Tres paises

De dag na de stroomstoring besluiten we toch maar te vertrekken.
De lucht is pikzwart maar naar het noorden is het veel lichter en het is even droog. Erwin trekt uit voorzorg z'n regenbroek aan, in de hoop zijn lekkende laarzen wat droger te houden en we rijden zo snel mogelijk de stad uit. We nemen niet eens de tijd om een foto te maken van de zwarte lucht achter ons. We voelen ons net vluchtelingen, maar pas bij de grens met Argentinië 150 km verderop vallen de eerste druppels.

Daar zijn we niet bij het onherherkenbare kantoor van de Braziliaanse migratie geweest en van de Braziliaanse douanemeneer (die diensten zijn hier overal strikt gescheiden) mogen we eigenlijk niet terug, nou vooruit, alleen als we direct weer terug komen. Toch istie erg vriendelijk als we veel later weer bij z'n hokje komen, 't was namelijk nogal druk bij het migratiekantoor en er was een tijdje niemand achter de balie. Hoe dan ook, wij zitten uiteindelijk gezellig binnen bij de douanemeneer en de motoren staan overdekt en als we even later klaar zijn dan is het al weer droog. De formaliteiten in Argentinië zijn ook een makkie, alleen ligt het systeem eruit en moet de douanemeneer de formulieren met de hand invullen. Kunnen we eindelijk weg, wil een andere douanemeneer kennelijk z'n nieuwe röntgenapparaat testen en een van Erwins zijtassen moet in het apparaat. En natuurlijk is het de tas waar alle keukenspullen in zitten. Ja heus er zit sal en pimiento in de fotorolkokertjes en onze wijn-platypus (voor de onwetenden, das een geniale zak waarin je je wijn vacuum kunt meenemen :-)) vinden ze geweldig !

Het is daarna effe zoeken naar de weg want het dorp is voorzien van een nieuwe rondweg die de gps nog niet kent. De route richting Iguazu is geweldig. Strak zwart asfalt met een gele middenstreep, lekkere bochten en een permanent weelderig groen uitzicht. We wanen ons een beetje in het regenwoud. In het stadje Comandante Andresito vonden we een cabaña. Er worden hier nogal wat plaatsen en ook straten naar de helden en data uit de geschiedenis vernoemd, geen idee wat deze persoon heeft bijgedragen. We kunnen helaas maar één nachtje hier blijven, de cabañas zijn voor de volgende dag allemaal volgeboekt voor een groep plantenkijkers.

In het dorp ontdekken we warempel een koffietentje. En dat in mate-country ! Op weg hierheen reden we ook al tussen matevelden door. Het groeit in lage struikjes, beetje als gewone thee.
De volgende ochtend schuilen we tot een uur of elf onder het overdekte bbqterras. We hebben de tijd vandaag, we hoeven maar 60km. Als het iets minder hard regent rijden we naar het koffietentje.

Als we de motoren pal voor het raam onder het overdekte terrasje parkeren, komt mevrouw naar buiten. Vermoedelijk om "dat tuig" weg te sturen. O, zijn jullie het. Ik wist niet dat jullie met de motor waren ! Ze klaarde helemaal op en wij naar binnen. Tijdens 2 rondjes legt ze nog uit dat het koffieapparaat in bruikleen is van de koffiefirma in Mar del Plata en dat ze 3 maanden heeft moeten aandringen voordat ze er eentje kreeg daar in mate land.

Om 12 uur gaan we ervandoor. Zodra we de weg opdraaien zien we een bordje "40 km wegwerkzaamheden en er is geen strak asfalt maar wel glibberige modder en na een km of zo is dat nog steeds zo. We glibberen terug en nemen toch maar de wat langere route van 130km. Dat gaat vast sneller en de kans op een modderpak is een stuk kleiner.

Op dierendag staat een bezoek aan de Iguazu watervallen op het programma. Eindelijk is het lekker weer, graadje of 30, brandend zonnetje, nee hoor we klagen niet, pfffft.
De watervallen zijn overweldigend, zowel wat betreft zicht als geluid en er zijn ook nog een hoop beestjes te zien in het gebied. Terwijl we ergens uitkijken over het geheel komt er bijvoorbeeld een toekan recht op ons af vliegen. Dat ziet er spannend uit, eerst zie je alleen een grote oranje stip en vervolgens land het dier in een boom iets verderop en doet een grote boodschap. Kennelijk eten ze veel bessen etc. want er stuiteren allemaal zwarte keutels op het bankje eronder. Gelukkig zat er niemand ! Verder zien we nieuwsgierige blauwzwarte vogels, aapjes in de bomen en onnoemelijk veel vlinders die op sommige plekken op kleur gesorteerd bij elkaar zitten.

Er lopen ook beestjes die lijken op miereneters gewoon vrolijk over het pad op zoek maar wat te eten. Vooral als iedereen in de bosjes staat te staren naar een vogel ofzo en zo'n beestje er achter wat staat te snuffelen is een grappig gezicht.
We hebben het toeristentreintje gelaten voor wat het was - toeristisch en jolig, de menigte deed op enig moment zelfs de wave - en wandelden via het naastgelegen pad naar het ultieme deel van de watervallen de Garganta del Diablo. Daarna volgde nog een stuk van ruim een kilometer via metalen loopbruggen over de rivier. In de rivier waren grote vissen (meervallen?) en schildpadden te zien en eentje had dan weer een vlinder op z'n neus (weer es wat anders dan een konijntje met een vliegje op z'n neus, van dat suffe liedje).

De Garganta del Diablo, was erg heftig, mooi en vooral nat ! Ook de nonnen die kennelijk op excursie waren, genoten zichtbaar van hun close encounter with the devil. Het water stort daar echt tientallen meters breed en diep in een enorm gat, waarvan de bodem niet te zien is. Het uitzicht is er geweldig, maar het water wervelt er regelmatig weer uit en dan wordt iedereen nat.

De volgende dag is het nog steeds heet dus doen we een dagje "niks". Vanavond gaan we BBQen met een Deens-Mexicaanse stel (Josephine en Frances) die in Rio wonen. Frances heeft de hoogste graad van ons "nieuwe werken" uitgevonden. Hij werkt voor een amerikaans bedrijf dat de dienstverlening heeft geoutsourced naar Mexico. Zolang hij maar een internetverbinding heeft, kan hij overal ter wereld werken. Dat doet hij nu dus vanuit Rio de Janeiro waar hij op een toeristenvisum verblijft. Dat is max 90 dagen geldig dus zo'n vakantie in Argentinië is dan helemaal handig. Hmmmm klinkt goed hoor !

Erwin knutselt in de schaduw een beetje aan de motoren. Gister hebben we ontdekt dat je met een pontje direct naar Paraguay kunt. Vandaag zijn we even naar het douanekantoortje daar gelopen om te vragen of wij buitenlanders ook met onze motoren over mogen. Claro!, was het duidelijke antwoord. Dat scheelt morgen een hoop gedoe. De normale route loopt namelijk via een puntje Brazilië, dan moet je dus twee keer de grens over met alle gedoe van dien. Oh ja, over gedoe gesproken: in het hostel verblijft ook een Noors-Amerikaans stel met maar liefst 6 kinderen, van 14 tot enkele maanden oud. Ze zitten in de seecayaking-business, kennelijk verdient dat prima. Ze gaan ook nog naar Patagonië oa om te kijken of ze daar een filiaal kunnen opzetten. Nou dan hebben wij het toch maar makkelijk met z'n tweetjes !

Op naar Paraguay dus. We kopen eerst een kaartje voor de pont en worden uitgestempeld bij migrationes. Even zoeken naar de douanemeneer want die zit niet in zijn kantoortje. Gevonden verderop, aan de rivier. Hij neemt ter plekke onze formulieren in en klaar. Nog wel even op de boot wachten, die gaat niet zo heel vaak heen en weer.
Aan de overkant krijgen we weer net zo makkelijk een stempel maar we denken ook een formuliertje te moeten krijgen, bovendien moeten de motoren toch ook tijdelijk geïmporteerd?

Dat formuliertje zou niet nodig zijn en over de motoren wordt gebeld. Er gaat iemand komen van de douane uit Ciudad del Este. We krijgen een stoel en een mooi plekje in de schaduw. Na een tijdje wachten wordt verteld dat er toch niemand kan komen, nou ja dan gaan wij toch daarheen !

Het laatste stukje -richting braziliaanse grens dus - is een enorme verkeersopstopping waar we ons doorheen worstelen. Bij de grens worden we nog een beetje heen en weer gestuurd maar uiteindelijk blijkt het douanekantoor gesloten in het weekend en niemand snapt wat er nou eigenlijk willen. We vinden dat we ons best hebben gedaan en worstelen de stad weer uit. Voor niks door alle opstoppingen dus maar toch ook wel leuk om gezien te hebben compleet met de taxibrommertjes die overal tussendoor glippen. Ciudad del Este schijnt een spotgoedkoop Sodom en Gomorra te zijn, tsja, dat trekt een hoop mensen.

We gaan niet naar een van de casinos, maar zijn toch opeens miljonair. Gewoon effe pinnen :-) Een miljoen guarani kost ongeveer 200 euro. Onze bestemming vandaag is Caaguazu, gewoon op de kaart geprikt. De grote weg naar het westen komt er vanzelf langs. Onderweg vallen ineens de bijzonder mooi uitgevoerde graanpakhuizen op. Her en der zien we duitse namen en kreten en een groot zuivelbedrijf heet La Holanda. Dat alles gecombineerd met de Paraguayaanse vlag die sprekend op de Nederlandse lijkt, voelen we ons snel op ons gemak.

In de stad vinden we een prima hotel voor 120.000 guarani, das al lekker goedkoop. De stad is niet zo bijzonder, het gebruikelijke stadspark is helaas afgezet wegens renovatie. We eten 's avonds echt fastfood, Lomitos, een soort wrap gevuld met kool, tomaat en oosters gekruid vlees. Jammie, vooral met een flesje Budweiser erbij, niet te herkennen aan de uitspraak, wel aan het label :-)

Vanuit Caaguazu hebben we gelijk de kleine weggetjes op de kaart opgezocht. Eerst rustige asfaltweggetjes, toen hobbelige klinkerstraten, waarbij in plaats van klinkers hier keien van divers formaat gebruikt worden. Pfft je zult het aan hebben moeten leggen, wat een werk ! Bij het eerste stukje zand ben ik (irene dus, duh) gelijk onderuit gegaan. Ik werd meteen geholpen door twee meneren en Erwin die supersnel terug kwam rijden. M'n voet lag gedraaid dus ze moesten wel effe de goeie kan op trekken. Oh ehh hoe zeg je dat in het Spaans.... Grmbl, stom zand, maar hopen dat ze daar niet zoveel van hebben hiero, want leren zal ik het nooit. Verder is het landschap hier erg groen en dan die rode onverharde wegen, dat ziet er echt zo mooi uit.

De huisjes zijn eenvoudig maar alles is echt opvallend netjes en goed onderhouden en schoon, ook in de kleine dorpjes. Erg luxe is het allemaal niet, maar zware armoede zien we niet, voor zover je dat aan de buitenkant kunt zien. Maar iedereen is supervriendelijk en we hola'en en zwaaien wat af. We stoppen in Villarrica, een leuke stad met wat oudere gebouwen en maar liefst 3 parken. We kiezen het drukste park uit om in te hangen, want het is echt bloedheet. We zitten in een oud nogal mottig hotel. Erwin voelt zich een beetje opgelicht omdat het nogal duur is (100.000) ten opzichte van het hotel van gisteren. Rond het plein zitten maar liefst 5 heladerias en later als we toch, ondanks de hitte, rond gaan lopen zien we er nog meer. In het andere park hangen, zitten en liggen we ook nog effe, terwijl op de achtergrond de band van de kerk hoorbaar is. De jongen die in het park geweldig accoustisch Neverland (of hoe heet het ook al weer) van Metallica zit te spelen op z'n gitaar is helaas minder goed hoorbaar.

Op ons zoveelste rondje door de stad staat de deur naar het theater open Het is van rond 1900, maar duidelijk in de jaren 50 of 60 gerenoveerd (veel donkerbruin hout) en nu dus weer aan renovatie toe want de plafondtegels komen naar beneden. De stad doet overigens behoorlijk zijn naam eer aan. Er rijden veel echt dure auto's rond en ook de jongeren lopen rond in merkkleding en met blackberrys etc.

Op onze derde dag in verrassend Paraguay nemen we eerst een stuk grote weg en slaan daarna af naar de kleine weggetjes met weer keien of onverhard. De weg die op de gps niet eens helemaal stond bleek een 2baans asfaltweg. Erwin stelde nog dat het in het echt steeds alleen maar beter blijkt dan op de gps.

De afslag naar de mooiste waterval van Paraguay Salto Cristal hebben we helaas niet gevonden, dus op naar de andere waterval, de Salto Guarani. De rode weg op de gps is dit keer toch echt erg onverhard, wat niet wegneemt dat er ook vrachtwagens rijden. We rijden langs suikerrietvelden en ook langs een stokerij. Het pad naar de waterval is best pittig en Erwin doet voor mij de rivierdoorwading want ik durf echt niet. Aan de bovenkant van de waterval zitten we lekker in de schaduw siesta te houden en dippen onze voetjes zo nu en dan in het koele water. Op de terugweg ga ik al snel baf onderuit op een stuk met diep zand. Grote blauwe plek op'n been en een gekneusd zelfvertrouwen. Die rivierdoorwading ga ik nu dus helemaal niet meer proberen. Arme Erwin loopt heen en weer in de hitte om beide motoren aan de overkant te krijgen en de mijne nog een stukkie verder, voorbij de volgende zandpartij. De rest van de terugweg rij ik trillend met dichtgeknepen billen en door elk stukkie zand.

Ondanks de hitte gaan we toch nog bij de overblijfselen van een ijzersmelterij kijken, zeiknat van het zweet zijn we toch al. Het zou de eerste in America zijn, uit 1850.
Helaas is er weinig info hoe het gebouw eruit gezien moet hebben, maar in het museum werden andere dingen uitgebreid uitgelegd, met zelfs mooie bordjes met Engelse teksten.

We moeten nog wel toegang betalen voor het nationale park Ybycui waar we waterval in lag en voor de toegang tot het museum. Ach daar hebben we wel 5000 guarani (bijna 1 euro) voor over. Alles is hier toch spotgoedkoop. In het plaatsje Ybycui betalen we bij voorbeeld 40000 voor een kamer in Hospedaje La Esperanza, das ongeveer 7 euro, en het avondeten, heerlijke biefstuk met salade en rijstpap (tsja, dat schaft de pot nou eenmaal) kost hetzelfde voor 2 personen. Grote fles bier: 5000 guarani ! Nu hebben we best duur geleefd de eerste maand, dus effe wat minder uitgeven kan geen kwaad.

We hebben het erg naar ons zin hier in Ybycui en blijven dus nog een dagje. Het (of is het de?) hospedaje word gerund door een grijs klein vrouwtje dat de hele dag aan het werk lijkt te zijn. We doen rustig aan en besluiten 's middags lekker wandelen. Gelukkig is het een bewolkte dag en alleen als de zon zo nu en dan schijnt is het even bloedheet. We hebben picknicklunch bij ons en mogen van een meneer gerust ergens in de schaduwrijke tuin even 'descansar', uitrusten dus. Heerlijk in de schaduw van een enorm bamboebos !

Het is vandaag echt een stuk aangenamer en toch geeft de thermometer in de stad nog steeds 33 graden aan. We zitten nog even lekker op een bankje en zwaaien en Hola'en weer gezellig naar iedereen die voorbij komt. Wat is het hier fijn !

In de avond zitten we dit verslag te maken op een bankje tegenover het hospedaje. Het is eindelijk echt aan het afkoelen !

We zitten nu, 16.00 NL-tijd trouwens alles te uploaden via de openbare WiFi van de gemeente Ybycui, de enige plek met WiFi in het stadje. Maar het gaat niet zo snel... zitten hier nu ongeveer een uur. Gelukkig is het lekker koel, met zo nu en dan een spatje regen. Er staan straks in totaal ongeveer 33 foto's, maar ze staan misschien een beetje door elkaar.
Het schaap op een van de foto's is onze mascotte, zo heet een huisdier hier. We hebben haar Linda genoemd omdat dat steeds tegen haar gezegd werd. Linda betekent mooi en leuk, vandaar dus. En ja, andere Linda, zo denken we ook vaak aan jullie !
Als het even kan gaat onze Linda mee op stap, maar haar standaardplek is achterop de motor bij Irene.