Juist voor dit soort momenten hebben we melk- en eipoeder in zogenaamde Platypusflessen meegenomen, handig hoor. Tijdens het afwassen zien we de Iguazuvogels bij onze spullen landen. Ach leuk brutaal, die pikken de broodkruimels. Maar die jatvogels blijken ook mijn stuk zeep te hebben gejat ! We zien het nog even liggen in de prikkelbosjes, maar even later is mijn fijne zeepje definitief verdwenen in de jungle

We maken twee mooie wandelingen door het park, maar zien helaas geen herten, miereneters of pumas. We zien wel pootafdrukken waarvan we fantaseren dat er écht net nog een puma heeft gelopen. Aaarggh nog steeds een hoop mugjes, ook als je op de plee zit en als je op het gras gaat zitten dan zit je broek ook nog eens onder de teken. De middagwandeling voerde ons naar de lagune waar een vogelkijkhut is. We zagen er vooral waterkippen, meerkoeten dus, maar dan iets tropischer met een roodoranje neus. Ze zitten mekaar precies zo achterna als thuis. Ver weg aan de overkant zagen we ook aalscholverachtigen in de bomen. Het geluid kwam vooral van de brullende kikkers of padden. Wat een formidabel geluid, als de één begint, dan volgen de andere ook snel, maar die brullen dan net iets hoger of lager en ze houden écht lang aan. Kwaaaaaaaaaaaarrrrrkkkkkkk.

De route naar de lagune en weer terug voerde ons ook te voet door twee rivieren. Maar, haha, we hadden onze teenslippers meegenomen. Dat was voor die rottige mugjes natuurlijk een perfect moment om toe te slaan. Terug op de camping gedoucht; terwijl de één onder de koude straal staat en zich afdroogt, wappert de ander met een broek ofzo om de mugjes weg te houden, werkt best goed. Gelijk even een snelle tekencheck en bingo, d'r zat er zomaar één op Erwins piemelotje.

Als het bijna donker is komt er nog een auto aan, een pickup met vader met 3 kleine kinders. We hebben ze gewezen naar het andere veld waar het vlakker is en wij geen last van ze hebben :-) Natuurlijk wel effe geholpen met het opzetten van de tent. Daarna gingen ze met z'n allen een tijdje gillend heuveltje af op de fiets, waarbij Erwin fantaseerde wat er zou gebeuren als het licht vandaag wat eerder uitging. Voor het slapen gaan hebben we elkaar nog even uitgebreid geïnspecteerd en nog een stuk of 30 teken geplukt. De meesten hadden zich gelukkig nog niet echt vastgezogen.

We hebben nog een pakje soep, 2 aardappels, crackers, oud brood en rijst, dus we zouden nog een dag kunnen blijven en de watervallen bezoeken, maar we zijn de muggen en teken meer dan zat. Weg van hier ! Oh ja, er waren allemaal rivierdoorwadingen die Erwin voor me moest doen, waren we allebei helemaal vergeten. De modder was gelukkig bijna overal opgedroogd, dus dat reed prima. Erwin had nog een 25km/u loopvogel voor zich die maar voor hem uit bleef rennen en toch uiteindelijk bedacht dattie ook wel zou kunnen vliegen. Ik zat te hikken van de lach op de motor, wat een grappig gezicht.

Onze rijdag eindigde in San José de Metan, waar we gelijk op zoek gingen naar een farmácia om anti-jeukspul te kopen. Tot nu toe waren overal de drogisterijen ook op zondag open, maar hier helaas niet.

Ook in Metan staat 's morgens een enorme rij bij de geldautomaat dus we besluiten dan maar met een minder volle beurs op stap te gaan. We nemen een route door de bergen richting het stuwmeer Cabra Corral. Eenmaal van de grote weg af is het een prachtige afwisselende route met soms brede pistes, maar soms smalle hobbelige kronkelweggetjes omhoog en omlaag. Een groot deel gaat langs een woest stromende rivier. Richting het eind waren twee huizen, bij de ene babbelden we wat met een meneer die de 'cuidar de la cerra' was en hebben we de vrolijke hondjes geaaid. Bij het tweede huis was niemand te zien, maar rook het naar tabak en dierenhuiden. Onze route eindigde na 20 km bochtjes rond het stuwmeer over gloednieuw asfalt bij een camping waar we het rijk alleen hebben met onze eigen riante overkapping. Verder zijn er veel vogels en twee honden, maar die worden overschreeuwd door de pauwen. Enige nadeel is dat er geen warm water is, verder is het heerlijk, het uitzicht over het meer en de bergen is fantastisch. Boodschappen doen we 7 km verderop in het mooie dorp Coronel Moldes. Tegen de tijd dat de tortilla perfect gaar is, is het na tienen. Gelukkig gaat de zon nu al een stuk later onder dan in september.

Eindelijk eens uitgeslapen, we hoeven nergens op te draven voor ontbijt of de kamer of camping al te verlaten om 10 uur, zoals hier gebruikelijk is. We zijn gisteren langs een leuk restaurant aan het meer gekomen en daar besluiten we vandaag te gaan lunchen. Op het heetst van de dag lopen we de drie kilometer erheen, Erwin met plu en ik met doek om m'n kop tegen de zon. We zitten daar heerlijk op ons gemakje en genieten van de gegrilde pejerey, een visje uit het meer, een karafje wijn en een heerlijk toetje. Het is lekker kijken naar alles en iedereen die voorbij komt. Verderop op de brug kon er gebungeejumpt worden er er was er ook vandaag weer een zo gek om de sprong te wagen. Leuk voor ons en achteraf ook voor hem. Er waren ook vakantiefietsers, die per groepje of alleen langs kwamen pedaleren, allemaal met een fluoriserende driehoek op de rug. Da's hier ook wel nodig met het verkeer en de hoeveelheden alcohol die bij de lunch genuttigd worden. Maar er was ook een grote hond en die rende luid blaffend op die fietsers af, terwijl die natuurlijk naar het meer en de brug keken. Tsja,dat was soms heel erg schrikken, maar voor ons toch wel leedvermakelijk !

Toen de avond viel zagen we het onheilspellend weerlichten boven de bergen, maar er is geen druppel gevallen en het bleef de hele nacht bloedjewarm.

De hoge bergen om ons heen doen ons verlangen naar meer en we besluiten weer wat verder maar het hogere noorden te trekken. Salta moet een mooie stad zijn, dus daar rijden we eerst nog heen. Omdat het maar 70 km verderop ligt besluiten we een ommetje te maken. Volgens de gps stopt de voorgenomen weg een eindje voor een rivier, maar volgens de kaart loopt de weg gewoon door. Nou ja, er zien wel, we kunnen altijd nog terug. We komen eerst door het prachtige dorp of stadje Chicoana, met mooie koloniale pandjes om, zoals elke plaats hier heeft, een park middenin de stad. Er is ook een fijne bakker waar we koffie drinken. Volgens het infobord bij het park zijn er ook twee campings. Even later vinden we er eentje en even overwegen we om hier al onze tent op te zetten, maar dat zou raar zijn, we zijn pas 20 kilometer onderweg vandaag. Op de plek van de andere camping troffen we grote blikken containers aan, die we verderop ook nog tegen zouden komen, om dingen te drogen, volgens Erwin, maar wat dan ? Toch naar besloten verder te gaan, we hadden pas 20 km gereden. Een paar kilometer piste later snappen we waarom de gps vindt dat de weg niet verder gaat. We staan voor een enorme rivierbedding met daarin een stuk of drie waterstromen. De eerste durf ik zelf aan, want dat is maar een stroompje. In het midden stroomt echter een bleekbruine rivier en de pickup voor ons rijdt tot over z'n assen door het water. Erwin mag weer aan de bak, tsja dat vindtie zoooo leuk ;-) Terwijl locals soepeltjes met fiets op de schouder over de ongelijke boomstammen heen de rivier overstaken, besluit ik zelf toch maar te waden, en haha, het water kwam niet in m'n laarzen, gelukkig.

We tijden nog een stuk de Torokloof in, maar omdat we die waarschijnlijk nog een keer vanaf de andere kant zullen rijden, keren we na het roestige spoorwegviaduct om. Op naar Salta. Wat een drukte opeens weer. In het hostel mogen de motoren in de binnentuin staan, ze passen maar net langs de balie. Vanavond is er bbq dus daar schrijven we ons gelijk voor in. Lekkere salades en goed vlees en daarna ook nog live muziek van 3 muzikanten met lokale muziek. Eentje speelt in één liedje zowel panfluit, blokfluit als trommel, niet tegelijk natuurlijk. We babbelen nog even met een zwitsers stel die morgen om 6 uur op moeten voor de bus naar Chili. Wat hebben wij het toch geweldig met al die vrijheid !

Op onze tweede dag in Salta beklimmen we de Cerro San Bernardo en gaan met de kabels van zwitserse makelij weer terug. Verder lopen we wat af door de stad.

Verder noordwaarts willen we. We slaan de volgende stad, Jujuy, over en rijden naar de Termas de Reyes, een ieniemienie badplaatsje waar 2 man en een halve paardenkop wonen en het hete water zo van de berg in het zwembad stroomt. Er staat nog een voormalige badhuis en een luxe hotel en we kunnen ons tentje opzetten bij een meneer die ook een paar buitenbaden heeft en waar je ook privé in een smoezelige badkuip kunt weken. Er is net een plekje waar we de tent een beetje vlak op kunnen zetten. Maar eerst dobberen we even lekker in het warme water. Het minidorp ligt aan een enorme rivierbedding die bij veel regen vast indrukwekkend is. Er stroomt nu maar een beetje water door.

's Nachts worden we wakker van de regen, eerst tikt het lekker tegen het doek, maar later regent het echt keihard. Gelukkig is alles in de tent redelijk droog gebleven, behalve de tas met eten die op tafel lag en de buiten- en onderkant van de tent natuurlijk Even snel gepoedeld in een van de badkuipen met wat warm water en bananenpannenkoeken gebakken onder de overkapping van het 'badhuis'. Wel handig afwassen met altijd warm water bij de hand. We pakken alles zo droog mogelijk in, best lastig want we zitten nog in de wolken. Alle natte spullen gaan bij elkaar in een zak. De geplande piste door de bergen nemen we maar niet, het rijdt nu vast niet makkelijk en veel uitzicht zal er niet zijn zo in de wolken. Ter compensatie nemen we bij het eerste dorp een heerlijk stuk lemonpie. Daar worden we aangesproken door een meneer die ook van nederlandse afkomst is, hij heet Van Driel en zijn vader kwam uit Tilburg. Hij spreekt geen woord nederlands meer en bestelt zelfs geen Heineken bij zijn eten, maar neemt liever Budweiser :-) We babbelen nog wat met de man en zijn vrouw en dochter, maar onze taart is op en de nog hogere bergen lonken ! Vannacht zaten we op 1800 meter, nu zitten we op 1400 en ons doel voor vandaag Purmamarca ligt op 2200 meter. Het landschap is echt geweldig. We rijden door de vallei van de Rio Grande en dat is een hele brede grindbak terwijl de bergen aan weerszijden steil omhoog rijzen. De weg stijgt en stijgt met de rivierbedding en het lijkt alsof de bergen minder hoog worden ten opzichte van de rivierbedding. Via een paar enorme bochten, het lijkt wel een racebaan naar de wolken, komen we bij de afslag naar Purmamarca. We rijden een stukje door een smallere vallei en zien dan de kleurige rotsen waar het hier om draait. Siete (7) colores zouden het moeten zijn, maar het aantal kleurschakeringen is oneindig veel groter. Als we weer door willen rijden naar het dorp zien we een bekende Landrover. Het zijn de fransen uit het park El Rey. Zo groot is Argentinië dus... Ze vertellen nog dat we net op tijd weer weg waren uit het park omdat het die nacht weer gehoosd had en de terugweg erg moeilijk was. Ze vertelden ook dat een andere route die we misschien ook willen doen, voor hun onmogelijk was, de weg is er deels ingestort en er is nog maar een metertje over. Zou genoeg voor ons kunnen zijn... maar wij weten genoeg. Eigenlijk helemaal niet erg, we konden toch al niet kiezen tussen alle mogelijke routes hier.

Purmamarca is erg toeristisch, maar de meeste mensen lijken met een dagtrip te komen. Ze lopen de snuisterijstalletjes op het plein rond en gaan dan weer naar de bus. Wij besluiten nog een dagje te blijven en te genieten van de mooie omgeving. We kiezen een van de vele leuke restaurantjes uit en als we gaan zitten, horen we van de andere 2 tafels alleen nederlandse klanken Wat raar ! In alle restaurants hier is 's avonds livemuziek, dus we zijn benieuwd wat we hier te horen krijgen. Vrouw alleen met gitaar en een kist om op te zitten en op te drummen. Dat mens heeft een stem ! Echt erg mooi en we hebben gelijk ons eerste souvenir gekocht, een cd van haar met handbeschilderd rondje erbij. Jammer dat we die niet in de mp3speler kunnen proppen ! Ze speelt later nog een paar liedjes aan de andere kant van het restaurant en we zetten onze stoelen zo dat we nog een keer kunnen meegenieten.

De volgende dag wandelen we twee keer het rondje om de veelkleurige berg. Een keer 's morgens en in het avondlicht nog een keer. Best lastig om je hier goed te kleden. Als de zon schijnt is het heerlijk warm, maar op de volgende hoek waait een ijskoude wind en als de zon achter de wolken verdwijnt dan is het bibberen geblazen. En natuurlijk moeten we goed zonnebrand smeren, want de zon brandt goed op de huid.

We proberen 's avonds de foto's op het blog te zetten, maar dat lukt niet goed. Inmiddels staan ze er wel, en nu is ook het verhaal compleet. Alleen de foto's van de route van Metan naar het stuwmeer zijn achteraan terecht gekomen. We zitten inmiddels in Tilcara, 30 km verderop, maar daar hebben we zo'n 100 kilometer over gedaan. We hebben eerst nog even een retourtje naar de Puerta de Lipan gereden, naar 4170 meter hoogte. We willen hierna een rondje door het noordwestelijkste stuk van Argentinië maken, over onherbergzame wegen die nog veel hoger liggen. Tegen de eventuele hoogteziekte zouden cocabladeren de beste remedie zijn. Die zijn in deze provincie vrijelijk en legaal verkrijgbaar dus tsja ehhhmmm nou ja, we zien wel ! Vandaag hadden we in elk geval nergens last van !