Djenne en Segou

Djenne en Segou
Maandag 28 april Bandiagara-Djenne
Toch lekker de doorsteek gevonden die er volgens de kaart wel maar volgens een local niet was gevonden. En die was de moeite. Zandvlaktes met bomen en rotswanden ernaast zoals bij de mooiste Dakaretappes op tv. Nog van de laatste Dogondorpjes op het plateau genoten ipv een saaie asfaltweg naar het Oosten.
Soms was het nog best moeilijk met zand en stenen en zelfs een stukje de rotsen over waar men wel vond dat het weg mocht heten. Het laatste stuk was een grote piste die liep tot de grote weg naar Sevare. Vanaf daar was het nog een flink stuk asfalt, ondanks het prachtige landschap toch een beetje saai.
Lunchplek gevonden aan een rivieroever onder mangoboom die speciaal voor ons gesweeped werd door mevrouw de boomgaardhoudster (of zo). De hele familie was daar aan te bivakkeren en de kinderen plukten zo nu en dan wat mangos. En er kwamen steeds meer mensen bij. Maar ons lieten ze, los van het bonjour, ca va en wat gezwaai met rust.
18 kilmeter later de afslag naar Djenne genomen, een kilometerslange kaarsrechte asfaltweg door uiterwaarden waar kindertjes aan het vissen waren in de poelen.
Pontje over de Bani afgedongen van 2000 pp tot 3000 totaal, idem prijs als een 4WD. Door de rivier rijden had ook gekund, ezel en kar deden het ook.
Hotel gezocht, natuurlijk vergezeld door enkele gidsen die direct hun diensten aanboden toen we net afgestapt waren. Nee dank, we hoeven geen gids. 2 bedden in een 5persoonskamer genomen (hopen dat er niemand bijkomt) en dan slepen we voor vannacht de matrassen naar het dak met uitzicht op de grote moskee.
Gedoucht en weer eens onze motorstinkkloffies uitgespoeld. Daarna rondje door de stad gedaan. Het is markt en dus echt vreselijk druk, je struikelt over de verkopers en hun spullen. Van balhoofdlagers tot stinkende prutballetjes. Wat vooral opvalt in Djenne is dat er geen modern gebouw te zien is. Alles is gebouwd van mudbricks en afgesmeerd met mud. Die mudlaag wordt pas na de regentijd vervangen dus alles zag er mooi strak en middeleeuwserig uit. Dat sfeertje wordt nog eens versterkt door de vele paarden die de wagens door de straten trekken. Lekker rondgedwaald door de kleine steegjes.
Bij het hotel gegeten want lopen gaat niet meer zo goed. Vrouwelijk leed, een opgezwollen teen.
Erwin heeft weer een mooi tentje gebouwd voor de nacht. Er stonden palen met betonblokjes eronder op het dak, die heeftie gezekerd met een extra set palen en een bamboelstoeltje. Tussen de palen de waslijntjes, daaraan de klamboe en daaronder de matjes met daarop de matrasjes.

Djenne, 4332 km naar huis, 7130 km gereden


Dinsdag 29 april Djenne-Segou
Nou ja zeg, wat krijgen we nou. Erwin denkt dat ik gek ben als ik zeg dat ik druppels op m'n rug voel. Het waait ook al de hele nacht flink en het klamboetentje heeft het zwaar te verduren. Op enig moment valt een van de stoeltjes om op m'n hoofd. We breken de boel op en dan stopt het met druppelen. We gaan dus maar weer slapen maar moeten even later de klamboe weer ophangen want er zjn hier toch wel muggen. Niet zo raar natuurlijk met al dat water. 's morgens begint het weer te druppelen. We proberen het even in onze kamer maar daar is het zo heet dat we de nattigheid verkiezen. Maar het leven in Djenne begint al weer en slapen lukt egenlijk niet meer. Dan maar een vroegertje. De lucht is lekker donker en er zou best nog wel een bui kunnen vallen vandaag.
Pleisters op m'n tenen weer ververst en anti-onstekingscremetje erop gesmeerd. Hopelijk gaat dat beter want het lopen gaat niet zo best.We ontbijten samen met de duivenjongen die krijgen lekker opgekotst voer van moeders, terwijl wij een broodje honing eten.
Erwin vraagt nog of de regen hier normaal is, en dat is zo als het overdag heel erg heet is wil het 's nachts een beetje regenen.
De gerant zegt dat de weg naar Segou mogelijk is, dus waarschijnlijk hoeven we niet terug en om over het pontje. Even later komt er iemand de dat bevestigt. Als we de piste blijven volgen en zo nu en dan de weg vragen dan wordt het een makkie.
En hij had gelijk. Prachtige vlakke piste all te way to Segou. Nou ja vlak... af en toe een flinke kuil om oplettend te blijven maar verder 240 kilometers blazen. Onderweg weer allerlei prachtige landschappen en heel veel mensen om naar te zwaaien die ook heel vrolijk terugzwaaien of soms zelfs staan te klappen. Aha, zo voelt het dus als je de Dakar rijdt ;-)
Ik was Erwin nog even kwijt en vond hem bij een Baobabboom. (zie foto)
Inmiddels heeft het in Segou ook lekker geregend en geonweerd. Echt wel het laatste wat we in Mali verwacht hadden.

Segou 4414 km naar huis, 7371 km gereden